Σημαντική και επαινετική η πρωτοβουλία της γενομένης από την Βουλή των Ελλήνων τιμητικής διακρίσεως προς τον πρώην Γάλλο πρόεδρο Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, διακεκριμένο ευρωπαϊκό πολιτικό και φίλο της Ελλάδεας. Το όνομά του είναι αρρήκτως συνδεδεμένο με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, μετά την πτώση της δικτατορίας και την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι, δια του αεροπλάνου του τότε προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας.

Και έγινεν «εγκαθίδρυση» της Δημοκρατίας, όχι δε «αποκατάσταση», όπως επεκράτησε να λέγεται, διότι η μετά το 1974 Δημοκρατία δεν είναι όμοια εκείνης που είχαμε προ του 1967. Τότε η «Αρχή της Δεδηλωμένης» εμπιστοσύνης της Βουλής, ήταν φαλκιδευμένη, με τη δυνατότητα του Ανωτάτου Άρχοντος να δίδει εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως και σε πρόσωπα, που δεν είχαν εξασφαλισμένη την εμπιστοσύνη της Βουλής (όπως στις περιπτώσεις Γ. Νόβα και Ι. Τσιριμώκου). Ενώ οι πολιτικές παρεμβάσεις των πρέσβεων συμμάχων χωρών ήσαν απροκάλυπτες και προσβλητικότατες (περίπτωση Πιουριφόϊ).
Σπουδαία όμως ήταν και η ομιλία του τιμηθέντος πολιτικού και συγκεκριμένως η διακήρυξή του ότι οι Έλληνες μπορούν να συμβάλουν δημιουργικά στο μέλλον της Ευρώπης. Τα λόγια αυτά έχουν μεγίστη και πολλαπλή σημασία. Η συμβολή των Ελλήνων μπορεί και πρέπει να συνίσταται περισσότερο στην διάδοση των αρχών και αξιών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Διότι εάν αυτό είχε αφομοιωθεί πλήρως από όλους τους ηγέτες των χωρών, διαφορετική θα ήταν η σημερινή εικόνα της ανθρωπότητας. Το παράδειγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συμπεριφερθέντος, προς την οικογένεια του ηττηθέντος και τραπέντος σε φυγή Δαρείου, όπως ήρμοζε σε οικογένεια Βασιλέως, είναι ενδεικτικό της μεγαλοσύνης και εμψυχίας του Έλληνα στρατηλάτη, αλλά και συνεπές προς τις παραδόσεις του Ελληνισμού, όπως τις διδάχτηκε από τον Αριστοτέλη.
Εάν είχαν επικρατήσει οι αρχές και αξίες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, δεν θα απηγχόνιζαν οι Άγγλοι τους νεαρούς Κυπρίους αγωνιστές της ελευθερίας Καραολή και Δημητρίου, δεν θα βλέπαμε στην τηλεόραση τον αποκεφαλισμό του Σαντάμ Χουσεΐν από όργανα των πρώην φίλων του Αμερικανών, ούτε την δια της φυλακίσεως εξουθένωση του επίσης πρώην φίλου τούτων Μιλόσεβιτς. Και βεβαίως δεν θα είχαν συμβεί ποτέ οι βαρβαρότητες και οι απάνθρωπες δολοφονίες στα στρατόπεδα του Χίτλερ και του Στάλιν, ούτε τα εγκλήματα άλλων κομμουνιστών και ακροδεξιών, ούτε οι σύγχρονοι πολύνεκροι πόλεμοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Θα γνώριζαν δε και οι αρχηγοί των πανισχύρων κρατών, ότι κανένας εξοπλισμός, οσοδήποτε τέλειος και καταστρεπτικός και αν είναι, δεν μπορεί να εξαφανίσει ένα ολόκληρο λαό, ούτε να εξοντώσει την ψυχή του. Η δύναμη κάθε λαού, δεν είναι μόνον τα όπλα του, αλλά και η αξία των επιλέκτων μελών του.
Τι απέφεραν στην ανθρωπότητα και τις ΗΠΑ οι πόλεμοι κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν; Κατά τι βελτίωσαν ή προστάτευσαν άραγε τη θέση του λαού εταιρειών, που ανέλαβαν την αποκατάσταση των καταστροφών του πολέμου, δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από τον όχι ασήμαντο αριθμό νεκρών νεαρών Αμερικανών, που έχασαν την ζωή τους για ένα πόλεμο χωρίς ιδανικά!
Χρειάσθηκαν αρκετά χρόνια για να γίνει αντιληπτό, ότι οι «Ταλιμπάν» χωρίς την στήριξη του αφγανικού λαού, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν, ούτε να δράσουν. Και ότι η ήττα τούτων δεν είναι εφικτή. Και επομένως τι απομένει; Η αναγνώριση της αδυναμίας των επιτιθεμένων και η αποχώρηση. Και το πρώτο βήμα αυτής αποτελεί η πρωτοβουλία του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών κ. Νταίηβιντ Μίλιμπαντ υπέρ της «συμφιλιώσεως με τους μετριοπαθέστερους Ταλιμπάν». Ακολούθησε η δήλωση του Αφγανού Προέδρου κ. Χαμίντ Καρζάϊ, ότι «μοναδικός τρόπος τερματισμού των συγκρούσεων με τους Ταλιμπάν είναι ο πολιτικός διάλογος μαζί τους»! Γίνεται μεγαλύτερη ταπείνωση της στρατιωτικής ισχύος ενώπιον του σθένους ενός λαού; Ας τη μετρήσουν στο Σταίητ Ντιμπάαρτμεντ οι επιπόλαιοι σχεδιαστές αναμορφώσεως των συνόρων μεταξύ αδυνάτων χωρών.
Πάντοτε υπήρχαν μεγάλοι ηγέτες και μεγάλοι τυχοδιώκτες στους λαούς της ανθρωπότητας. Ενδείξεις υπάρξεως των πρώτων είναι σχεδόν ανύπαρκτες στην εποχή μας. Ενώ οι αποδείξεις επικρατήσεως πολλών από τους τελευταίους, αφθονούν. Και κυρίως αυτές της ελλείψεως στοιχειώδους σοβαρότητος σε ανθρώπους οι οποίοι, ενώ θέλουν να διαχειρίζονται τις τύχες εκατομμυρίων πολιτών του κόσμου, δεν έμαθαν να νικούν τον εαυτό τους.

Γράφει ο Β.Α. Κόκκινος
ΧΡΟΝΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ