Σχόλιο του φίλου του ιστλογίου μας, Ελευθερίου Β. στην ανάρτηση: 1993: ΟΜΟΦΩΝΟ ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΣΗ Ενα πόρισμα που δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Ελευθέριος Β.
Όποτε διαβάζω τέτοιες αναλύσεις αναρωτιέμαι… Καλά αυτοί που κάνουν τους εμπρησμούς έχουν στόχο με αυτούς να παρέμβουν στην πολιτική ζωή για δικούς του λόγους και να διαμορφώσουν την πολιτική ατζέντα. Εμείς οι πολίτες έχουμε τόσο λίγο μυαλό ώστε να αρχίσουμε να συζητάμε σε μια εκ των προτέρων διαμορφωμένη ατζέντα με δήθεν σκοτεινά μικροσυμφέροντα που καίνε τα δάση και πρέπει το παντοδύναμο κράτος να τα αποτρέπει πάντα αναπτύσσοντας ένα τεράστιο μηχανισμό για δύο ή τρεις μήνες το χρόνο; Με ποια οικονομικά κριτήρια θα έστεκε ένα τέτοιο εγχείρημα;
Η αλήθεια είναι αλλού. Η αλήθεια είναι εκεί έξω και δεν διαμορφώνεται από σκοτεινούς κύκλους που φυσικά προωθούν την ιδέα των μικροσυμφερόντων για να αποπροσανατολίσουν τον δημόσιο διάλογο σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Ποια είναι η αλήθεια. Μεγάλες εκτάσεις από τα «δάση» που βλέπουμε να καίγονται αυτές τις μέρες είναι θαμνότοποι σκληρόφυλλων ειδών ή πευκοδάση που προέρχονται ακριβώς από την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος από τους αιώνες κατοίκησης και βόσκησης σε εκείνες τις περιοχές. Στο παρελθόν δεν υπήρχε ούτε οικολογική συνείδηση ούτε επιστημονικά οργανωμένη διαχείριση του δάσους. Αλλά και στον 20ο αιώνα στις απαρχές της επιστημονικής διαχείρισης των δασών τα πευκοδάση προωθούνταν στις αναδασώσεις λόγω της αντοχής τους στην ξηρασία και λόγω του ρετσινιού που έδιναν και της ανάπτυξης της μελισσοκομίας που έφερναν.
Αλλά τα πευκοδάση έχουν ενσωματωμένη στην οικολογία τους την φωτιά. Φυσικά μεγάλο μέρος των δασών πεύκου είναι από αναδασώσεις. Ειδικά στην Αττική. Ουσιαστικά με ανθρώπινη παρέμβαση τεράστιες εκτάσεις βελανιδιάς αντικαταστάθηκαν από μονοκαλλιέργειες πεύκου που καταχρηστικά το ορίζουμε «δάσος». Η ίδια η αντοχή του πεύκου στην ξηρασία του δίνει την ανεπιθύμητη ιδιότητα να είναι εξαιρετικά εύφλεκτο. Αλλά εφ όσον μιλάμε συνεχώς για οικολογική καταστροφή αυτό κάπου θα πρέπει να το στηρίξουμε. Ας πούμε το άρθρο αναφέρει τον στόχο της αύξησης των δασικών εκτάσεων στην Ελλάδα.
Ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός που και εγώ δεν το ήξερα όσο είχα τις παρωπίδες του «ευαίσθητου» είναι ότι πράγματι τα δάση στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί και μάλιστα από τον ποιο κατάλληλο φορέα για να κάνει αυτή την αύξηση. Δηλαδή από την ίδια την φύση. Και ο λόγος είναι απλούστατος και τον γνωρίζουμε όλοι. Η αστυφιλία που έσπρωξε από το τέλος του εμφυλίου την μισή Ελλάδα να κατοικεί στον νομό Αττικής απελευθέρωσε τεράστιες εκτάσεις πραγματικά παραγωγικού δάσους στην ορεινή Ελλάδα. Αν έχει κανείς πραγματική ιδέα για το τι είναι δάσος μόνο γέλια του προκαλούν οι αντιδράσεις «ευαίσθητων» κατοίκων όταν πάνε να κόψουν κάποια δένδρα στην Αθήνα για να κάνουν δημόσια έργα ή όταν κάποιοι μέσα στο ενθουσιασμό τους προσπαθούν να «δημιουργήσουν» δάσος με άστοχες αναδασώσεις που δημιουργούς μονοκαλλιέργειες ξηρόφιλων ειδών που ουσιαστικά είναι σαν να σπέρνεις σπίρτα στα βουνά.
Ας ξυπνήσουμε και ας βγούμε παραέξω από τον καθημερινό μικρόκοσμό μας ας δούμε τι πραγματικά είναι δάσος. Αναδάσωση με κυπαρίσσι Αριζόνας δεν είναι δάσος όσο και αν φαίνεται πράσινο. Ποια βιοποικιλότητα της χλωρίδας μπορεί να δικαιολογήσει τον όρο «δάσος» και τι πραγματικά μπορεί να γίνει σ’ αυτό τον τομέα. Χωρίς τους γραφικούς ενθουσιασμούς που μόνο μεγάλες απογοητεύσεις μπορούν να φέρουν. Απλούστατα ας αφήσουμε την φύση να λειτουργήσει. Αλλά πρώτα απ’ όλα ας δεχτούν οι πολιτικοί μας ότι είναι καιρός να απεμπλακούν από την πολυπραγμοσύνη τους σε τεχνικά θέματα για κομματικά οφέλη και ας αφήσουν τους επαγγελματίες να δουλέψουν με τεχνοκρατικά και όχι πολιτικά κριτήρια και όλα θα βρουν τον δρόμο τους.