του Απόστολου Αποστολόπουλου
Από τις πρώτες διεθνείς επαφές του Ομπάμα, με την Τουρκία, τους G20 και τους εταίρους στο ΝΑΤΟ φαίνεται ότι οι ΗΠΑ επιχειρούν νέες προσεγγίσεις αλλά όχι αλλαγή πολιτικής και στόχων. Το κέντρο βάρους στη νέα προσέγγιση φαίνεται να είναι το Αφγανιστάν (δηλαδή ο δρόμος προς την Ευρασία) αλλά επίκεντρο των πρωτοβουλιών παραμένει η Μ. Ανατολή. Ο Ομπάμα διακήρυξε (όπως και ο Μπους) ότι οι ΗΠΑ δεν πολεμούν το Ισλάμ και αναβάθμισε την Τουρκία. Κλειδί, όμως, για το Μεσανατολικό δεν είναι η Τουρκία αλλά το Ισραήλ. Αν οι ΗΠΑ δεν ικανοποιήσουν τους Παλαιστίνιους (με βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος) η πολιτική τους θα καταρρεύσει με χωρίς τη βοήθεια της Τουρκίας. Οι πιθανότητες και να στηριχθεί το Ισραήλ και να ιδρυθεί βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος αγγίζουν το στατιστικό (και πολιτικό) θαύμα. Η προσέγγιση πάσχει.
Επίκεντρο των σεισμών στη Μ. Ανατολή δεν είναι το Κουρδικό αλλά το Παλαιστινιακό. Φαινομενικά ο Ομπάμα στηρίζει αναφανδόν το Ισραήλ, περισσότερο από τον προκάτοχό του. Στην πράξη, όμως, η ιδέα να μετατραπεί η Τουρκία σε περιφερειακή δύναμη την υποχρεώνει να μεταβληθεί σε υπερασπιστή των Παλαιστινίων, των «τρομοκρατικών» οργανώσεων (Χεζμπολά-Χαμάς) και, γενικότερα, του (αραβικού) Ισλάμ. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του «καυγά» Ερντογάν-Πέρες. Αν όλοι οι εχθροί του Ισραήλ βρουν κοινό παρονομαστή τότε το Τελ Αβίβ έχει λόγους να ανησυχεί ακόμα και για την ύπαρξή του. Προβλέπονται σεισμοί πολλών Ρίχτερ.
Ακόμα και η αντιπυραυλική ασπίδα, έχει στόχο βεβαίως τη Ρωσία αλλά αλληλένδετα με την υποστήριξη που παρέχει η Μόσχα στο Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι ΗΠΑ, για να αποσύρουν την ασπίδα, ζητούν από τη Μόσχα να παρέμβει ώστε το Ιράν να ματαιώσει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Δηλαδή να μείνει το Ισραήλ μόνη πυρηνική δύναμη στη Μ. Ανατολή και να εξουδετερωθεί η Τεχεράνη ως ο μοναδικός ισάξιος ανταγωνιστής της Τουρκίας στον ισλαμικό (αραβικό) κόσμο. Όσο για τη Ρωσία καλείται να αυτοκτονήσει σπρώχνοντας η ίδια το Ιράν (και τα ενεργειακά του αποθέματα) στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Η προσέγγιση και εδώ πάσχει.
Ο Ομπάμα, χωρίς νέα προσέγγιση, υποστήριξε την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ προκαλώντας (και πάλι) την έντονη αντίδραση των Γαλλο-Γερμανών. Με τη σειρά τους οι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να στείλουν νέα στρατεύματα στο Αφγανιστάν, καθιστώντας δύσβατο το δρόμο των ΗΠΑ προς την Ευρασία. Αμερικανός αναλυτής επισήμανε ότι ίσως ο Ομπάμα μοιάζει με τον Κέννεντι αλλά εν τω μεταξύ ο κόσμος έχει αλλάξει. Εκτός της Ελλάδας φυσικά που σταθερά κοιμάται.
Δημοσιεύθηκε στην εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ