Τ Ο Υ ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ των λαών αγωνισαμένου και πεσόντος, Θεόφιλου Γεωργιάδη, τρισάγιο σήμερα στις 3μ.μ. στον τάφο του. Δέκα έξι χρόνια από τη θυσία του: Νύκτα της Κυριακής, 20ής Μαρτίου 1994, πληρωμένοι φονιάδες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών δολοφόνησαν τον 37χρονο αγωνιστή.

Έξω από το σπίτι του στην Αγλαντζιά, όπου τον περίμεναν η αγαπημένη του Ελένη και τα τρία ανήλικα αγόρια τους. Ο Χαράλαμπος 13χρ., ο Χρίστος 8χρ. κι ο Θοδωρής 1χρ. Η διαταγή της δολοφονίας, εξεδόθη από τα ανώτατα δώματα της στρατοκρατίας του τουρκικού κεμαλικού κράτους. Για να εξοντώσουν έναν από τους σημαντικότερους στον κόσμο πυρήνες της έμπρακτης αλληλεγγύης προς τον τότε απελευθερωτικό αγώνα του κουρδικού λαού. Τον σημαντικότερο μοχλό της ελληνο-κουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας, που φοβόταν η Τουρκία. Τον αποτελεσματικότερο πομπό της κλιμακούμενης τότε διεθνοποίησης του κουρδικού προβλήματος.

Υ Π Ε Ρ ελευθερίας των λαών. Διότι: «Μια λευτεριά μονάχα για τον έναν δεν φελάει σε τίποτε», όπως έγραφε κι ο Γ. Ρίτσος, αποχαιρετώντας Μάρτη του ’57 τον Αυξεντίου. Και διότι: «Η δική μας απελευθέρωση, η απελευθέρωση της σκλαβωμένης Κύπρου, έχει άμεση σχέση με την απελευθέρωση του Κουρδιστάν από το ρατσιστικό, φασιστικό, αποικιοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας», όπως έγραφε ο ίδιος ο Θεόφιλος Γεωργιάδης.

Ε Κ Ε Ι Ν Ο Σ ο αγώνας, στις επάλξεις του οποίου έπεσε το ’94 ο Θεόφιλος, προδόθηκε. Υπέστη τη μεγάλη ή τ τ α του Φεβρουάριου ’99. Ακόμα και από τις εν Αθήναις «οικιακές βοηθούς» της «παγκόσμιας Οικοκυράς» των ΗΠΑ. Που χρησιμοποιήθηκαν για να σταλεί μέχρι το Ναϊρόμπι της Κένυας, στα χέρια των μπράβων του Ετζεβίτ, ο αρχηγός του κουρδικού αγώνα. Επειδή ετοιμαζόταν και η επιβράβευση των κατακτητών με την απονομή στην Τουρκία της «υποψηφιότητας» για την ΕΕ. Και επειδή εξυφαινόταν το σχέδιο διάλυσης και μετατροπής της Κυπριακής Δημοκρατίας σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο.

Α Λ Λ Α, Θεόφιλε, τό ξερες πολύ καλά ότι: Ο απελευθερωτικός αγώνας δεν εξοντώθηκε στα τουρκικά μπουντρούμια του Βελιγραδίου τη 13η Ιουνίου 1798 που στραγγάλισαν τον Ρήγα Φεραίο. Τα καριοφίλια της νομοτέλειας του «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή», θ’ αντηχούσαν 23 χρόνια αργότερα, Μάρτη του Εικοσιένα. Διότι, η ιστορία της ελευθερίας των λαών, βραδυπορεί μεν, σφαγιάζεται, προδίδεται, αλλά στο τέλος θριαμβεύει: Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των ανδρειωμένων τα ιερά. Επειδή ανέκαθεν και εσαεί και εν τέλει, «το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λ ε υ τ ε ρ ι ά ς»…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ