του Α. Ανδριανόπουλου

Αυτό που πραγματικά εξοργίζει κάθε σώφρονα άνθρωπο είναι η απαράδεκτη νεοελληνική τάση να αναζητούμε εξωτερικούς εχθρούς και αποδιοπομπαίους τράγους για δικές μας αδυναμίες, κακούς χειρισμούς κι΄ απαράδεκτες επιλογές. Ετσι και με την εξέλιξη του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας όταν η Ελλάδα ήταν σχεδόν αδύνατον να δανεισθεί με λογικούς χρηματοπιστωτικούς όρους. Με αφετηρία το γεγονός πως σαν χώρα είχαμε κατορθώσει να εξευτελισθούμε διεθνώς όταν αποδείχθηκε πως για χρόνια δίναμε νοθευμένα («μαγειρεμένα») στοιχεία σε διεθνείς οργανισμούς, στην ευρωπαική ένωση και στους δανειστές μας ξετυλίχθηκε ένα κουβάρι αποκαλύψεων που έβλαψε την εθνική μας προσωπικότητα.

Αποκαλύφθηκε λοιπόν πως για τέσσαρες τουλάχιστον δεκαετίες η χώρα ζούσε με δανεικά διατηρώντας ένα επίπεδο ζωής που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί από την γενικότερη οικονομική μας δραστηριότητα. Είχαμε θεσπίσει συστήματα κοινωνικής προστασίας εξοργιστικά χαριστικά και προσανατολισμένα στην εξυπηρέτηση ορισμένων ομάδων σε βάρος ουσιαστικά άλλων που είχαν αδυναμία συγκροτημένης πρόσβασης σε πολιτικά κέντρα εξουσίας.

Και είχαμε χαράξει χάρτες οριοθέτησης επαγγελματικών δικαιωμάτων που έκαναν την οικονομία μας επικίνδυνο ναρκοπέδιο ουσιαστικά «νεκρών ζωνών» για κάθε νέο ενδιαφερόμενο να μπεί στα επαγγέλματα αυτά.

Όταν πλέον φάνηκε πως η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχισθεί, και πως ουδείς θα είχε την διάθεση πλέον να μας δανείσει ξανά για να επαναλάβουμε τα ίδια, η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε σε όλο το αποκρουστικό της μεγαλείο. Είτε η χώρα θα έπρεπε να πτωχεύσει, φθάνοντας ενδεχόμενα μέχρι και σε συσσίτια στους δρόμους, είτε να βρεθεί κάποιο σύστημα στήριξης του οικονομικού της αδιεξόδου
. Σε αυτή την φάση επάνω ξέσπασε και η μεγάλη ανησυχία για το ευρώ. Η πτώση της Ελλάδας θα μπορούσε ενδεχόμενα να συμπαρασύρει και την Ευρώπη ολόκληρη. Δημιουργώντας κρίση εμπιστοσύνης στο νόμισμά της.

Οι αγορές, ανήσυχες για την δυνατότητα επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας, εκτίναξαν τα επιτόκια μελλοντικού δανεισμού στα ύψη. Ενώ οι ευρωπαικές τράπεζες, ανήσυχες για την τύχη των δανείων που είχαν δώσει στην Ελλάδα, πίεζαν από την πλευρά τους για να βρεθεί κάποια λύση. Για την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής βρέθηκε τελικά η λύση του γιγαντιαίου πακέτου στήριξης της ελληνικής οικονομίας.

Που για να μην χαθούν όμως και τα λεφτά αυτά στην μαύρη τρύπα της ελληνικής κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας θα έπρεπε να συνοδευθούν από ένα μνημόνιο υποχρεώσεων / μεταρρυθμίσεων που θα δέσμευε την χώρα απέναντι των δανειστών της.

Μόλις όμως βρέθηκε η λύση ξέσπασαν και οι κραυγές αντίδρασης από την ελληνική κοινωνία. Κανένας δεν πίεσε ούτε και υποχρέωσε την Ελλάδα να προσέλθει στην συμφωνία αυτή. Θα μπορούσε άνετα να επιλέξει τον μοναχικό δρόμο της χρεωκοπίας. Και της αντιμετώπισης αβοήθητα των συνακόλουθων τραγικών κοινωνικών αναταράξεων.

Μόλις όμως εξασφαλίσθηκε η βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους και σιγουρεύθηκε η οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό άρχισαν οι συνήθεις κραυγές περί δήθεν θυματοποίησης των ανύποπτων και αγνών ελλήνων πολιτών. Κι όλα αυτά επειδή κάποιοι αποφάσισαν να μην θυσιάσουν τα χρήματα των φορολογουμένων των δικών τους κρατών ώστε οι έλληνες να συνεχίσουν να ζούν πάνω από τις δυνατότητές τους και με όρους ευνοικότερους κι’ από αυτούς που τους δανείζουν.

Ο συνήθης από την νεώτερη ιστορία μας ρόλος του αδικημένου θύματος για μια ακόμη φορά ήρθε στο προσκήνιο. Με τους κακούς ξένους να βρίσκονται υποτίθεται πίσω από κάθε δυσκολία που βρίσκει μπροστά της η ελληνική κοινωνία.

Λες και οι ξένοι μας υποχρέωσαν να δημιουργήσουμε ένα υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα, να κλείσουμε δεκάδες οικονομικές δραστηριότητες ώστε να τις απολαμβάνουν αποκλειστικά επιλεγμένες συντεχνίες, να φτιάξουμε μια αγορά γεμάτη από στρεβλώσεις και δυσλειτουργίες, να δηλώνουμε οι περισσότεροι απίθανα χαμηλά εισοδήματα, να βγαίνουμε στην σύνταξη σαν ανάπηροι και να συνεχίζουμε να δουλεύουμε, υγιέστατοι μεν, αλλά παράνομα. Κι’ επειδή όλα αυτά δεν μπορούμε πλέον να τα κάνουμε, να δηλώνουμε πως η χώρα βρίσκεται κάτω από «ξένη κατοχή».

Πως οι ξένοι ελεγκτές παίζουν ρόλο Πρωθυπουργού – και είναι αδίστακτοι. Πως η χώρα καταρρέει, χάνοντας την ελληνικότητά της.

Τώρα, που για μια φορά στην ιστορία μας, αρχίζουμε να γινόμαστε σοβαροί, να μην κοροιδεύουμε τους άλλους και να μην εξαπατούμε τους εαυτούς μας θυσιάζουμε – για κάποιους – τον εθνικό μας χαρακτήρα.

Δηλαδή, από μόνοι μας φροντίζουμε να βγάζουμε τα μάτια μας. Να ομολογούμε πως χαρακτηριστικό μας είναι η απάτη, η λιγότερη δουλειά και η επιδίωξη της τεμπελιάς και της ραστώνης.

andrianopoulos.gr