Toυ Απόστολου Αποστολόπουλου
Οι Βρυξέλλες, ως κέντρο της ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς μοιάζουν με μεθυσμένο, αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται. Η ΕΕ δεν είχε ποτέ πολιτική ενότητα αλλά δημιουργούσε την εντύπωση ότι ήταν «κεκτημένο», η οικονομική της ενοποίηση. Η κρίση το διαψεύδει.
Η ΕΕ δεν είχε πολιτική ενότητα αλλά έπαιρνε πολιτικές αποφάσεις. Με κορυφαία τη διεύρυνσή της από 15 σε 27 μέλη. Κανένα αυστηρά οικονομικό δεδομένο δεν συνηγορούσε στην απόφαση αυτή. Οι λόγοι ήταν πολιτικοί και είναι γνωστοί. Οι ΗΠΑ ήθελαν μια ΕΕ λάστιχο, ανίκανη να παίρνει (ομόφωνες) πολιτικές αποφάσεις. Επί πλέον η διεύρυνση της Δυτικής Ευρώπης προς την Ανατολική, εξυπηρετούσε τη σταθερή αμερικανική πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ ανέπτυξαν και τη θεωρία περί «παλαιάς και νέας (φιλοαμερικανικής) Ευρώπης». Η Αγγλία υπερθεμάτιζε γιατί…πάντα ήθελε διαιρεμένη την Ευρώπη. Η Γερμανία, εδώ και περίπου εκατό χρόνια, βλέπει σταθερά την ανατολική Ευρώπη ως χώρο επιρροής της. Οι δυτικοευρωπαίοι, ως σύνολο, πίστευαν ότι βρήκαν ένα υποκατάστατο των απολεσθεισών αποικιών. Οι φτωχές (και αντιρωσικές) χώρες της Αν. Ευρώπης θα ήταν το ιδανικό έδαφος για επωφελείς επενδύσεις με μικρό κόστος και μεγάλα κέρδη. Και τώρα οι Δυτικοευρωπαίοι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τους Ανατολικούς με βάση τη νέα ευρωπαϊκή Αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθείτω». Ο σεβασμός στις Αρχές είναι ο κανόνας της επιτυχίας! Τα περί «απομονωτισμού» δεν γίνονται κατανοητά αν αυτά αγνοηθούν.
Λεπτομέρεια: Το Βερολίνο (και όχι το Παρίσι) επιχείρησε πρώτο να επιβάλλει τον «απομονωτισμό» όταν η Μέρκελ αρνήθηκε (αρχικά) να ενισχύει την Όπελ, θυγατρική της Τζένεραλ Μότορς, για να μη φύγουν γερμανικά χρήματα εκτός της χώρας (δηλαδή προς τις ΗΠΑ), όπως δήλωσε η γερμανίδα καγκελάριος. Και όταν ο κ. Καραμανλής δηλώνει ότι η έξοδος από την κρίση είναι «εθνική υπόθεση» δεν αναφέρεται μόνο στις δικές μας ευθύνες (όπως και της κάθε χώρας-μέλους) αλλά υπαινίσσεται το απαράβατο της Αρχής «ο καθείς για τον εαυτό του».
Η κρίση είναι οικονομική αλλά (και πάλι)οι αποφάσεις είναι πολιτικές. Μόνο που η Γερμανία θέλει επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη αλλά δεν μπορεί να την πληρώσει. Ο Σαρκοζί θυμίζει περιστρεφόμενο δερβίση ή μήπως ζαλισμένο κοτόπουλο; Ο «θαυματουργός» Γκόρντον Μπράουν και η στερλίνα απλώς καταρρέουν. Ο Πούτιν, «κρείττον το σιγάν». Ο Ομπάμα βγάζει συνεχώς λόγους, καταθέτει αμυντικό προϋπολογισμό υψηλότερο από του Μπους, αφήνει στο Ιράκ πενήντα χιλιάδες στρατιώτες και τρέχει στο Αφγανιστάν. Προς τι, αν θέλει νέες, καλές σχέσεις με τη Ρωσία; Η επιτάχυνση των γεγονότων ζαλίζει. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Του τέλους;
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 6-03-09