Τ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Τ Ο ΠΕΜΠΤΟ ετήσιο μνημόσυνο. Όσων απέμειναν
– να θυμούνται,
– να μη λησμονούν,
– να μνημονεύουν,

Κυριακή 12.7.2009 στις εκκλησιές και στα νεκροταφεία,
Εκείνων που σκοτώθηκαν, που φονεύθηκαν, που έπεσαν, που θυσιάστηκαν, που έχασαν τη ζωή τους, ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ, κατά την αποφράδα ημέρα του προδοτικού και τουρκοφόρου χουντικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Στη φρικτή και απαίσια επανάληψη της πανάρχαιας, ενδημικής του έθνους εμφύλιας πανούκλας: Από τον εναρκτήριο εμφύλιο «μήνιν άειδε θεά» της προγονικής Ιλιάδος του Ομήρου, ώς το αποτρόπαιο ραδιοφωνικό «ο Μακάριος είναι ήδη νεκρός», εκείνης της απαισιότερης Δευτέρας, Δεκάτης Πέμπτης Ιουλίου, Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Τέσσερα.
Υ Ψ Ι Σ Τ Ε Σ ΤΙΜΕΣ οφείλονται σ’ Εκείνους που με πατριωτική – δημοκρατική – αντιχουντική ανιδιοτέλεια έπεσαν, ενόπλως μαχόμενοι ενάντια στο Πραξικόπημα. Εκείνους που συνειδητά διακινδύνευσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τις υψηλότερες αξίες, της πατρίδας και του ταυτόσημου με την έννοια της πατρίδας, πάτριου των Ελλήνων δημοκρατικού της πολιτεύματος.
Α Λ Λ Α, ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΕΣ τελετές χρωστούνται και στα άλλα, τα τραγικότερα θύματα του αδελφοκτόνου Πραξικοπήματος. Τους διατεταγμένους κληρωτούς «δράστες» του πραξικοπήματος. Τους νεαρούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες της ΕΦ, που υπηρετούσαν τη θητεία τους τότε στις μονάδες οι οποίες διατάχθηκαν και διενήργησαν το πραξικόπημα. Εκείνοι που θυσιάστηκαν εκτελώντας το καθήκον που η ίδια πατρίδα τους ανέθεσε: Με υποχρεωτικό νόμο υπηρετούσαν θητεία στις μονάδες της ΕΦ και με υποχρεωτικό νόμο και διαρκή εκπαίδευση εκτελούσαν ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ των ανωτέρων των: Οι μεν υπερασπιζόμενοι ενόπλως το προεδρικό μέγαρο 15.7.1974 και οι δε επιτιθέμενοι ενόπλως εναντίον του προεδρικού μεγάρου 15.7.1974. Αμφότεροι συνάδελφοι στην ίδια μονάδα, την 32 Μοίρα Καταδρομών. Με νεκρούς ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ. Τρελαίνεται ο νους τ’ ανθρώπου να τα σκέφτεται. Αλλά τα σκέφτηκε πολλούς αιώνες πριν, ένας εκ των τριών μεγίστων τραγωδών, ο Σοφοκλής. Στην κορυφαία ανά τους αιώνες ΑΝΤΙΓΟΝΗ του: Το Χρέος και το Ήθος για τους αλληλοσκοτωμένους, υπέρ και εναντίον της Θήβας, αδελφούς της, τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή, που αντέταξε η Αντιγόνη στην ανάλγητη εξουσία του Κρέοντα, αψηφώντας ακόμα και τη δική της θανατική καταδίκη.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ