Η Πορεία της Τρέλας
Αυτό το βιβλίο θυμήθηκε ο Ούρι Ντρόμι, εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Ράμπιν και Πέρες από το 1992 ως το 1996, όταν έμαθε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έκρινε σκόπιμο να ανακοινώσει την κατασκευή 1.600 νέων οικισμών στην ανατολική Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου Μπάιντεν στο Ισραήλ.
Εκτός από το λάθος ότι η ανακοίνωση αυτή έγινε «στα μούτρα» του καλύτερου φίλου και συμμάχου της, η ισραηλινή κυβέρνηση διέπραξε ένα ακόμη ουσιαστικότερο λάθος: με το να επεκτείνει τους οικισμούς αντί να εργάζεται για το «διαζύγιο» με τους Παλαιστίνιους όσο ακόμη μπορεί, οδηγείται μαθηματικά στην απώλεια του εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους που κατακτήθηκε με τόσες θυσίες. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ ακολουθεί τη δική του «πορεία της τρέλας». Και το κάνει με ανοιχτά τα μάτια.
Πριν από 20 χρόνια, ένστολος στρατηγός τότε, ο σημερινός υπουργός Αμυνας Εχούντ Μπαράκ είχε ζητήσει από τον Ούρι Ντρόμι (που ήταν επικεφαλής του εκδοτικού οίκου του υπουργείου Αμύνης) να μεταφράσει βιβλία στρατιωτικής ιστορίας. «Πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία», του είχε πει. Γιατί λοιπόν σήμερα επιτρέπει τη σταδιακή μετατροπή του Ισραήλ σε ένα δι-εθνικό κράτος;
Σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιανουαρίου στο Τελ Αβίβ, ο Μπαράκ τόνισε: «Η σοβαρότερη απειλή για το μέλλον του Ισραήλ δεν είναι η ιρανική βόμβα, αλλά η έλλειψη λύσης στο πρόβλημα της χάραξης των συνόρων στο εσωτερικό της ιστορικής Γης του Ισραήλ». Στην πραγματικότητα, αυτή η απειλή γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερη.
Αν η ισραηλινή κυβέρνηση μπορούσε να δανειστεί μια σελίδα από το βιβλίο της Μπάρμπαρα Τάτσμαν, θα ανακοίνωνε ότι μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – τρία χρόνια, ας πούμε – το Ισραήλ θα αποχωρούσε από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Οχθης, περιμένοντας τους Παλαιστίνιους να ρυθμίσουν τα του οίκου τους. Στη συνέχεια, μια διεθνής ειρηνευτική δύναμη θα εγκαθίστατο εκεί για να υπερασπιστεί την ασφάλεια μέχρι την εγκαθίδρυση ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.
Και τι θα γινόταν με τους Εβραίους σε αυτούς τους μικρούς οικισμούς που θα βρίσκονταν ξαφνικά στο εσωτερικό του παλαιστινιακού κράτους; Θα έπρεπε να διαλέξουν αν θα επέστρεφαν στο Ισραήλ ή αν θα γίνονταν νομιμόφρονες υπήκοοι του παλαιστινιακού κράτους.
Στο σημερινό Ισραήλ, όμως, όλα αυτά είναι όνειρα. Αν και πολλοί αναφέρονται στον κίνδυνο να γίνει το Ισραήλ ένα δι-εθνικό κράτος, η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει να τον αποτρέψει.
Το δίλημμα για το Ισραήλ, γράφει ο Ντρόμι, δεν είναι ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Μια προσπάθεια να κρατήσει όλη τη γη θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική.
Ας πάρουμε το ακόλουθο σενάριο: οι Παλαιστίνιοι αποφασίζουν να μην κάνουν τίποτα, απλώς να περιμένουν μέχρι να καταστεί εντελώς αδύνατο να χωριστεί η γη. Τότε η χώρα θα γίνει αναγκαστικά ένα δι-εθνικό κράτος. Κι επειδή δεν θα επιτραπεί στους Ισραηλινούς να διοικούν τη χώρα ως καθεστώς απαρτχάιντ, οι Παλαιστίνιοι θα αρχίσουν να ψηφίζουν τις εκλογές και να θέτουν υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο. Και σύντομα θα αποτελέσουν την πλειοψηφία, αφού οι ρυθμοί γεννήσεων είναι μεγαλύτεροι. Τότε θα ψηφίσουν ένα νόμο που θα επιτρέπει σε όλους τους Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στα σπίτια που άφησαν το 1948.
ΑΠΕ