της Ελίνας Γαληνού
Κάποτε η Ελλάδα θεωρούσε μεγάλο επίτευγμα την ένταξή της στην ΕΟΚ. Κάποτε αγωνιούσαμε να γίνουμε αποδεκτοί στην ΟΝΕ και γίναμε, αντιπαρερχόμενοι το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν πληρούσαμε κατά την ένταξη αυτή σχεδόν καμία από τους όρους της Συνθήκης του Μάασριχτ. Τότε λέγαμε “δόξα τω Θεώ που περάσαμε τη γέφυρα” και ξεχνούσαμε ότι εισήλθαμε στην Ευρωζώνη με μεγάλο χρέος και ότι η ζωή μας θα ακρίβαινε πολύ με το ευρώ. Ολα τα παραβλέπαμε τότε και κοιτούσαμε μόνο την εισροή κοινοτικών κονδυλίων που όμως, οφείλαμε να αξιοποιήσουμε κατάλληλα βελτιώνοντας τις υποδομές μας και δημιουργώντας οικονομικούς πόρους μακρόχρονης βιωσιμότητας.
Τώρα, δέκα χρόνια μετά, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Ο,τι κάναμε ή δεν κάναμε, το έχουμε βρεί μπροστά μας. “Ας όψονται οι κυβερνήσεις” φωνάζει ο λαός. “Ας όψεται ο εφησυχασμός μας” λένε όσοι δεν φοβούνται την αυτοκριτική. “Ας όψεται η οικονομική κρίση και τα παιχνίδια των κερδοσκόπων” λένε άλλοι. Και ξαφνικά, η ΕΕ δαιμονοποιείται στα μάτια μας ως επίβουλη και άδικη. Πώς χάλασε η ατμόσφαιρα μέσα σε δέκα χρόνια και μείς βρεθήκαμε στο στόχαστρο των Ευρωπαίων “εταίρων” μας;
Αυτήν την σαφώς δύσκολη εποχή, αλήθειες και μύθοι έχουν περιπλεχτεί σε έναν γόρδιο δεσμό. Το τοπίο είναι τόσο θολό που δεν επιτρέπει καμιά πρόβλεψη και κανέναν προγραμματισμό. Η ασάφεια και η ανασφάλεια βασιλεύουν. Οι ευρωπαίοι εταίροι βλέπουν το νόμισμά τους να έχει στοχοποιηθεί από τους διεθνείς κερδοσκόπους που επιδιώκουν να μειώσουν την αξιοπιστία του. Και όμως! Οταν οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης αρνούνται την υποστήριξη στις χώρες που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα (γιατί δεν τα αντιμετωπίζει αυτά μόνο η Ελλάδα), οι ίδιοι εκτρέφουν τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Αυτή η στάση που υποδηλώνει έλλειμα αλληλεγγύης καθώς και αδυναμία συμφωνίας σε μια κοινή οικονομική πολιτική ανάμεσα στα μέλη της Ευρωζώνης, δίνει μεγάλη λαβή χειραγώγησης της ΕΕ στα διάφορα κερδοσκοπικά σχέδια. Ας μην ξεχνάμε ότι “δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξηλεύεται” ή ότι “στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος”.
Ολοι λοιπόν έχουν τις ευθύνες τους επ΄αυτής της δυσάρεστης κατάστασης που ζούμε. Και εμείς σαν χώρα για τους λόγους που προαναφέραμε αλλά και οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Η παρούσα κρίση που δεν ξεκίνησε βέβαια από την Ευρώπη αλλά την έχει συμπαρασύρει, συνιστά μια σκληρή δοκιμασία όχι μόνο οικονομικής φύσεως. Είναι μια δοκιμασία αντοχής των αρχών και των αξιών στις οποίες στηρίχτηκε το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης. Πόσο ανθεκτικοί θα αποδειχτούμε στο τέλος όλοι σ΄αυτό το σκληρό τέστ κοπώσεως και τι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε; Εξαρτάται από τις προτεραιότητες που θα κυριαρχήσουν ως προσδιοριστικοί παράγοντες για το μέλλον της ΕΕ. Αλλά προ παντός ας επικεντρωθεί ο καθένας στις δικές του ευθύνες, χωρίς φυσικά να παραβλέπει τις ευθύνες των άλλων.