Της Ελίνας Γαληνού
Συνάντησα για πρώτη φορά την Ελλη Παππά, πριν τρία χρόνια όταν το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, παρουσίασε ένα χαρακτηριστικό της έργο. Ηταν οι “Μικρογραφίες-βιβλία από τη φυλακή”, μια σειρά από παιδικά βιβλία που δημιούργησε η ίδια κατά την διάρκεια της μακρόχρονης φυλάκισής της. Είναι τα τεκμήρια μιας πνευματικής δημιουργίας που δεν ανακόπηκε ούτε και στα πιό δύσκολά της χρόνια, παρά την πίκρα της στέρησης του συντρόφου της και του παιδιού της που γεννήθηκε πίσω από της φυλακής τα σίδερα…Η αγωνίστρια των ιδεών και του ελεύθερου πνεύματος, έβρισκε διέξοδο στη δημιουργία παιδικών βιβλίων που αρχικά, προορίζονταν για τον δικό της γιό.. Η ίδια τα έγραφε, τα εικονογραφούσε και τα βιβλιοδετούσε στο χέρι, με την φροντίδα που θα χαρακτήριζε έναν καλαίσθητο βιβλιοδέτη… Αυτά τα έργα σήμερα, συνιστούν προ πάντων την απόδειξη μιας μεγάλης αντίστασης πολιτισμού απέναντι σε συνθήκες βαρβαρότητας. Μια χειρονομία πλούσιας ψυχής που εκφράστηκε με λέξεις και χρώματα από έναν άνθρωπο κάθε άλλο παρά ευτυχισμένο…Τα μικροσκοπικά αυτά χειρόγραφα βιβλιαράκια με τις τρυφερές διδακτικές ιστοριούλες που γράφονταν από μια μητέρα απούσα από την καθημερινότητα του παιδιού της, δεν είναι μονάχα η απόδειξη ενός ταλέντου γραφής. Τεκμηριώνουν μια μεγάλη και σημαντική αλήθεια για την αντίσταση του ελεύθερου πνεύματος. Ενα τέτοιο πνεύμα, δεν κινδυνεύει να χαθεί ακόμα και μέσα την πιό βαθειά φυλακή, εφ΄όσον μπορεί να επινοήσει κάποια δυνατότητα επικοινωνίας. Αυτές οι “Μικρογραφίες” της Παππά που γράφτηκαν σε χώρους και χρόνους μεγάλων περιορισμών, μοιάζουν σήμερα σαν ένα σύμβολο νίκης του βιβλίου και της ανάγνωσης, μιας νίκης που υπερβαίνει κάθε καταναγκασμό και φόβο, ανοίγοντας συνεχώς παράθυρα στους ορίζοντες. Προχτές η 89χρονη Ελλη Παππά-γνωστή σε όλους μας ως η σύντροφος του Μπελογιάννη- αποχαιρέτησε τον κόσμο, αφήνοντας πίσω της ένα όνομα ηρωικής αξιοπρέπειας. Διατρέχοντας την πορεία ζωής της, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι την αξίζει αυτήν την φήμη. Αγωνίστηκε αλύγιστα για την αγάπη, την ανθρωπιά και την πνευματική δημιουργία, αποδεικνύοντας ότι όταν ο άνθρωπος μπορεί να διατηρήσει κάποιες αρχές και αξίες, όταν πιστεύει βαθειά σ΄αυτές. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν κατά την παρουσίαση του βιβλίου της. Τα γαλάζια μάτια της, μ΄όλο το πέρασμα του χρόνου δεν είχαν καθόλου ξεθωριάσει..Δεν θα ξεχάσω το φώς που πήγαζε μέσα από κείνα τα μάτια καθώς αντίκρυζε τους νέους ανθρώπους που την πλησίαζαν… Εμοιαζε με ένα νεύμα ελπίδας προς τον αυριανό κόσμο, που όσο και να αλλάζει, πάντα θα αναζητά φωτεινούς σηματοδότες για να στηρίξουν την πίστη του στην αξία των ιδεών.