Της Ελίνας Γαληνού
Ενα καλοκαίρι, τρία χρόνια μετά το μοιραίο 22, η φιλία ανάμεσα σε δυό νεαρά κορίτσια θα αποκάλυπτε μια ακόμα πτυχή της Μικρασιατικής τραγωδίας… Ολοι οι παραθεριστές της Τήνου, είχαν παραξενευτεί με την 14χρονη Μαριόρα που σχολιαζόταν για την περίεργη αμφίεσή της μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη. Το κορίτσι κατέβαινε κάθε μέρα ως την άκρη της θάλασσας για να βραχεί ως τα γόνατα, φορώντας ένα κοντομάνικο πουκάμισο κουμπωμένο ως τα μέσα του λαιμού της! Σίγουρα έκρυβε κάποιο μυστικό μάλλον σχετικό με παρελθούσα τραυματική της εμπειρία…
Το μυστικό αυτό αποκαλύφθηκε μια μέρα που η φίλη της-μια δεινή κολυμβήτρια με την οποία είχε συνδεθεί εκείνο το καλοκαίρι, την έπεισε επιτέλους να ξεκουμπώσει λίγο το πουκάμισό της για να πάρει μια ανάσα, καθώς τη μέρα εκείνη η ζέστη ήταν αφόρητη. Η κοπέλα, παρ΄όλη την αυτοσυγκράτηση που είχε μάθει να επιβάλει στον εαυτό της, είχε πράγματι αρχίσει να δυσανασχετεί -η ώθηση της άλλης ήταν η αφορμή που ζητούσε για να ελευθερωθεί κάπως από το μαρτυρικό κούμπωμά της. Η έρημη πλευρά της ακτής που βρισκόντουσαν και η διακριτικότητα της φίλης της, είχαν συνηγορήσει για την “αποκάλυψή” της… Κοίταξε τη φιλενάδα της με θλίψη, ανοίγοντας το πουκάμισό της και δείχνοντας ελεύθερα μια τεράστια ουλή που ξεκινούσε από τις παρυφές του λαιμού και συνεχιζόταν ως τα στήθη της… Η άλλη με κόπο έκρυψε τη φρίκη της.
Η Μαριόρα είχε χτυπηθεί από έναν Γάλλο πλοίαρχο, την ώρα που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο πλοίο του στο λιμάνι της Σμύρνης, την ώρα του μεγάλου διωγμού. Είχε φτάσει στο λιμάνι με τους γονείς της και καθώς εκείνοι επιβιβάζονταν σε ένα καίκι, κάποιος έσπρωξε τυχαία το κορίτσι και κείνο έπεσε στο νερό. Η θέα των γονιών της χάθηκε από τα μάτια της μέσα στο πλήθος. Εκείνη, άρχισε να κολυμπά απεγνωσμένα ανάμεσα στις βάρκες με τα στοιβαγμένα πλήθη ανθρώπων χωρίς να καταφέρει να ανέβει σε μια. Κάποια στιγμή στράφηκε προς το γαλλικό πλοίο και άρχισε να σκαρφαλώνει την πρύμνη του.
Αλίμονο! Εκείνοι, οι λεγόμενοι “σύμμαχοι” είχαν οχυρωθεί πίσω από την ουδετερότητά τους και παρατηρούσαν τις τραγικές σκηνές γύρω τους, αμέτοχοι. Ο Γάλλος πλοίαρχος βλέποντάς την έτοιμη να ανέβει την κουπαστή του πλοίου, της κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα με έναν σιδερένιο λοστό και την ξανάριξε στη θάλασσα! Η Μαριόρα είδε το αίμα να λιμνάζει γύρω της και μονάχα μια στιγμή πρόλαβε να ψελλίσει μια προσευχή, πιάνοντας σφιχτά τον βαφτιστικό της σταυρό. Μετά θυμόταν μόνο ένα τράβηγμα-κάποιοι προφανώς την εντόπισαν και την ανέσυραν σε ένα πλεούμενο. Ξαναβρήκε τις αισθήσεις της σε μια άλλη γή, άγνωστή της ως τότε. Εκεί η ζωή της θα ξανάρχισε με νέα δεδομένα, σημαδεμένη όμως πάντα με την βαθιά ουλή από το χτύπημα του Γάλλου πλοιάρχου. Αυτό θα ήταν το προσωπικό της τεκμήριο από τον διωγμό των Ελλήνων της Μικρασίας, με την ανοχή “των αγγλογάλλων συμμάχων ” του…