Το κυρίαρχο πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι ότι οι περισσότεροι από τους στενούς συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζουν οξύτατα εσωτερικά προβλήματα. Αυτό ισχύει εξίσου για τον ισόβιο πρόεδρο της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ , ο οποίος μάταια προσπαθεί να φιμώσει με σκληρή καταστολή την ισλαμική αντιπολίτευση, όσο και για τον Μαχμούντ Αμπάς και την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Φατάχ στα Κατεχόμενα ή για την κυβέρνηση των Φουάντ Σινιόρα Σαάντ Χαρίρι στον Λίβανο.
Οι σουνίτες σύμμαχοι-πελάτες (client-states, όπως σωστά τους αποκαλεί ο Νόαμ Τσόμσκι ) των ΗΠΑ δικαίως αγωνιούν: μόνο μια άνωθεν λύση-πακέτο μπορεί να κατευνάσει τη λαϊκή οργή μεσοπρόθεσμα και να σώσει τους… θρόνους τους.

Ειδικά η αιγυπτιακή κυβέρνηση, που ουδεμία σχέση έχει φυσικά με τη δημοκρατία, αντιμετωπίζει τρομερό κοινωνικό αναβρασμό στο εσωτερικό της- αναβρασμό που είναι ταυτόχρονα ταξικός (οι συνεχείς διαδηλώσεις των φτωχότερων στρωμάτων ενάντια στην ακρίβεια), θρησκευτικός, πολιτικός και εθνικιστικός. Η τραγική κατάσταση στη Γάζα δεν βοηθά, αφού όλοι γνωρίζουν ότι η Αίγυπτος είναι απαραίτητη σύμμαχος στην προσπάθεια του Ισραήλ και των ΗΠΑ να «στραγγαλίσουν» τη Χαμάς και να επιτρέψουν στον ηττημένο του μίνι εμφυλίου, τον Μαχμούντ Αμπάς, να ανακτήσει τον πλήρη έλεγχο της Λωρίδας. Και αυτό είναι προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε μελλοντική ειρηνευτική «συμφωνία».

Για να δούμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, άλλωστε, πρέπει να μην ξεχνάμε πως οτιδήποτε συμβαίνει στη Μέση Ανατολή σχετίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την αυξανόμενη ισχύ της Τεχεράνης, η οποία τριάντα χρόνια μετά την ισλαμική επανάσταση αποτελεί αναμφισβήτητα το σημαντικότερο αντίπαλο δέος για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Οπως έγραφε πριν από λίγο καιρό ο γνωστός αναλυτής Τόμας Φρίντμαν στους «Νew Υork Τimes», στη Μέση Ανατολή διεξάγεται μια μεγάλη μάχη ισχύος: από τη μια πλευρά είναι η Αμερική, οι σουνίτες σύμμαχοί της και το Ισραήλ, και από την άλλη είναι το Ιράν, η Συρία, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ. Και προς το παρόν, σημειώνει, «η “Τeam Αmerica” χάνει σε όλα σχεδόν τα μέτωπα», καθώς «το Ιράν είναι έξυπνο και αδίστακτο,η Αμερική χαζή και αδύναμη και ο σουνιτικός κόσμος διχασμένος». Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένας άλλος βαθύς γνώστης του Μεσανατολικού, ο αμερικανός πρώην διαπραγματευτής Ααρόν Ντέιβιντ Μίλερ, η «ομάδα του Μπους» κατάφερε τα οκτώ τελευταία χρόνια να βρεθεί σε μια θέση όπου «δεν την αγαπούν, δεν τη φοβούνται και δεν τη σέβονται». «Επί οκτώ χρόνια, με τον Κλίντον, αναρωτιόμασταν πώς θα φτάσουμε στην ειρήνη στη Μέση Ανατολή» λέει ο κ. Μίλερ. «Για άλλα οκτώ χρόνια,με τον Μπους,αναρωτιόμασταν πώς θα φτάσουμε σε πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Το αποτέλεσμα είναι η Αμερική να έχει παγιδευτεί σε μια περιοχή όπου δεν μπορεί ούτε να τη βελτιώσει ούτε να την εγκαταλείψει».

Τον τελευταίο καιρό πολλά ακούγονται για την «επίθεση φιλίας» του κ. Ομπάμα προς το Ιράν και τη Συρία. Ωστόσο στην πραγματικότητα η εξαιρετικά διστακτική- όπως φάνηκε και από την ανανέωση των αμερικανικών οικονομικών και άλλων κυρώσεων σε βάρος της Συρίας πριν από λίγες ημέρες- απόπειρα διαλόγου Ουάσιγκτον και Τεχεράνης μάλλον αυξάνει τις πιθανότητες μιας ξαφνικής ισραηλινής αεροπορικής επίθεσης κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων παρά τις μειώνει. Η ισραηλινή κυβέρνηση διατηρεί ανοιχτή την επιλογή της στρατιωτικής επιχείρησης κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, τις οποίες ο κ. Νετανιάχου χαρακτηρίζει σε κάθε ευκαιρία «χειροπιαστή απειλή» για τη χώρα του, και εμφανίζεται εσχάτως ιδιαίτερα ανήσυχη για τα διπλωματικά ανοίγματα της κυβέρνησης Ομπάμα απέναντι στο Ιράν. Γι΄ αυτό άλλωστε ο κ. Ομπάμα αισθάνθηκε την ανάγκη να αποστείλει πριν από λίγες ημέρες στο Τελ Αβίβ τον νέο αρχηγό της CΙΑ Λίον Πανέτα για μυστικές συνομιλίες με τον ισραηλινό πρωθυπουργό. Ο κ. Πανέτα αξίωσε από τον κ. Νετανιάχου να δεσμευτεί ότι δεν θα επιτεθεί στο Ιράν χωρίς πρώτα να ενημερώσει την Ουάσιγκτον! Παρόντες στην κρίσιμη σύσκεψη ήταν επίσης ο ισραηλινός υπουργός Αμυνας Εούντ Μπαράκ και άλλοι ανώτατοι ισραηλινοί αξιωματούχοι του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών.
ΒΗΜΑ