Της Ελίνας Γαληνού
Η αφετηρία αυτής της πονεμένης ιστορίας, βρίσκεται στα χρονια της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας, όταν ο λόρδος Ελγιν απέσπασε τη ανοχή των Τούρκων αξιωματούχων, σημαντικό μέρος από τις αρχαιότητες της Ακρόπολης. Τα χέρια του Ελγιν (που ο Ελληνιστής-Αρχαιολόγος Κωνσταντίνος Ζησίου αποκαλούσε στα συγγράμματά του “μιαρά”), μας αποστέρησαν ένα μέρος της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Από τότε, τα αρχαία μας μάρμαρα κοσμούν την γνωστή αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου αποτελώντας πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών του. Η αποσιωπημένη για χρόνια υπόθεση των Ελγινείων, ανασύρθηκε στην επικαιρότητα από τις φροντίδες της Μελίνας Μερκούρη που με τη δράση της ευαισθητοποίησε την παγκόσμια κοινή γνώμη με στόχο την επιστροφή τους στη χώρα που φιλοτεχνήθηκαν, εκεί που ανήκουν…
Ωστόσο η επιστροφή των λεηλατημένων μας αρχαιοτήτων, δεν συνέπεσε με το άνοιγμα του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Λογικά είχαμε βέβαια θεωρήσει ότι η ευρυχωρία του νέου μας Μουσείου θα κατέρριπτε τις αντιρρήσεις της Αγγλίας όσον αφορά την ύπαρξη κατάλληλου χώρου προς έκθεση των Ελγινείων…
Εστω, ας μην αποθαρρυνόμαστε και ας μην μας πτοεί το ύστατο επιχείρημα της Βρετανικής εμμονής κατά το οποίο “τα μάρμαρα στο Βρετανικό μουσείο, αφηγούνται μια άλλη ιστορία απ΄αυτήν της αρχαίας Ελλάδας, γιατί αναδεικνύουν τα επιτεύγματα του ανθρώπου ανά τους αιώνες..”
Ας ελπίσουμε ότι οι λεηλασίες τίθενται εκτός των… ανθρωπίνων επιτευγμάτων. Πάντως τα μάρμαρα, έστω και μακριά μας, εξακολουθούν να εκπέμπουν τα διαχρονικά τους μηνύματα. Και να μας θυμίζουν πως όταν μένουμε πιστοί στους στόχους μας, ίσως μια μέρα αγγίξουμε το όραμά μας με τα χέρια…