Στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για την Ανώτατη Εκπαίδευση που έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση για 12 (!) ημέρες επιχειρείται μεταξύ άλλων και η ρύθμιση των μεταπτυχιακών σπουδών (2ος κύκλος, τα λεγόμενα master).

Ο ασφυκτικός εναγκαλισμός και ο συγκεντρωτισμός του Υπουργείου που επιβάλλεται από το νομοσχέδιο στα μεταπτυχιακά προγράμματα (π.χ. ο Υπουργός μπορεί να αναπέμπει μεταπτυχιακά προγράμματα ακόμα και να καθορίζει τις αμοιβές των ξένων επιστημόνων που διδάσκουν σε αυτά), θίγει ευθέως το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων.

Με τον μανδύα μιας «αντι-νεοφιλελεύθερης» λογικής, επιχειρείται μια λαϊκίστικη προσέγγιση κεντρικού σχεδιασμού που παραμερίζει την ποιότητα (και τη ζήτηση) του κάθε προγράμματος και βάζει ισοπεδωτικούς κανόνες. Μάλιστα, η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας (η ΑΔΙΠ, η ανεξάρτητη αρχή για τη διασφάλιση ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση) εξοστρακίζεται με το παρόν νομοσχέδιο από την αξιολόγησή τους, άλλη μία απόδειξη απαξίωσής της.

Μπορεί η γνώση να μην είναι εμπόρευμα -όπως σωστά λέγεται- αλλά δεν μπορεί να είναι και κουρελόχαρτο που δεν θα έχει καμία αξία. Κι αν χαμηλώνεις συνεχώς τον πήχη, αδιαφορώντας για την ποιότητα, τότε ναι, γίνεται κουρελόχαρτο. Κι εξηγούμαι: Τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου δεν είναι «οι ακαδημαϊκές ελευθερίες», «η αποκατάσταση της δημοκρατίας», «το άσυλο ιδεών» (και άλλοι βερμπαλισμοί που υπάρχουν στο νομοσχέδιο), αλλά ότι στερεύουν τα κρατικά χρήματα και πρέπει το ελληνικό Πανεπιστήμιο να αποκτήσει εξωστρέφεια για να επιβιώσει στο διεθνές περιβάλλον. Πώς θα γίνει αυτό;

Για τη συνέχεια HuffingtonPost