του Σάββα Καλεντερίδη

Ασφαλώς το ελληνικό κράτος είναι μια κατάκτηση, και εκτός των άλλων αποτελεί προϊόν μιας ιστορικής διαδικασίας δημιουργίας των εθνικών κρατών που θεωρείται ότι ξεκίνησε τον 18ο αιώνα, με την Γαλλική Επανάσταση. Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι τα εθνικά κράτη λειτούργησαν τυραννικά για τις κατά τόπους μειονότητες, όμως ούτως ή άλλως τα εθνικά κράτη προσέφεραν στους λαούς δυο βασικές κατακτήσεις:

Η Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος στις 3 Φεβρουαρίου 1830, όμως μέχρι το 1948, οπότε καταγράφεται η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, ακολούθησε η πορεία της εθνικής ολοκλήρωσης, με σταδιακή ενσωμάτωση στην εθνική της επικράτεια της Θεσσαλίας, των Επτανήσων, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου.

Όμως όλη αυτή η διαδικασία της εθνικής ολοκλήρωσης θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δεν ήταν ανώδυνη και χωρίς κόστος. Την ίδια περίοδο παρατηρήθηκε και το ιστορικό φαινόμενο της «συρρίκνωσης του ελληνισμού», όπου ανάλογες ή παρόμοιες διαδικασίες σε άλλα εθνικά κράτη οδήγησαν στον εκπατρισμό, τη γενοκτονία και την εξαφάνιση ιστορικών ελληνικών κοινοτήτων από διάφορες περιοχές που επί αιώνες και χιλιετίες ήκμαζε ο ελληνισμός.

Πέρα από τις αδυσώπητες μυλόπετρες της ιστορίας, που συνέθλιψαν τον ελληνισμό στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το ελληνικό κράτος δεν είχε και συνεχίζει να μην έχει ενσωματωμένο στη λειτουργία του ένα βασικό δόγμα, αυτό της προστασίας με κάθε τρόπο και κάθε κόστος όχι μόνο των απανταχού ελληνικών κοινοτήτων, αλλά ακόμα και του τελευταίου Έλληνα, όπου κι αν βρίσκεται και ζει αυτός.

Τελευταίο μείζον παράδειγμα η περίπτωση της Κύπρου, όπου αντί να προστατέψουμε το κράτος, στην ουσία με τη συμμετοχή μας στην Πενταμερή της Γενεύης νομιμοποιούμε την επιχειρούμενη διάλυση του κυπριακού κράτους, εξέλιξη που θα οδηγήσει στην σταδιακή εξάλειψη του κυπριακού ελληνισμού.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news