Μια ζωή στο ιδιο έργο θεατές εσείς και εμείς, Δεξιά και Αριστερά.
Σε έναν διαγωνισμό πατριωτισμού με χαμένη την Ελλάδα.Το ωραίο, όμως, της ιστορίας του δώσε-δώσε είναι ότι πέρασε σε πολλές συνειδήσεις πως άμα δίνεις όπως και τώρα στον Τούρκο, είναι πατριωτισμός. Ενώ άμα δεν δίνεις -από τα δικά σου- και ζητάς τα αρπαγέντα, τότε είσαι εθνικιστής, μισαλλόδοξος, ρατσιστής και βάλε. Ιδού κατάντημα πατρίδας. Μέχρι λοιπόν που οι Τούρκοι θα έχουν ικανοποιήσει τον καταιγισμό απαιτήσεων που εκπέμπουν δεκαετίες τώρα θα κάνουν κάποιες παραχωρήσεις. Και μη διάγομεν εν ευδαιμονία σε ψευδαισθήσεις. Εδώ έχουμε κατοχή, κύριοι, με… μέλλον! Α. Φ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

-Δεξιά και τουρκοφιλία
Ο “έρωτας” της Δεξιάς για τον τουρκικό εθνικισμό…
μ΄αυτόν τον τίτλο μας έστειλε ο φίλος ” Κιλκισιώτης” ένα ενδιαφέρον σχόλιο, το οποίο το αναρτούμε αυτούσιο.
“Για ένα παράδοξο λόγο η ελληνική Δεξιά υπήρξε η πλέον τουρκοφιλική πολιτική δύναμη που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα.

Από τις αυταπάτες του Ίωνα Δραγούμη για ελληνο-τουρκική ομοσπονδία μέχρι το ξεπούλημα της Μικράς Ασίας και της Κύπρου στους περίεργους φίλους της άλλης πλευράς και τη λατρεία της Μοναρχίας για το σφαγέα του ελληνισμού Τζελάλ Μπαγιάρ.

Η πρώτη έμπρακτη ένδειξη για τη νοοτροπία και τα συναισθήματα της Δεξιάς απέναντι στους υπόδουλους Έλληνες της Ανατολής, είναι τα γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία της “Μικράς πλην εντίμου” τον καταραμένο Νοέμβρη του 1916. Με αφορμή τη φιλοαντατική πολιτική στάση του Βενιζέλου, η φιλογερμανική Μοναρχία έθεσε στο στόχαστρό της τους θεωρούμενους ως βενιζελικούς της Αθήνας, τους απροστατευτους Μικρασιάτες πρόσφυγες και τους Κρητικούς.

Το πογκρόμ του 1916 που εξαπόλυσε το Λαϊκό Κόμμα και η πρωτοφασιστική οργάνωση των “Επιστράτων” του Ιωάννη Μεταξά κατά των Μικρασιατών προσφύγων που διέφυγαν της γενοκτονίας που είχαν ήδη ξεκινήσει οι Νεότουρκοι στην άλλη πλευρά του Αιγαίου αποτελεί μια από τις πλέον μαύρες σελίδες ντροπής της ελλαδικής Δεξιάς.

Η πολιτική της στο Μικρασιατικό Ζήτημα από το Νοέμβριο του ‘20 έως τον Αύγουστο του ‘22 θα ταυτιστεί με την ανορθολογισμό και την περιφρόνηση του ελληνισμού της Ανατολής. Ούτε μια σφαίρα θα αποσταλεί στους Πόντιους αντάρτες που μόνοι τους έδιναν τον απελπισμένο αγώνα. Κορυφαία εθνοπροδοτική πράξη της θα είναι η συνειδητή παράδοση του χριστιανικού πληθυσμού της Σμύρνης (Έλληνες και Αρμένιοι) στα κεμαλικά στρατεύματα.

Δύο είναι τα ονόματα των ενόχων για τη σφαγή που ακολούθησε και την πυρπόληση της πόλης :

-Κεμαλικοί και

-”Έλληνες” Δεξιοί.

Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ο κακός δαίμονας των προσφύγων στη συνέχεια και ο μεγαλύτερος λάτρης του Κεμάλ Ατατούρκ που πέρασε ποτέ απ’ την Ελλάδα:

Κατ’ αρχάς θα απαγορεύσει τα τραγούδια των προσφύγων γιατί δεν τα θεωρούσε αρκούντως δυτικά!

Όμως η κορυφαία πράξη περιφρόνησης και προσβολής των προσφύγων ήταν αποτέλεσμου του φιλοατατουρκισμού του. Το 1938, με έξοδα του ελληνικού δημοσίου αγόρασε από τον ιδιώτη που το κατείχε το υποτιθέμενο σπίτι που γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ πασά. Στη συνέχεια το δώρισε στο τουρκικό κράτος, το οποίο το μετέτρεψε σε τουρκικό προξενείο.

Επιπλέον, ο Μεταξάς μετονόμασε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ. Την ονομασία αυτή είχε έως και το ‘55. Ξαναπήρε το παλιό της όνομα λόγω του πογκρόμ που πραγματοποίησε το τουρκικό Βαθύ Κράτος κατά της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης.

Ξεπέρασε ακόμα και τον Ελ. Βενιζέλο, ο οποίος με μια πράξη απίστευτου αμοραλισμού πρότεινε το 1931 τον Μουσταφά Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης, προσπαθώντας έτσι συμβολικά να τονίσει την ελληνοτουρκική προσέγγιση στο πλαίσιο ενός άξονα Ιταλίας-Ελλάδας-Τουρκίας.

Ποιός όμως ήταν ο κεμαλισμός:

Ο Ν. Ψυρρούκης γράφει:

“Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω. Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών.”
http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/04/16/9-4-2009/

ΟΔΟΣ ΤΖΕΛΑΛ ΜΠΑΓΙΑΡ … ΣΤΗΝ ΛΕΜΕΣΟ !!!
Σε έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς του Ελληνισμού τον Τζελάλ Μπαγιάρ έχει αφιερώσει ο Δήμος Λεμεσού έναν από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους της πόλης .

Ο Τζελάλ Μπαγιάρ ήταν πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας την περίοδο των Σεπτεμβριανών του 1959 όταν ξεκληρίστηκε ότι είχε απομείνει από τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης .

Από την ιστοσελίδα http://androutsou.wordpress.com/2009/06/01/gia-to-mitropol/
μπορούμε να διαβάσουμε τι είχε γίνει τότε :
>

Λίγες μέρες μετά ο πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ , υποκριτικά παρηγορούσε τους Έλληνες της Πόλης , πάνω στα ερείπια των περιουσιών και των καρδιών τους , υποσχόμενός τους βοήθεια !

Ο ανθελληνισμός των κυπρίων κομμουνιστών του ΑΚΕΛ που ελέγχουν τον δήμο της Λεμεσού είναι απεριόριστος .
Αφιερώνουν δρόμο στον σφαγέα των Ελλήνων , Τζελάλ Μπαγιάρ , ενώ εδώ και χρόνια έχουν μετονομάσει την κεντρικότατη λεωφόρο Μακεδονίας σε Σπύρου Κυπριανού !