της Ελίνας Γαληνού
Η απόφαση της Ευρωπαικής Συνόδου την περασμένη Πέμπτη, χαρακτηρίστηκε από διάφορους οικονομικούς κύκλους “μεγάλη ανάσα” για την Ελλάδα. Χωρίς να επηρεαζόμαστε από τις θριαμβολογίες του πρωθυπουργού και τις κορώνες “περί ιστορικών στιγμών”, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η προχτεσινή ασθμαίνουσα συνεδρίαση του Eurogroup, έχει κάποια θετικά σημεία. Σύμφωνα με αυτά, δίδεται στην Ελλάδα επιμήκυνση χρονικού περιθώριου για την αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων, ενώ της εγκρίνεται επιπλέον βοήθεια με όρους που στην χρηματοπιστωτική αγορά, θεωρούνται ευνοικοί. Παράλληλα, ελαφρύνεται από ένα μέρος του χρέους μέσω της επαναγοράς ομολόγων.

Τα νέα θεωρούνται καλά για την Ευρώπη, καθώς η βιωσιμότητα του Ευρώ μάλλον διασφαλίζεται μέσω της “διάσωσης” της Ελλάδας. Οι Ευρωπαίοι λοιπόν, έχουν δίκιο να πανηγυρίζουν. Οι σκεπτόμενοι Ελληνες όμως, είναι… από επιφυλακτικοί έως ανήσυχοι. Πρώτα απ΄όλα, γιατί δεν γλιτώσαμε τη ρετσινιά της χρεωκοπίας, έστω και αν συνοδεύεται από τον όρο “επιλεκτική”. Επειτα, διότι ο πρωθυπουργός δεν διαπραγματεύτηκε ούτε μισό όρο από τις υποχρεώσεις μας, τη στιγμή που η χώρα του δεσμευόταν για άλλα 30 χρόνια χωρίς ουσιαστικό όριο υποχώρησης έναντι των πιστωτών της. Υστερα, διότι παρ΄όλο το κλίμα ευφορίας που προσπάθησε να μεταδώσει, υπάρχουν πολλά κενά. Ηδη από την συνέντευξη τύπου που έδωσε εκείνο το βράδι, διαπιστώθηκε πως πολλά ουσιώδη ερωτήματα που απασχολούν τον ελληνικό λαό, απέφυγε να τ΄απαντήσει συγκεκριμένα.

Αρα, η αμφισβήτηση για τον ” πάτο στο βαρέλι της χρεωκοπίας”, δεν είναι αβάσιμη, εφ΄όσον φραγμοί στις πιθανότητες της πραγματικής χρεωκοπίας μας δεν έχουν τεθεί. Το ελληνικό χρέος απλώς κέρδισε παράταση ζωής, ενώ ο όρος “εμπράγματα δικαιώματα” των πιστωτών εξακολουθεί να διακυβεύει την εθνική μας κυριαρχία. Ασφαλιστικές δικλείδες για αποφυγή της χρεωκοπίας-δηλ. της οριστικής αδυναμίας αποπληρωμής του συνόλου των υποχρεώσεων, δεν έχουν προβλεφθεί για μας, αλλά για τους δανειστές μας. Με δυό λόγια, αν η Ελλάδα συνεχίσει τον κατήφορο της ύφεσης και δεν κατορθώσει να παράγει πλεονάσματα μέσα στα επόμενα χρόνια για να μειωθεί το έλλειμμά της, μοιραία θα εξακολουθήσει να υποβαθμίζεται. Κάθε φορά που η τρόικα θα διαπιστώνει ότι οι προβλεπόμενοι στόχοι εσόδων δεν επιτυγχάνονται, θα ζητούνται προφανώς νέα σκληρά μέτρα. Δηλαδή, το εφιαλτικό δίλημμα που ζούμε εδώ και ενάμιση χρόνο “ή νέα μέτρα ή δεν παίρνουμε την επόμενη δόση…” θα συνεχίσει να μας ταλανίζει, αν η κυβέρνηση εμμένει στην ίδια ανάδρομη πολιτική. Και αν η προοπτική “να κατεβάσουμε ρολλά” θορυβούσε κάπως μέχρι τώρα την Ευρώπη, από δώ και πέρα κανείς άλλος εκτός από μας δεν θα έχει πρόβλημα. Αυτό ακριβώς πέτυχε η συμφωνία της προχτεσινής Συνόδου, να διασφαλίσει δηλαδή τα δικαιώματα των δανειστών μας και την βιωσιμότητα του ευρώ. Η υποθήκευση της Ελλάδας με την απέραντη ενδοτικότητα του Ελληνα πρωθυπουργού, εξασφάλισε την ηρεμία των εταίρων μας επί μακρώ. Οχι όμως και τη δική μας.
Η δική μας θέση, εξαρτάται πλέον απόλυτα από την διαχείριση των σημείων ευκαιρίας που η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε αναγνωρίζει. Εφ΄όσον τώρα δεν είναι στριμωγμένη πια με το κατεπείγον, ή την αβεβαιότητα της ευρωζώνης, ας αξιοποιήσει την περίοδο χάριτος που κερδίσαμε-το μόνο ίσως αντάλλαγμα έναντι των “ασημικών” που θα πάρουν οι δανειστές. Η εφαρμογή του νέου “Σχεδίου Μάρσαλ”, χρειάζεται να μη χαθεί ούτε ένα λεπτό προκειμένου να επωφεληθεί κάπως η χώρα από τις δανειακές διευκολύνσεις. Δυστυχώς όμως, σκεπτόμενοι ότι η κυβέρνηση αυτή ανάλωσε 18 μήνες για να επιδεινωθεί η ύφεση, το έλλειμμα και το χρέος, δίκαια ανησυχούμε για το μέλλον. Προς το παρόν, η μόνη ανταμοιβή στις σκληρές μας θυσίες, είναι αυτό που ο πρωθυπουργός προφέρει αφειδώς στις εξαγγελίες του. “Ελπίδα για να αλλάξουμε την Ελλάδα” κι΄όπου μας βγάλει….