Στην ημερήσια διάταξη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου δεσπόζει η αξιολόγηση της υποψηφιότητας της Τουρκίας που θα κρίνει τη συνέχεια των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων.

Στα πέντε χρόνια που αυτές διεξάγονται επιβεβαιώθηκε η αγεφύρωτη απόσταση που χωρίζει την Τουρκία από την Ευρώπη. Η ασυμβατότητά της προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αδυναμία ή απροθυμία της να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η απαίτησή της να μπει με τους δικούς της όρους, στη βάση της παραδοχής ό,τι η Ένωση την χρειάζεται περισσότερο απʼ ότι αυτή εκείνη. Η αλαζονεία της επιτείνεται από την πλήρη κάλυψη που της παρέχουν οι ΗΠΑ, προκειμένου να σταθεί ανάχωμα στη σύσφιξη των σχέσεων της Ένωσης με τη Ρωσία και να υπονομευθεί η προοπτική μιας πολιτικά ισχυρής Ευρώπης.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πληθαίνουν οι φωνές που αντιτίθενται στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επιζητούν τους όρους μιας «ειδικής σχέσης». Δεν είναι μόνο η Γαλλία, η Αυστρία και η Γερμανία, που τοποθετούνται επισήμως υπέρ αυτής, αλλά και ισχυρότατες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελλάδα όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις και «αξιωματικές» αντιπολιτεύσεις, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., παραμένουν προσκολλημένες στο δόγμα «πλήρης συμμόρφωση – πλήρης ένταξη», ενώ αποφεύγουν να διεξάγουν δημόσιο διάλογο πάνω σε ένα τέτοιας τεράστιας στρατηγικής -υπαρξιακής θα λέγαμε- σημασίας θέμα, περιφρονώντας και προσβάλλοντας έτσι τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που είναι αντίθετη σε μια στάση που εκλαμβάνεται ως εκδήλωση υποτέλειας απέναντι στους επικυρίαρχους. Εξʼ άλλου, η Τουρκία όχι μόνο δεν δείχνει την παραμικρή «συμμόρφωση» αλλά, αντίθετα, επιμένει να διατηρεί το casus belli στο Αιγαίο και να αμφισβητεί καθημερινά και προκλητικά κυριαρχικά μας δικαιώματα (νησιά και βραχονησίδες, εναέριο χώρο) και διεθνείς συμφωνίες (Δίκαιο της Θάλασσας, FIR Αθηνών, λαθρομετανάστες) με τεράστιο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος για τη χώρα μας.

Ταυτόχρονα, συνεχίζει να κατέχει στρατιωτικά τη μισή Κύπρο, να καταστρέφει την ιστορική και πολιτιστική της φυσιογνωμία και να την εποικίζει, ενώ αρνείται ακόμη και να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο Τελωνειακής Ένωσης που η ίδια υπέγραψε! Η συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων υπό αυτές τις συνθήκες δεν προσβάλλει απλά τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια της Ένωσης και των κρατών-μελών της -και κατʼ εξοχήν της Κύπρου και της Ελλάδας- αλλά οδηγεί αναπότρεπτα στην ηθική και πολιτική της κατάλυση. Δεν έχουμε να κάνουμε βέβαια με διαδικασία εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας, κάτι που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, αλλά για εκτουρκισμό της Ευρώπης, πράγμα βεβαίως απαράδεκτο.

Εν όψει των παραπάνω, μεθοδεύεται έντεχνα από ορισμένες χώρες και ισχυρά κέντρα η αναβολή λήψης απόφασης επί του θέματος και η Ελλάδα, προσκολλημένη πάντα στο δόγμα «πλήρης συμμόρφωση – πλήρης ένταξη», παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις. Οι δηλώσεις των αρμοδίων ότι «θα κριθεί αυστηρά η Τουρκία» κ.λπ. δεν πείθουν κανένα. Πότε θα κριθεί αυστηρά; Αν η μέχρι σήμερα προκλητική της στάση δεν έχει επιφέρει κάτι τέτοιο τι περιμένουμε μέχρι τον Δεκέμβρη; Μήπως (ως άβουλοι και μοιραίοι) κάποιο θαύμα, ή μήπως (ως υποτελείς συνένοχοι) κάποια εκ μέρους της «χειρονομία» ώστε να σωθούν τα προσχήματα; Γιατί δεν δηλώνουμε ευθαρσώς ότι, δεδομένης της μη συμμόρφωσης της Τουρκίας, οφείλουμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο και το περιεχόμενο της ειδικής σχέσης και να ζητήσουμε ταυτόχρονα το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μέχρις ότου επιδείξει πραγματική διάθεση καλής γειτονίας, σεβασμού της υπογραφής της, του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ;

Υπό άλλες συνθήκες κάτι τέτοιο θα ήταν αυτονόητο. Στις μέρες όμως της έσχατης παρακμής και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο και όλα μέλλουν να επανατεθούν… Χρειαζόμαστε επειγόντως συνολική Εθνική Στρατηγική. Η νέα μεταπολίτευση θα έρθει όταν ο λαός μας απαιτήσει ξανά εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι όρος επιβίωσής του και επιβίωσης του Έθνους.

Του Γιάννη Μαύρου-ΑΥΓΗ