Η άγνωστη ιστορία του Βατοπεδίου
του Αλεξη Ρωμανου – Εφημερίδα “Κεφάλαιο” 21/11/09
Πως αναζωπυρωθηκε ενα μυστικο σχεδιο της δεκαετιας του ’70 και φτασαμε στο μυθιστορηματικο πολιτικο-_οικονομικο θριλερ των Βαλκανιων
Λιγα μόλις χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, η Ελλάδα ζούσε τη μετάβαση στη νέα εποχή. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε το νεαρό τότε υπουργό Παιδείας Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στο γραφείο του και του έδωσε εντολή να αναζητήσει ένα χώρο για να στεγαστεί το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, σε περίπτωση που άλλαζε το status quo στην Πόλη με τρόπο μοιραίο και μη αναστρέψιμο. Το 1978 απείχε μόλις 4 χρόνια από τα γεγονότα της Κύπρου και η Τουρκία είχε ήδη σκληρύνει «επικίνδυνα» τη στάση της έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τα γεγονότα των προηγούμενων δεκαετιών στην Πόλη ήταν ακόμη νωπά και οι σχέσεις των δύο χωρών στο ναδίρ της διπλωματικής σφαίρας.
Είναι η αφετηρία μιας άγνωστης σε πολλούς ιστορίας, το κουβάρι της οποίας εκτυλίχθηκε και έφτασε μέχρι το γνωστό -πλέον- σκάνδαλο του Βατοπεδίου, με τρόπο και συστατικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον κορμό για το επόμενο βιβλίο του Νταν Μπράουν.
Το 1978 λοιπόν, εκτιμήθηκε ότι η κατάσταση θα οδηγούνταν αργά ή γρήγορα στην εξορία του Πατριαρχείου από την Κωνσταντινούπολη. Ακόμη κι αν δεν προχωρούσαν οι Τούρκοι σε μονομερή πράξη, φοβούμενοι κυρίως την αντίδραση των Αμερικανών, η λειψανδρία μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινότητας θα αναδείκνυε σε βάθος χρόνου τη δυσκολία εκλογής νέου πατριάρχη και θα καθιστούσε αναπόφευκτη την αναζήτηση νέας στέγης για το αντίπαλο δέος του Βατικανού στο χριστιανικό κόσμο.
Η ανάδειξη του Βαρθολομαίου στο θρόνο του πατριάρχη επανέφερε το ζήτημα στην ατζέντα δεκαπέντε χρόνια αργότερα! Μόνο που αυτή τη φορά ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, να υπάρχει η υποδομή για να μεταφερθεί σε περίπτωση ανάγκης το Πατριαρχείο στο ΑγιοΌρος. Κρίθηκε ως η καλύτερη λυση, παρά το «αγκάθι» του άβατου. Κι αυτό διότι το Άγιο Ορος έχει το αυτοδι-οίκητο και ταυτόχρονα αποτελεί πνευματικό σημείο αναφοράς για τη χριστιανοσύνη.
Όταν άλλαξε η κυβέρνηση η επικοινωνία μεταξύ κεντρικής διοίκησης και εκκλησίας έγινε ευκολότερη, διότι άμεσοι συνεργάτες του πρωθυπουργού, όπως ο κ. Ρουσόπουλος και ο κ. Αγγέλου, είχαν ουσιαστική και προσωπική σχέση με τη μονή του Βατοπεδίου, ίσως σαν αποτέλεσμα μιας στρατηγικής που χτιζόταν στο προηγούμενο διάστημα.
Ήταν εξόφθαλμο ότι οι ανταλλαγές της λιμνοθάλασσας με τα οικόπεδα στο Μαρουσι ή σε άλλα κεντρικά σημεία των Αθηνών ήταν «σκάνδαλο». Το μυστικιστικό περιβάλλον των μονών του Αγίου Όρους όμως ήταν το κατάλληλο για να αποκοπεί κάθε σχέση με την κοινή λογική. Είναι επίσης σαφές ότι μόνο με την επίκληση ενός «εθνικού λόγου» θα μπορούσαν τόσοι πολλοί άνθρωποι να συναινέσουν σε μια τόσο εξωφρενική ιστορία. Κι εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του Εφραίμ, του διαδόχου, για κάποιους, του πατέρα Παΐσιου.
Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή διερευνησε, πράγματι, το 1978 εναλλακτικές λύσειε για την περίπτωση που το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα έπρεπε να μεταφερθεί από την Κωνσταντινούπολη. Τη σχετική εντολή είχε πάρει ο τότε (1978) υπουργόs Παιδείας κ. lωαvvns Βαρβιτσιώτης ο οποίος όπως επιβεβαιώνει στο «Κεφάλαιο», κινήθηκε μεταξύ τριών περιπτώσεων, του Αγίου Opous, της Πάτμου και του Μυστρά.
Το ΆγιονΌροε αποκλείστηκε σχετικά αμέσου, διότι λόγω του άβατου των γυναικών το Πατριαρχείο δεν θα μπορούσε να επιτελέσει το ρόλο του.
Στη συνέχεια αποκλείστηκε και η λύση της Πάτμου καθώς η πολύ κακή ακτοπλοϊκή σύνδεση του νησιού με την υπόλοιπη χώρα θα καθιστούσε την ιερή έδρα της Ορθοδοξίας δυσπρόσιτη.
Qs εκ τούτου ο κ. Βαρβιτσιώτης κατέληξε στη λύση του Μυστρά η οποία, όπως θυμάται, έγινε ασμένως δεκτή από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Εκείνη την εποχή, μάλιστα, ξεκίνησαν σημαντικά έργα συντήρησης των βυζαντινών μνημείων του.
Εν τέλει, δεν χρειάστηκε να μεταφερθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά…