της Ελίνας Γαληνού
Δεν είπε κανένας να δεχόμαστε ασυζητητί τα όποια μέτρα επιβάλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όταν θίγονται τα συμφέροντα κοινωνικών ομάδων. Αλλωστε σε μια δημοκρατική χώρα, η προσφυγή στην απεργία και διαδήλωση προκειμένου να εκφράζονται τυχόν διαμαρτυρίες και αντιθέσεις, είναι θεμιτά δικαιώματα και κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα. Ομως όταν γίνεται μια γενική απεργία-πράγμα που συμβαίνει αρκετά συχνά-ακινητοποιείται όλη η χώρα ενώ οι διαδηλώσεις που την συνοδεύουν, κόβουν τις πόλεις στα δύο καθιστώντας την κυκλοφορία των πολιτών αδύνατη. Αυτο το φαινόμενο, εκτός από ενοχλητικό συνιστά μια μόνιμη ζημία στη ζωή και τη ροή εργασιών του φορολογούμενου πολίτη.
“Το δικαίωμα στην απεργία και διαδήλωση είναι ιερό.. είναι η δύναμη του πολίτη και του εργαζομένου για την προάσπιση των συμφερόντων του” θα μας πούν. Και ας πούμε ότι από μια άποψη αυτό είναι σωστό. Δεν θα έβλαπτε όμως να σκεφτούμε και την άλλη “όψη του νομίσματος”… Εχουμε αναλογιστεί τι χάνουμε σε σχέση με αυτά που κερδίζουμε από μια γενική απεργιακή κινητοποίηση που παραλύει ολόκληρη τη χώρα; Οταν ακινητεί η κοινωνικοοικονομική ζωή της χώρας, η ζημιά είναι ανυπολόγιστη καθώς δεν κινείται τίποτα και δεν παράγεται τίποτα. Οι πολίτες αδυνατούν να κινηθούν ακόμα και για την πιό απλή καθημερινή τους εξυπηρέτηση και αλίμονό τους αν τύχει καμία ανυπέρβλητη υποχρέωση όπως ασθένεια, διότι τότε είμαστε στο έλεος του Θεού! Ακόμα και η χρήση ΙΧ είναι πολλές φορές αδύνατη, καθώς κλείνουν κεντρικά σημεία δρόμων με αποτέλεσμα να προκαλείται μεγάλο κυκλοφοριακό κομφούζιο και να επιβαρύνεται η ατμόσφαιρα περισσότερο από ρύπους. Τα μαγαζιά του κέντρου της πόλης καταδικάζονται σε απραξία ενώ οι υποχρεώσεις τους τρέχουν. Και ας μην ξεχνάμε πόσο απωθητική είναι η εικόνα μιας παραλυμένης χώρας για τον τουρισμό..
Εχουμε άραγε μεταφράσει σε τι κόστος κοινωνικό και οικονομικό συνεπάγονται όλα αυτά; Εχουμε αναλογιστεί σε τι απώλειες αντιστοιχούν ως προς το ΑΕΠ; Ισως εμείς οι πολίτες να τα έχουμε αυτά υπ΄όψη. Ομως δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και για εκείνους που οργανώνουν κάθε τόσο μια γενική απεργία, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι “είναι για το καλό των θιγομένων”. Αλλά και σ΄αυτό το σημείο υπάρχει αντίλογος, όσον αφορά την γενική ακινητοποίηση… Οταν απεργούν οι συγκοινωνίες και παράλληλα έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι, πώς θα μετακινηθούν οι “θιγόμενοι” διαφόρων κλάδων από διάφορα σημεία της Αττικής προς το κέντρο για να διαδηλώσουν; Οταν πάλι απεργούν μαζί με όλους και τα ΜΜΕ, με τι τρόπο θα ακουστεί η φωνή διαμαρτυρίας όλων των θιγομένων, μηδ΄εξαιρουμένων και των δημοσιογράφων; Μήπως τελικά έτσι ασκείται πολύ μεγαλύτερη πίεση στη ζωή και τα συμφέροντα των πολιτών απ΄ότι στην ίδια την εξουσία;