ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Οι Αμερικανοί θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση προτεκτοράτο ( Ζ. Μπρζεζίνσκι: Η Μεγάλη Σκακιέρα) και την αντιμετωπίζουν περιφρονητικά. Ο Κίσσινγκερ ρωτούσε, χλευάζοντας, σε ποιον να τηλεφωνήσει στην Ευρώπη (ΕΕ) σε περίπτωση κρίσης. Ο καθένας έχει το δικό του τηλέφωνο, το δικό του συμφέρον, τη δική του γραμμή. Σκορποχώρι, διστακτικό και άβουλο. Ενίοτε, όμως, και μοχθηρό όταν κάνει FOCUS (εστιάζει) σε ένα στόχο.
Αν η Βόννη ή το Παρίσι είναι για την Ουάσιγκτον οι πρωτεύουσες προτεκτοράτων, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το πώς αντιμετωπίζουν την Αθήνα οι Γερμανοί και η «γραφειοκρατία των Βρυξελλών». Τα βλέπουμε. Άλλωστε ελληνικές εφημερίδες ως προτεκτοράτο περιέγραψαν τη σχέση μας με τους ευρωπαίους εταίρους/επικυρίαρχους.
Ένα από τα πρώτα και βασικά πράγματα που κάνει ο επικυρίαρχος στο χώρο εξάρτησης είναι να διασφαλίσει τον έλεγχο στο πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό προσωπικό. Τα πρόσωπα στα Πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, στις επιχειρήσεις, στον πολιτικό και πνευματικό-καλλιτεχνικό κόσμο γίνονται στόχος για άσκηση επιρροής με προσφορά πλεονεκτημάτων και προνομίων που δεν διαθέτουν οι υπόλοιποι. Με απλά λόγια ο επικυρίαρχος διαφθείρει την ελίτ του εξαρτημένου χώρου. Με τη σειρά της η ελίτ λαμβάνει τη στοιχειώδη πρόνοια να διαφθείρει όσους μπορεί περισσότερους ώστε να διαθέτει ανά πάσα στιγμή λαϊκό έρεισμα εξαρτημένο από αυτήν. Στον τόπο μας αυτό το ονομάσαμε «πελατειακό σύστημα». Ταυτόχρονα προωθούνται πολιτικές που ευνοούν τον επικυρίαρχο. Εννοείται με λιγότερο βάναυσο τρόπο από αυτόν που βλέπουμε σήμερα. Η κρίση απλώς έριξε τις μάσκες.
Για να διαιωνιστεί η εξάρτηση πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι η φυσιολογική κατάσταση. Δεύτερον ότι δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Και τρίτον να πιστέψει ο εξαρτημένος ότι αυτός φταίει για την κατάστασή του-τη διαφθορά, επαιτεία κλπ. Και όντως φταίει. Ελεύθερα ψηφίζουμε στις Δημοκρατίες, ελεύθερα αποφασίζουμε ποιος θα μας κυβερνήσει. Εξ ίσου ελεύθερα αποδεχόμαστε τη διαφθορά του διπλανού…και τη δική μας. Το δίχτυ της εξάρτησης/διαφθοράς αντί να είναι βρόχος γίνεται όρος επιβίωσης. Αναπνέει όποιος προσαρμόζεται. Η ρίζα του κακού είναι χωμένη πολύ βαθιά. Το δέντρο ανθίζει από μόνο του. Ποιος, στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες, θεωρεί τη χώρα του προτεκτοράτο; Και ασφαλώς ουδείς στο «κλεινόν άστυ» με τους ένδοξους προγόνους ενώ το Βερολίνο τι έχει να επικαλεστεί; Το Νταχάου; Αυτά τα χαριτωμένα δεν λένε πλείστοι όσοι εσχάτως;
Η σφραγίδα της απόλυτης επιτυχίας μπαίνει όταν ο εξαρτημένος νιώθει ενοχές για την κατάστασή του-την κατάντια του. Και λέει, «φταίω, θα πληρώσω». Ξηλώσου, λοιπόν, λένε, μειδιόντες υπεροπτικά, στη Βόννη και στην Ουάσιγκτον. Καλό κουράγιο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Δευτέρα 8-3-10