ΤΟΥ ΝΙCΚ CΟΗΕΝ

Για πολλούς Μέση Ανατολή σημαίνει αποκλειστικά το Ισραήλ. Τώρα οι ζωή εκατομμυρίων Αράβων τράβηξε την προσοχή της Ευρώπης. Η αραβική εξέγερση προκάλεσε σωρεία άρθρων, βιβλίων και λόγων σχετικά με τη Μέση Ανατολή ως τον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Μέσα σε λίγους μήνες, οι αναγνώστες θα μελετούν επισταμένως σε βιβλιοθήκες ή αρχεία εφημερίδων και θα διερωτούνται πόσο είναι δυνατόν τόσοι πολλοί που ισχυρίζονταν ότι ήσαν ειδήμονες να εθελοτυφλούσαν στην τυραννία και τις συνέπειές της.Για μια γενιά πολιτικά ενεργών, αν όχι ηθικά επίμονων ακτιβιστών, Μέση Ανατολή σήμαινε Ισραήλ και μόνο Ισραήλ.

Στη θεωρία, όφειλαν να παραμένουν προσκολλημένοι σε καθολικές αρχές και να υποστηρίζουν μία δίκαιη διευθέτηση για τους Παλαιστινίους ενώ θα αντιτάσσονταν στους δικτάτορες που κρατούσαν υποταγμένους τους Άραβες. Λίγοι, ωστόσο, μπόρεσαν να αντιταχθούν με συνέπεια στην καταπίεση κάθε μορφής. Η πιο γρήγορα ματιά στις συντηρητικές εφημερίδες δείχνει ότι κάθε φορά κύριο μέλημα σχετικά με τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή ήταν το πόσο επηρεάζουν το Ισραήλ. Και για τις δύο πλευρές οι ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων Αράβων, Βερβέρων και Κούρδων που ενεπλέκοντο στη διένεξη παρέμεναν στη λήθη.

Αν με αμφισβητείτε, σκεφτείτε τις ιστορίες σύμφωνα με τις οποίες οι επικεφαλής των τμημάτων Μέσης Ανατολής των διάφορων μυστικών υπηρεσιών δεν έδιναν σημασία σε εξεγέρσεις αν δεν είχαν να κάνουν με Παλαιστινίους. Ο Καντάφι φοβόταν τόσο πολύ ένα πραξικόπημα ώστε διατηρούσε ένα μικρό στρατό με κακό οπλισμό, μισθοφόρους και παραστρατιωτικές «ειδικές δυνάμεις» προκειμένου να δύναται να σφαγιάσει τον άμαχο πληθυσμό όταν το απαιτούσε η συγκυρία.

Η Λεϊλά Μπεν Αλή, η σύζυγος του προέδρου της Τυνησίας υπήρξε μια υπερβολικά ξιπασμένη γυναίκα, που παρακαλούσε τους ξένους ανταποκριτές να γράψουν για τα τεράστια πλούτη που είχε αρπάξει. Μόνο όταν εξεγέρθηκαν οι Τυνήσιοι, αναγκάστηκαν οι δημοσιογράφοι να πουν στους ηγέτες τους πόσο πολύ ώθησε προς την εξέγερση τον λαό της Τυνησίας με το να συνδυάζει τη συμπεριφορά της Ιμέλντα Μάρκος και της Μαρίας Αντουανέτας.

Κατά ενθαρρυντικό τρόπο, για όσους από μας που κρατάμε κάτι από τη νοσταλγία της καλύτερης παράδοσης της παλιάς αριστεράς, η Τυνησία και η Αίγυπτος είχαν ανεξάρτητους ενωτικούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν «ηγετικό ρόλο», όπως συνηθίζουμε να λέμε στην οργάνωση και πραγματοποίηση των εξεγέρσεων.

Ο ανταγωνισμός με το Ισραήλ, που πολύ απέχει από το να είναι αιτία της επανάστασης, εξυπηρέτησε παντού τα συμφέροντα των καταπιεστών. Οι Ευρωπαίοι δεν δικαιούνται να ξαφνιάζονται. Από όλους τους άλλους, εμείς οφείλαμε να γνωρίζουμε από την εμπειρία μας με τον ναζισμό ότι ο αντισημιτισμός είναι μια θεωρία συνωμοσίας για την εξουσία, παρά ένα σταθερό φυλετικό μίσος για φτωχούς μετανάστες.

Τα φασιστικά καθεστώτα τον επικαλούνταν όταν πάσχιζαν να αρνηθούν την ελευθερία των ίδιων τους των λαών. Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το κατασκεύασμα της ακροδεξιάς πτέρυγας του παρακμάζοντος τσαρικού καθεστώτος εξεδόθησαν το 1903 προκειμένου να πείσουν τους Ρώσους ότι οφείλουν να συνεχίσουν να υπακούουν σε κάθε διαταγή του τσάρου, ανακήρυσσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία σαν βιτρίνα πίσω από την οποία οι κρυμμένοι εβραίοι κυβερνήτες του κόσμου χειραγωγούσαν εύπιστους εθνικούς.

Οι Σύροι οπαδοί του κόμματος Μπάαθ, η Χαμάς, η σαουδαραβική μοναρχία και ο Καντάφι προωθούσαν πρόθυμα τα Πρωτόκολλα, προκειμένου οι διεφθαρμένες ελίτ τους να διατηρούν μια φαντασίωση που απέρριπτε τη δημοκρατία σαν απάτη και να δικαιολογούν την κυριαρχία τους. Ακριβώς όπως πριν την εξέγερση στη Λιβύη, όπου ο Καντάφι προσπάθησε να προβεί σε μια απεγνωσμένη κίνηση την οποία οι Ευρωπαίοι προκάτοχοί του είχαν καταλάβει. Προσπάθησε να προκαλέσει λιβυκή οργή καλώντας τον παλαιστινιακό λαό εναντίον του Ισραήλ. Αυτό θα μπορούσε να έχει και να μην έχει δικαιολογηθεί, αλλά σίγουρα δεν θα σήμαινε καμία βοήθεια για τους δυστυχείς Λίβυους.
Πηγή: Τhe Guardian

Η ΕΕ ΕΠΑΙΞΕ ΑΘΛΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ
Το σκεπτικό πίσω από τους τόσους πολλούς που τον κολακεύουν είναι ότι το μοναδικό θέμα που αξίζει να παίρνει κανείς θέση στη Μ. Ανατολή είναι η ισραηλο-παλαιστινιακή διένεξη, και ότι η καταπίεση Αράβων από Άραβες είναι ήσσονος σημασίας.

Η μακροζωία των καθεστώτων οικογενειακού τύπου Καντάφι, Ασάντ και Μουμπάρακ και του οίκου των Σαούντ θα έπρεπε να συνιστά λόγο για πιο ζωηρή καταδίκη, ωστόσο η φαινομενική σταθερότητά τους προκαλούσε την αίσθηση ότι με κάποιο τρόπο οι Λίβυοι, Σύροι, Αιγύπτιοι και Σαουδάραβες ήθελαν να ζουν υπό καθεστώς δικτατορίας. Η Ε.Ε., η οποία κατέβαλε τόσο μεγάλη προσπάθεια για να εξάγει δημοκρατία και την ισχύ του νόμου στις πρώην κομουνιστικές δικτατορίες της Α. Ευρώπης, έπαιξε άθλιο ρόλο στη Μ. Ανατολή. Παρέχει πλουσιοπάροχα βοήθεια αλλά ποτέ δεν απαιτεί σε αντάλλαγμα εκδημοκρατισμό ή περιορισμό των αρμοδιοτήτων της αστυνομίας.

Σε αμηχανία όσοι στήριζαν τον Καντάφι
ΣΤΟΝ «ΕΠΙΤΑΦΙΟενός Τυράννου» ο Αuden έγραψε: «Όταν γέλασε, οι σεβαστοί γερουσιαστές ξέσπασαν σε γέλια. Και όταν έκλαψε, τα μικρά παιδιά πέθαναν στους δρόμους». Η ευρωπαϊκή αμνησία σχετικά με το πώς λειτούργησε η τυραννία στην ήπειρό μας, εξηγεί γιατί η επανάσταση στη Λιβύη φέρνει σε αμηχανία μια πλούσια συλλογή μηδενικών και απατεώνων που θα ήθελαν να γελάνε με τον Καντάφι.

Κάποτε οι επαφές του στη Βρετανία περιορίζονταν σε ένα πραγματικά περιθώριο για άφρονες. Προμήθευε όπλα στον ΙRΑ, χρηματοδοτούσε το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα, την αηδιαστική τροτσκιστική σέκτα της Βανέσα Ρέντγκρεϊβ, τον διασκεδαστικό Νικ Γκρίφιν και άλλους νεοναζί. Δεν θα πρέπει να τους ξεχάσουμε όταν έρθει η ώρα να διευθετηθούν οι λογαριασμοί. Όταν όμως ο Τόνι Μπλερ, που ήταν τόσο εύγλωττος στην καταδίκη των γενοκτονιών του Σαντάμ, μεθόδευσε συμφιλίωση με τον Καντάφι μετά την 9/11, η φιλία του άνοιξε τον δρόμο στο βρετανικό κατεστημένο να εναγκαλιστεί τη δικτατορία.

Δεν ήταν μόνο η ΒΡ και άλλες πετρελαϊκές εταιρείες, αλλά και Βρετανοί πανεπιστημιακοί που ευχάριστα δέχτηκαν τη γενναιοδωρία του. Το London SchoolofΕconomicsέλαβε 1,5 εκατομμύρια λίρες από τον Σαΐφ Αλ Ισλάμ Καντάφι, χρήμα που εξ ορισμού είχε κλαπεί από τον λαό της Λιβύης, παρά τη προειδοποίηση για υπαναχώρηση του καθηγητή Φρεντ Χάλιντεϊ, του πρώην και μοναδικού ειδήμονα σε θέματα Μέσης Ανατολής, ο οποίος ποτέ δεν έπαψε να κοιτά τους δικτάτορες στα μάτια.

«Γνωρίζω τον Σαΐφ ως άνθρωπο που προσβλέπει στη δημοκρατία, την κοινωνία των πολιτών και οι βαθιές φιλελεύθερες αξίες συνιστούν τον πυρήνα της έμπνευσή του», έκανε με νάζι ο Ντέιβιντ Χελντ του LSΕκαθώς ενθυλάκωνε την επιταγή. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κάποτε αξιόπιστος αντίπαλος της τυραννίας, πήγε ένα βήμα παραπέρα και περιέγραψε το ίδρυμα που έχει ο Σαΐφ στη Λιβύη σαν μια δύναμη δημοκρατίας, πρόθυμο να αναλάβει το υπουργείο Δικαιοσύνης στη μάχη για τις πολιτικές ελευθερίες. Εν τω μεταξύ, και προς έκπληξη κανενός, ο Πίτερ Μάντελσον, πεταλούδα των Νέου Εργατικού Κόμματος, πετούσε έξω από τα μέρη του εξοχικού της πλουτοκρατίας. Την περασμένη εβδομάδα, ο «φιλελεύθερος» θιασώτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σύνδειπνος του Μάντελσον, εμφανίστηκε στην τηλεόραση της Λιβύης για να πει πως οι πιστολάδες του πατέρα του θα πολεμήσουν μέχρι την τελευταία σφαίρα για να στηρίξουν την εγκληματική οικογένεια Καντάφι, υπόσχεση που κρατάει.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 08/03/2011