Σύμφωνα με ανθρωπιστικές οργανώσεις, περίπου 4.000 χωριά έχουν εκκενωθεί στην Τουρκία και 3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους από τότε που το ΡΚΚ ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα τη δεκαετία του 1980.

Η Γιλντίζ Καρντάς έχει εδώ και καιρό σταματήσει να σκέφτεται την επιστροφή της στο χωριό της, το Σεξομέρα, στη νοτιοανατολική Τουρκία, αν και μένει στο Ντιγιαρμπακίρ, που απέχει μόλις μία ώρα με το αυτοκίνητο.
«Τα χωράφια μας είναι εκεί, αλλά μένουν ακαλλιέργητα επί χρόνια», λέει η 47χρονη γυναίκα, κουρδικής καταγωγής, το χωριό της οποίας καταστράφηκε πριν από 19 χρόνια στον πόλεμο ανάμεσα στον τουρκικό στρατό και στο αυτονομιστικό Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK).
«Το σπίτι μας κάηκε μαζί με το τρακτέρ και δεν έχουμε λεφτά να το ξαναφτιάξουμε», λέει η Καρντάς, εξηγώντας γιατί η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το χωριό τους, όταν γίνονταν οι μάχες στην περιοχή.
Η οικογένειά της είχε αρνηθεί να ενταχθεί στους «φύλακες του χωριού», μία πολιτοφυλακή που είχε συστήσει η τουρκική κυβέρνηση εναντίον του ΡΚΚ, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ότι ήταν υποστηρικτές των Κούρδων αυτονομιστών.
Όπως θυμάται, οι «φύλακες» περικύκλωσαν τους άνδρες του Σεξομέρα, μπροστά από το τζαμί και έβαλαν φωτιά στα σπίτια.
Από τότε, από τις 150 οικογένειες που έμεναν στο χωριό, μόλις 20 έχουν επιστρέψει.
Η οικογένεια της Καρντάς ανήκει στις υπόλοιπες και προτίμησε να μείνει στο Ντιγιαρμπακίρ, κυρίως για οικονομικούς λόγους καθώς πούλησαν όλα τα ζώα που είχαν και κατάφεραν να αγοράσουν ένα μικρό σπίτι στα ιστορικά τείχη της πόλης.
Όπως άλλωστε διευκρινίζει, τα δέκα της παιδιά μεγάλωσαν στην πόλη και δεν έχουν τις ικανότητες που πρέπει να έχουν οι μικροί αγρότες καλλιεργητές που συχνά περιορίζονται να καλλιεργούν τρία ή τέσσερα εκτάρια (30-40 στρέμματα).
Σύμφωνα με ανθρωπιστικές οργανώσεις, περίπου 4.000 χωριά έχουν εκκενωθεί στην Τουρκία και 3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους από τότε που το ΡΚΚ ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα τη δεκαετία του 1980, αλλά οι τουρκικές αρχές δίνουν μικρότερους αριθμούς και συγκεκριμένα περίπου 1300 εγκαταλειμμένα χωριά και ανάμεσα στις 700.000 και στο 1 εκατομμύριο εκτοπισμένους.

Σε φθίνουσα πορεία το Ντιγιαρμπακίρ
Ο πληθυσμός του Ντιγιαρμπακίρ που ήταν 375.000 στην αρχή της περιόδου, έφτασε το ένα εκατομμύριο το 2000, ενώ τώρα έχει πέσει στις 855.000 και όπως σχολιάζει ο εκπρόσωπος της δημοτικής αρχής του Ντιγιαρμπακίρ, Ιρφάν Ουκάρ, «δεν υπάρχει συστηματική πολιτική για την επιστροφή των γεωργών στα χωριά τους».
Σύμφωνα με τον Ουκάρ, οι περισσότεροι χωρικοί που παραμένουν στην πόλη είναι αδύνατοι, ενώ αυτοί οι οποίοι ήταν πιο δυνατοί ή πιο μορφωμένοι μετακινήθηκαν στην πιο ευκατάστατη δυτική Τουρκία ή εγκατέλειψαν τελείως τη χώρα.
Τα τοπικά διοικητικά στελέχη, με αργό ρυθμό, συνέστησαν ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης με στόχο να βοηθήσουν τους χωρικούς να προσαρμοστούν στη ζωή της πόλης.
Οι συμμετέχοντες μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε 13 επαγγέλματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται αυτά του ράφτη, του λογιστή του γραμματέα, του ειδικού στους υπολογιστές και του επιπλοποιού, αλλά ο Ουκάρ διευκρινίζει ότι μόνο το 40% των εκτοπισμένων που μπορούν να εργαστούν έχουν δουλειά. Το υπόλοιπο 60% είναι απελπισμένοι και χωρίς ευκαιρίες στη ζωή.

Προσδοκούν σε ένταξη στην Ε.Ε.
Η εφημερίδα «Radical» έγραψε πρόσφατα ότι περίπου οι μισοί από τα 12 εκατομμύρια Κούρδων της Τουρκίας εξετάζουν το ενδεχόμενο να μεταναστεύσουν.
Συγκεκριμένα, το 13,4% δήλωσε ότι αισθάνεται απελπισμένο και θέλει πιεστικά να φύγει, ενώ πάνω από το 1/3 εξετάζουν το ενδεχόμενο, χωρίς να δίνουν στην απόφασή τους, τον χαρακτήρα του επείγοντος.
«Οι άνθρωποι που έχουν δουλειά και μέσα να κερδίζουν τη ζωή τους, δεν θέλουν να φύγουν από τις εστίες τους, και αν το Ντιγιαρμπακίρ ήταν μητρόπολη με βιομηχανία και δουλειές θα ήθελαν να ζήσουν εδώ και όχι στην Κωνσταντινούπολη, ούτε και στο Βερολίνο», απαντά ο Ουκάρ, όταν ερωτάται εάν μεγάλες ομάδες Κούρδων της Τουρκίας θα φύγουν από τη χώρα και θα κατευθυνθούν στην Ευρώπη, εάν η Τουρκία ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
SHMERINH