ΤΟΥ ΑΔΩΝΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ
Εκείνο το σκληρό καλοκαίρι για την Κύπρο το αίμα έρευσε άλικο.
Το άνθος της κυπριακής νεότητας θυσιάστηκε στο πεδίο της άνισης μάχης.
Οι νεότεροι θα ήταν καλό να γνωρίζουν τι πέρασαν τα συνομήλικά τους παιδιά και οι έφηβοι του 1974. Παρόλο που τα σημάδια της καταστροφής, που ερχόταν, φαίνονταν από καιρό, οι πολλοί δεν συνειδητοποιούσαν τι μεγάλο κακό θα ακολουθούσε. Οι παραλίες τηςθαλασσοφίλητης πόλης του Ευαγόρα ήταν γεμάτες από κόσμο. Κοσμοπολίτικη και ηδονική η Αμμόχωστος, ήταν μεθυσμένη από τα κάλλη της. Το ίδιο και στην αναδυόμενη τουριστική αγορά της Λεμεσού. Η Κερύνεια ήταν το ήσυχο επίνειο της Λευκωσίας. Ρομαντική και ανασκουμπωμένη στο κύμα της, έδινε όμορφα βραδάκια για τους ερωτευμένους και γι’ αυτούς που αναζητούσαν την κουβέντα με τους ξένους εραστές της μικρότερης των πόλεών μας.
Σε αυτό το ντεκόρ με τις εκρήξεις των βομβών να σπάνε κάθε τόσο την ησυχία και τη νιρβάνα των πολλών κυλούσε η ζωή. Πίστευαν οι πολλοί ότι το κακό θα προσπερνούσε την πόρτα τους.
Όταν αδελφός αρχίζει να μισεί και να κτυπά τον αδελφό του για τις πολιτικές τους διαφορές, ο βάρβαρος έρχεται ως κατακλυσμός για να συνεπάρει όλους.
Οι Τούρκοι ετοιμάζονταν και περίμεναν το πράσινο φως από τα μεγάλα αφεντικά τους πότε θα ορμήσουν, για να διχοτομήσουν και να τραυματίσουν την πατρίδα μας. Έδωσαν τους χάρτες και πήραν τις εγκρίσεις για την “επιχείρηση” αίματος και οδύνης που μας ετοίμαζαν. Ο στρατός μας, όσος είχαμε, έκανε ό,τι μπορούσε για ν’ αποτρέψει έναν σύγχρονο ΝΑΤΟϊκό στρατό να επεκταθεί επί του εδάφους. Με δόση προδοσίας, με μερική εκπαίδευση με πενιχρά οπλικά μέσα έδωσε ο στρατός μας τον αγώνα.
Οι εισβολείς δημιούργησαν σχεδόν ανενόχλητοι το προγεφύρωμά τους. Μέρος της άμυνας της Κερύνειας βρισκόταν στην Πάφο για την καταδίωξη του Μακαρίου.
Με το πρώτο κύμα οι εισβολείς άρχισαν να εδραιώνουν τις θέσεις τους.
Ξένοι και μιασμένοι σε γη ελληνική για αιώνες ένιωθαν την απέχθεια του τοπικού πληθυσμού. Κίνητρό τους η κατάκτηση και ο εξευτελισμός του Ελληνισμού της Κύπρου. Σε αυτήν τους την προσπάθεια είχαν την ανοχή των ισχυρών της Γης.
Τις στρατιωτικές συγκρούσεις ακολουθούσαν αποκρουστικές ανάπαυλες, όπου το μυαλό συνειδητοποιούσε σιγά – σιγά το κακό που συντελείτο. Οι δεκαεννιάρηδες στρατιώτες ένιωθαν πως αυτό που πάθαινε η πατρίδα θα διαρκούσε καιρό. Ίσως αιώνες. Η βαρβαρότητα που επέδειξε ο ΝΑΤΟϊκός στρατός της Τουρκίας ήταν συνώνυμος της φήμης του τουρκισμού μέσα στους αιώνες. Βιασμοί, δολοφονίες, κλοπές. Το μένος τους δεν έχει όρια, παρά τα φυλλάδια που πετούσαν τα αεροσκάφη και στα οποία αναφέρετο ότι οι στρατιώτες που παραδίνονται, θα τυγχάνουν ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τα οπλικά συστήματα του τουρκικού στρατού εισβολής ήταν ασυγκρίτως ανώτερα των πεπαλαιωμένων συστημάτων της Εθνικής Φρουράς. Τα τουρκικά άρματα έσπερναν τον τρόμο. Οι γραμμές έσπαζαν και νεαροί στρατιώτες μας βρέθηκαν στα χέρια των Τούρκων εισβολέων.
Η μεταχείριση ήταν απίστευτα απάνθρωπη. Μετά από χρόνια, μαρτυρίες Τουρκοκυπρίων, που δίνονταν σταγόνα – σταγόνα, άρχισαν να φωτίζουν το παζλ. Σε περιοχές όπου έγιναν μάχες και υπήρχαν σοβαρές απώλειες του στρατού εισβολής, ακολουθούσαν εκτελέσεις.

Τι αποκαλύπτει ο Χουσεΐν
Σε μια τέτοια περιγραφή από τον Χουσεΐν, το τουρκικό Σώμα Στρατού που κατέλαβε τη Λάπηθο – Καραβά, στην πλέον αιματηρή μάχη του πολέμου την 6η Αυγούστου 1974, συνέλαβε μερικές δεκάδες αιχμαλώτους. Είκοσι – τριάντα, έτσι ψέλλισε ο Χουσεΐν στην αποκάλυψή του το 2004. Οι στρατιώτες με ξεσχισμένα ρούχα, που έσταζαν αίμα και βρομιά από το χαράκωμα και τις κακουχίες, δέθηκαν σε ελιές και πεύκα της περιοχής. Αγωνία θανάτου όλο το βράδυ και το πρωί εκτελέσεις. Έβλεπαν ο ένας μετά τον άλλο τους συντρόφους τους να πέφτουν με τη χαριστική βολή και έφτυναν τους δημίους τους.
Δεν υπήρχε περίπτωση σωτηρίας. Η διαταγή ήταν ξεκάθαρη, «εκτελέστε τους αιχμαλώτους». Αυτά λέγει ο Χουσεΐν και βουρκώνει… «Ντράπηκα γιατί ήμουν Τούρκος», λέγει. «Ντράπηκα για την τόση βαρβαρότητα μπροστά σε παιδιά, που απλώς πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας τους».
Πόση αλήθεια έχουν τα λεγόμενα του Χουσεΐν, κατοίκου της περιοχής, που κι αυτός ενθουσιασμένος έπαιρνε από κοντά το εκστρατευτικό δολοφονικό Σώμα του τουρκικού στρατού, θα το δείξει ο χρόνος κι οι έρευνες στην
περιοχή Λαπήθου – Καραβά. Τα κουφάρια των εκτελεσθέντων θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο μεταξύ της Λαπήθου και του Καραβά. Σήμερα εκεί φύτρωσαν κτίσματα, καζίνα και ξενοδοχεία. Ποιος ξέρει σε ποια θεμέλια βρίσκονται τα κουφάρια των παιδιών μας; Λίπασμα ελευθερίας της Κύπρου μας. Οι κραυγές του πόνου της φτάνουν μέχρι τ’ αφτιά μας και διαπερνούν τον ανέμελο ύπνο όσων κουράστηκαν να πιστεύουν στην ελευθερία της πατρίδας. Φτάνουν οι κραυγές τους μέχρι τη σνομπ και χλιδάτη εκδοχή της ζωής μας. Τους χρωστούμε εξήγηση, γιατί ολιγωρήσαμε τόσα χρόνια. Γιατί ανεχθήκαμε τους αγαρινούς να ασελγούν στην κυπριακή γη. Πώς καταδεχτήκαμε να δούμε τα μούτρα τους και να συζητούμε να κάνουμε τούρκικο κράτος τούς τάφους των παιδιών της πατρίδας μας;
SIMERINI