Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Τεράστια είναι η πολιτική ζημιά που υπέστη η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ από τη συντριπτική ήττα του κόμματός της, των χριστιανοδημοκρατών, στην πόλη-κρατίδιο του Αμβούργου. Το ότι η γερμανική Δεξιά θα έχανε αυτές τις εκλογές ήταν βέβαιο εκ των προτέρων. Δεν ήταν άλλωστε κάτι ασυνήθιστο. Κάθε άλλο. Επί μισόν και πλέον αιώνα συνεχώς (!), το Αμβούργο το κυβερνούσαν αδιαλείπτως οι σοσιαλδημοκράτες: από το 1946 ως το 2001 συγκεκριμένα.

Κατ’ εξαίρεση το κέρδισαν οι δεξιοί το 2001, εντελώς συμπτωματικά ? και μάλιστα εξαιτίας δύο συμπτώσεων ταυτόχρονα! Η πρώτη ήταν ότι οι χριστιανοδημοκράτες είχαν υποψήφιο μία ιδιόμορφη προσωπικότητα, τον Καρλ – Φρίντριχ Αρπ βαρώνο φον Μπόιστ ή Ολε φον Μπόιστ, όπως ήταν το πιο λαϊκό του όνομα. Ο φον Μπόιστ πέτυχε ένα… άθλιο εκλογικό αποτέλεσμα, το δεύτερο χειρότερο αποτέλεσμα της Δεξιάς στο Αμβούργο ? μόλις 26,2%! Η δεύτερη σύμπτωση ήταν ότι εκείνη τη χρονιά, το 2001, εμφανίστηκε στο Αμβούργο ως διάττων αστήρ ένας ιδιόρρυθμος ακροδεξιός δικαστής, ο Ρόναλντ Σιλ, που κατέβηκε στις εκλογές και τίναξε στον αέρα το πολιτικό κατεστημένο του Αμβούργου παίρνοντας το φανταστικό ποσοστό του 19,4%!

Ο Ολε φον Μπόιστ άδραξε την ευκαιρία. Συμμάχησε με τον Ρόναλντ Σιλ, πήρε και τους Ελεύθερους Δημοκράτες που γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια και πέρασαν με μόλις… 5,1% το όριο του 5% και μπήκαν στην τοπική βουλή – δημοτικό συμβούλιο και έτσι πήραν το Αμβούργο από τους σοσιαλδημοκράτες για πρώτη φορά με απίστευτα χαμηλά ποσοστά!

Στις εκλογές του 2004 ο Ολε φον Μπόιστ θριάμβευσε καθώς πήρε όλους, μα κυριολεκτικά όλους τους ψηφοφόρους του Ρόναλντ Σιλ, ρίχνοντάς τον από το 19,4% στο… 0,4%!!! Οι χριστιανοδημοκράτες εκτοξεύθηκαν από το 26,2% στο φανταστικό 47,2% ? αύξηση κατά 21 εκατοστιαίες μονάδες, ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες αποβλήθηκαν από το τοπικό κοινοβούλιο πέφτοντας στο 2,8%.

Το 2008 ο Ολε φον Μπόιστ ξαναβγήκε πρώτος με 42,6%. Καθώς οι Ελεύθεροι Δημοκράτες έμεναν πάλι εκτός βουλής, ο φον Μπόιστ αδίστακτος συμμάχησε με τους… Πράσινους και ξαναπήρε την τοπική κυβέρνηση!

Δεξιοί και Πράσινοι συγκρούστηκαν το φθινόπωρο, καθώς η εκλογική βάση της Δεξιάς δεν χώνεψε ποτέ αυτή τη συμμαχία. Ο Ολε φον Μπόιστ τους «μούντζωσε» και οι χριστιανοδημοκράτες κατέβηκαν στις πρόωρες εκλογές προχθές με άλλον υποψήφιο, τον Κριστόφ Αλχάους. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: από το 42,6% του 2008 οι χριστιανοδημοκράτες έπεσαν στο… 21,9%!

Οι κυριολεκτικά διαλυμένοι από τις βουλευτικές εκλογές του 2009 σοσιαλδημοκράτες εκτοξεύθηκαν από το 34,1% στο 48,3% ? ένα απίθανα υψηλό ποσοστό που απειλεί να δημιουργήσει μια παγγερμανική δυναμική εις βάρος της Δεξιάς. Υπό το πρίσμα αυτό αποκτούν εξαιρετική σημασία οι εκλογές που θα γίνουν τον Μάρτιο σε τρία κρατίδια ? στη Βάδη – Βυρτεμβέργη που έχει καθοριστική βαρύτητα, στη Σαξονία – Ανχαλτ και στη Ρηνανία – Παλατινάτο. Αν τις χάσει η Δεξιά, η Μέρκελ αποκλείεται να βγάλει την τετραετία!

Η αποδυνάμωση της Γερμανίδας καγκελαρίου, πέρα από τα εσωτερικά προβλήματα που της προκαλεί, αδιαμφισβήτητα υπονομεύει τη θέση της και στο πλαίσιο της ΕΕ. Σε μια εποχή ιδιαιτέρως κρίσιμη για το μέλλον της ευρωζώνης και της ίδιας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπου η Μέρκελ επιδιώκει να υπαγάγει όλη την Ευρώπη υπό σιδηρά γερμανική ηγεμονία με πρόσχημα και όπλο τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας για χάρη δήθεν της «σωτηρίας του ευρώ», η ενδογερμανική αμφισβήτηση της Ανγκελα Μέρκελ -στον βαθμό βεβαίως που θα επιβεβαιωθεί και σε άλλες κρατιδιακές εκλογές- αυξάνει τις δυνατότητες αντίστασης όσων Ευρωπαίων ηγετών επιθυμούν όντως να αντισταθούν στις γερμανικές υπαγορεύσεις.

Με δεδομένο μάλιστα ότι και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει προεδρικές εκλογές του χρόνου την άνοιξη, δεν έχει καθόλου εξασφαλισμένη την επανεκλογή του, ο άξονας Βερολίνου – Παρισιού και το διαβόητο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που προωθεί αρχίζουν να μη φαίνονται και τόσο ακατανίκητοι αντίπαλοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν μάλιστα ενταθεί η εικόνα τους ως «ηγετών υπό προθεσμία», θα αυξηθούν οι δυσκολίες επιβολής της γαλλογερμανικής γραμμής στην ΕΕ.


Αντίφαση
Δεξιά πίεση, αριστερή ελπίδα

ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ για την Ευρώπη είναι το γεγονός ότι η πίεση που αντιμετωπίζει η Ανγκελα Μέρκελ στο εσωτερικό της Γερμανίας για τη στάση της στα θέματα του ευρώ και της ΕΕ είναι από δεξιότερες, σκληρότερες θέσεις: ούτε ευρώ στους τεμπέληδες της νότιας Ευρώπης! Αν αυτή η πίεση όμως οδηγήσει στην εκλογική ενίσχυση των κομμάτων που βρίσκονται αριστερά των χριστιανοδημοκρατών (Σοσιαλδημοκρατικό, Πράσινοι, Αριστερά) και παράλληλα επικρατήσει ο όποιος σοσιαλιστής υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας του χρόνου (κάτι που έχει να συμβεί εδώ και 23 χρόνια), το ευρωπαϊκό σκηνικό θα αλλάξει. Θα υπάρξουν ελπίδες είτε μιας άλλης, σοσιαλδημοκρατικής ευρωπαϊκής πολιτικής είτε αποστασιοποίησης της Γαλλίας από τα σχέδια της Γερμανίας.
EΘΝΟΣ