του Απόστολου Αποστολόπουλου
Οι πιθανές συνεργασίες (ή η διάλυση κόμματος) ενδιαφέρουν επειδή προκύπτει ανακατανομή ψήφων. Το ζήτημα είναι επίκαιρο επειδή το εκλογικό σώμα παρουσιάζεται απρόβλεπτο, όπως έδειξε η αποχή και η μείωση (σε ψήφους) όλων των κομμάτων, ενώ η αύξηση του ΛΑΟΣ (και των Οικολόγων) δεν θεωρείται κεκτημένο. Τα οξυμένα και παρατεταμένα προβλήματα ( οικονομία, μετανάστευση κλπ) ωθούν τον κόσμο να παραμερίσει τα (παλιά) ιδεολογικά φράγματα. Τα πρόβατα φεύγουν από το μαντρί χωρίς να φοβούνται ότι θα τα φάει ο λύκος.
Σε όλη την Ευρώπη το πρώτο μέλημα είναι να μη δημιουργηθεί (στα δεξιά ή στα αριστερά) ένας κομματικός χώρος ικανός να συσπειρώσει όσους έχουν μπαφιάσει με το σύστημα. Η διασπορά των ψήφων δεν ενδιαφέρει. Ουδείς κινδυνεύει αν ο κόσμος ψηφίσει κυνηγούς σήμερα, ψαράδες αύριο. Η αποχή, αντιθέτως, εφ όσον εκφράζει αντίδραση (και όχι αδιαφορία) είναι μαγιά ανησυχίας και αστάθειας.
Η Ευρώπη θορυβείται όταν κάποιο κόμμα (που είναι ή το χαρακτηρίζουν) ακροδεξιό ξεπετάγεται στις εκλογές. Με τη δημοκρατία να χάνει καθημερινά την αξιοπιστία της ο φόβος είναι δικαιολογημένος. Ωστόσο τα (υπαρκτά ή λεγόμενα) ακροδεξιά κόμματα εμφανίζονται μάλλον ως μετεωρίτες εκλογικής συγκυρίας παρά ως κινήματα προοπτικής με διευρυνόμενη εκλογική βάση και ιδεολογία ανατροπής του συστήματος, όπως πχ το φασιστικό κόμμα υπό τον Μουσολίνι. Καταγγέλλουν την ανικανότητα και τη διαφθορά και ζητούν (θορυβωδώς) λήψη μέτρων για συγκεκριμένα ζητήματα, πχ μετανάστευση. Ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη δεν αποτελεί εξαίρεση. Το δημοκρατικό πολίτευμα, όταν το θελήσει, εύκολα λαμβάνει ορισμένα κατασταλτικά μέτρα που, από μόνα τους, δεν είναι φασισμός όσο και αν, για λόγους σκοπιμότητας, κάποιοι τα ταυτίζουν. Η γενικότερη τάση αυταρχισμού των κοινοβουλευτικών καθεστώτων είναι διαφορετική –και σοβαρή- υπόθεση. Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά είναι ορθό να ενταχθεί στα «κόμματα διαμαρτυρίας» και δεν πήρε καν την έκταση του (εφήμερου) κινήματος των αριστερών/ακροαριστερών κομμάτων και ομάδων κατά της Παγκοσμιοποίησης.
Τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα εμφανίζονται ως ιδεολογικοί ρακοσυλλέκτες που συνωστίζονται στους κάδους της Ιστορίας. Από αυτή (και μόνο από αυτή) την άποψη προσομοιάζουν με την ιστορική Αριστερά. Αδυνατούν και οι δυο να παρουσιάσουν κάτι νέο με βάση το (θεωρητικό και πολιτικό) παρελθόν τους. Ο φασισμός, ως πολιτικά αυτόνομο, ανατρεπτικό φαινόμενο, έχει ηττηθεί και απαξιωθεί. Εξέλιπε και το κοινωνικό του υπόβαθρο αφού η μαζική ευημερία που υπόσχονταν («κάθε εργάτης ένα αυτοκίνητο») έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Τα κόμματα εξουσίας (αδιακρίτως μεγέθους) επισείουν το μπαμπούλα της (υπαρκτής ή δήθεν) ακροδεξιάς για να περιχαρακώσουν την εκλογική τους πελατεία. Αλλά ο μπαμπούλας φοβίζει μόνο παιδάκια.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ