O αναιδέστατος υπάλληλος των ΗΠΑ, Μάθιου Μπράιζα

Του Σενέρ Λεβέντ
Σύμφωνα με όσα είπε, πέρασε τρεις θαυμάσιες μέρες στο νησί μας ο κ. Μπράιζα. «Τα έχασε», λέει. Ένιωσε ενθουσιασμό. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε έτσι να ήταν και για τον Winston Churchill. Ή για τον Jimmy Carter. Αλλά είναι βέβαιο ότι δεν ήταν έτσι για τον γνωστό Γάλλο ποιητή Rimbaud. Ο ποιητής ήρθε εδώ, εργάστηκε για να βγάλει τα προς το ζην και έφυγε. Όχι για να προβεί σε ρύθμιση στην Κύπρο. ‘Αλλωστε, φαίνεται πως δεν τον ένοιαζε και πολύ το γεγονός ότι αυτό το νησί ή ο κόσμος δεν ήταν ρυθμισμένος σωστά.
Τι τον ενθουσίασε αν δεν έχει ανεβεί στο Τρόοδος ή στον Πενταδάκτυλο, αν δεν αγνάντεψε χορταστικά τη Μεσόγειο από το παράθυρο της βασίλισσας στον ‘Αγιο Ιλαρίωνα, αν δεν γεύτηκε τη θάλασσα στις χρυσές αμμουδιές της Καρπασίας, αν δεν έκοψε φράουλες από τους κήπους στο Λιμνίτη και αν δεν ήπιε τα ποτά του μουρμουρίζοντας τηλλυρκώτικους σκοπούς στο τραπέζι μιας ταβέρνας με ψάθινες καρέκλες; Τι το «θαυμάσιο» είχαν αυτές οι τρεις μέρες; Μήπως ήταν μόνο η συνομιλία με τον Χριστόφια και τον Ταλάτ; Μήπως προκαλεί πολύ μεγάλο ενθουσιασμό η συνομιλία μαζί τους; Εμείς γιατί δεν ενθουσιαζόμαστε; ‘Αραγε τι αντιλήφθηκε ο Μπράιζα που εμείς δεν το έχουμε αντιληφθεί; Ή μήπως ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ λένε μόνο σε αυτόν πράγματα που προκαλούν ενθουσιασμό και δεν τα λένε σε εμάς; Ευχαριστήθηκε τόσο πολύ, λέει, που «τα έχασε» από αυτά που άκουσε από αυτούς. Η επίτευξη συμφωνίας εδώ συνάδει, λέει, με όλα τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Σίγουρα είναι πολύ ευχαριστημένος επειδή δεν βρήκε απέναντί του έναν Τσάβεζ ή έναν Μοράλες, αλλά δεν μπόρεσα να το καταλάβω, μα την αλήθεια. Τι σημαίνει ότι η επίτευξη συμφωνίας εδώ συνάδει με όλα τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ; Μήπως υπάρχει κάτι αντίθετο με τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε αυτό το στάτους κβο που συνεχίζεται, και τώρα αυτό το κάτι θα ξεπεραστεί με μια συμφωνία;
Ίσως θα δώσει μια ταπεινή συμβουλή στον Ομπάμα όταν επιστρέψει στην Αμερική. Να περάσει τις διακοπές του στην Κύπρο. Να αφήσει κατά μέρος τη Χαβάη. Να απολαύσει και αυτό το νησί. Έχει μπόλικη θάλασσα, ήλιο, αμμουδιά και Αφροδίτη. Η κοινωνία της Κύπρου είναι πολύ ήρεμη, με κατανόηση και καλόβολη σε σύγκριση με την κοινωνία της Αμερικής. Δεν μοιάζει με τους δύστροπους Παλαιστίνιους και τους Λατινοαμερικάνους που ξεσηκώνονται κάθε τόσο. Τα παιδιά στην Παλαιστίνη πετάνε πέτρες στα τανκ. Όλοι οι νέοι φοράνε μάσκες στο πρόσωπο σαν να έχουν προσβληθεί από τη γρίπη των χοίρων. Δεν είναι ξύπνιοι και υπάκουοι όπως εμείς. Εδώ σε εμάς υπάρχουν και ακαδημαϊκοί που θαυμάζουν τον Edward Said. Αλλά κανένας από τους ακαδημαϊκούς μας δεν πετάει τις πέτρες που πέταξε ο Edward Said. Εδώ δεν είναι Ιράκ. Ούτε και έχουμε κάποιον δημοσιογράφο να πετάξει παπούτσι στον κ. Μπράιζα. Και μάλιστα παρά το γεγονός ότι μας κορόιδευε κοιτάζοντάς μας στα μάτια. Η Τουρκία, λέει, είναι μια υπερδύναμη και η Αμερική δεν μπορεί πλέον να της ασκήσει πιέσεις. Μήπως βρισκόμαστε σε ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν; Τι μας λες, κ. Μπράιζα; Από πότε έγινε υπερδύναμη η Τουρκία; Από πότε, ε; Μήπως κατασκεύασε πυρηνικά όπλα και δεν το ξέρουμε; Μήπως παράγει αεροσκάφη που δεν εντοπίζονται από ραντάρ; Μήπως εκτοξεύει πυραύλους στο διάστημα; Μήπως για όλα αυτά δεν μπορεί να περάσει ο λόγος σου στην Τουρκία πλέον; Ξέχασες τι είπε ο Ερντογάν; Τότε που «ξαφνιάσατε» τη Συρία και σάστισε μη ξέροντας πώς να φύγει από το Λίβανο; Τότε είπε το εξής ο Ερντογάν: «Αν πουν και σε εμάς να αποσυρθούμε από την Κύπρο, θα αποσυρθούμε θέλοντας και μη σαν αρνάκια»! Εσύ την αποκαλείς «υπερδύναμη», κ. Μπράιζα. Και εκείνος «αρνάκι». Από πότε θεωρούνται «υπερδύναμη» τα αρνάκια σε αυτό τον κόσμο; Ή μήπως έχουν αφανιστεί και οι λύκοι σαν τους δεινόσαυρους;
ΠΟΛΙΤΗΣ