Η υπ’ αριθμόν ένα απειλή
Η πρώτη ακρόαση του ναυάρχου Ντένις Μπλερ ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου ήταν μια έκπληξη για τους γερουσιαστές της Επιτροπής Πληροφοριών. Ο νέος γενικός διευθυντής των 16 αμερικανικών, κατασκοπευτικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένης της CIA, δεν κατονόμασε ως υπ’ αριθμόν ένα απειλή για την εθνική ασφάλεια ούτε τους Ταλιμπάν ούτε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ούτε τους διηπειρωτικούς πυραύλους της Ρωσίας, όπως θα μπορούσε ίσως να…περιμένει κανείς.
«Η πρωταρχική πηγή ανησυχίας των Ηνωμένων Πολιτειών για το κοντινό μέλλον είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι γεωπολιτικές επιπτώσεις της», δήλωσε ο Αμερικανός αξιωματούχος. Διευκρίνισε δε ότι, καθώς η κρίση ξεκίνησε από τη Γουόλ Στριτ για να μολύνει με τοξικά απόβλητα τις διεθνείς αγορές, η ύφεση «έχει ήδη ενισχύσει τα ερωτήματα γύρω από τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία».
Συνεχίζοντας, ο άνθρωπος που επέλεξε ο Ομπάμα για ένα από τα πλέον κρίσιμα κρατικά αξιώματα τόνισε την πιθανότητα η οικονομική κρίση να πυροδοτήσει κοινωνικές εξεγέρσεις και ανατροπές συμμαχικών κυβερνήσεων σε σημαντικές για την Αμερική χώρες, φέρνοντας ως παραδείγματα το Πακιστάν, τη Λατινική Αμερική και τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες. Αλλά οι πιο σοβαρές επισημάνσεις του αφορούσαν τις δυτικές μητροπόλεις: «Η κρίση παρατείνεται για διάστημα μεγαλύτερο του ενός χρόνου και οι οικονομολόγοι είναι διχασμένοι αναφορικά με το αν και πότε πρόκειται να πιάσει πάτο. Ορισμένοι φοβούνται ότι η κάμψη θα μπορούσε να βαθύνει περαιτέρω και να φτάσει στο επίπεδο της Μεγάλης Υφεσης του μεσοπολέμου. Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε τις δραματικές πολιτικές συνέπειες που έφερε η οικονομική θύελλα των δεκαετιών του 1920 και του 1930 στην Ευρώπη, την αστάθεια και τα υψηλά επίπεδα πολιτικού εξτρεμισμού». Σύμφωνα με τον Μπλερ, «οι οικονομικές κρίσεις συνήθως αυξάνουν τις πιθανότητες καθεστωτικών ανατροπών αν διαρκέσουν περισσότερο από ένα έως δύο χρόνια».
Ισως είναι αυτή η διαίσθηση του αόρατου, κοινωνικού εχθρού που ωθεί τη νέα αμερικανική ηγεσία πέριξ του Μπαράκ Ομπάμα να βάλει την πολιτική στο τιμόνι θυσιάζοντας τους δημοσιονομικούς δείκτες στον βωμό της ποθητής κοινωνικής σταθερότητας. Αλλά έχουμε ακόμα πολλά να δούμε, καθώς βρισκόμαστε στην αρχή της κυβέρνησης Ομπάμα και μάλλον μακριά από την αρχή του τέλους της κρίσης.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ