Μου φάνηκε ότι έβλεπα σκηνές από την Κορέα όταν παρακολουθούσα την επίσημη στρατιωτική παρέλαση. Ειδικά όταν σκέφτηκα ότι οι ίδιες τελετές γίνονται και στο νότο, ενισχύθηκε μέσα μου αυτό το αίσθημα. Ότι δεν είναι η Κύπρος εδώ, αλλά η Κορέα. Δεν διαφέρει ο βορράς ή ο νότος. Ιδού που βρίσκονται αντιμέτωποι δύο στρατοί πλήρως εξοπλισμένοι. Τανκ. Πυροβόλα. Στρατιώτες. Εμβατήρια. Σημαίες πολλές. Και στρατιωτικά αεροπλάνα που κάνουν τους τοίχους μας να δονούνται. Τα αποκαλούν «τουρκικά αστέρια».

Είμαι βέβαιος ότι και στην Κορέα τα λένε «κορεάτικα αστέρια».Πώς είστε Κύπριοι; Είστε ευχαριστημένοι από τη ζωή σας; Κοιτάξτε. Έχετε στρατιώτες σπαθάτους. Τα τανκ σας είναι γερά. Τα όπλα σας ολοκαίνουργια. Τα πυροβόλα σας είναι έτοιμα να χτυπήσουν το στόχο, να μην τα ματιάσω. Είστε ευχαριστημένοι; Τα κοιτάζετε και κοιμάστε ήσυχοι στο κρεβάτι σας; Μήπως σε αυτά οφείλετε την ησυχία σας; Ε, εσείς οπαδοί της ειρήνης! Εσείς που λέτε «να γκρεμιστούν όλα τα τείχη». Εσείς που αφήνετε περιστέρια να πετάξουν από το βορρά στο νότο και από το νότο στο βορρά. Εσείς που τελειώνετε κάθε σας ομιλία λέγοντας «ζήτω η ενωμένη Κύπρος». Εσείς που λέτε ότι «όλοι οι λαοί είναι αδέλφια». Πού είστε; Γιατί σωπαίνετε; Μήπως δεν έχετε τίποτα να πείτε; Γιατί πνίγει τη φωνή σας ο θόρυβος των τανκ; Μήπως δεν έπρεπε ουσιαστικά τώρα, όταν υπάρχει ο θόρυβος των τανκ, να ακούγεται στεντόρεια η φωνή σας;

Φαίνεται πως ακόμη δεν έχουμε πάρει το μάθημά μας από την τραγωδία που ζήσαμε. Ούτε από τα εγκλήματα. Ούτε από την αιχμαλωσία. Ούτε από την προσφυγιά. Ακόμη βρίσκουμε καταφύγιο στις μηχανές του θανάτου και όχι στην ειρήνη. Ανάβουμε φουκούδες πάνω σε μια μπαρουταποθήκη, περνάμε με περηφάνια κάτω από τις σημαίες και χειροκροτούμε τον ηγέτη που χαιρετάει τους στρατιώτες πάνω στο στρατιωτικό τζιπ. Η εγγύηση της ειρήνης μας είναι τα τανκ, τα πυροβόλα και ο στρατός. Δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς τανκ, πυροβόλα και στρατό!
Μου υποβάλλουν πάντοτε το εξής ερώτημα: «Το 2003 άνοιξαν οι πόρτες. Ε, και τι έγινε; Συμφιλιωθήκατε;»

Ανοιξαν οι πόρτες, αλλά τα μυαλά ακόμη παραμένουν κλειστά! Ακόμη δε διεξάγουν έναν κοινό πολιτικό αγώνα οι οπαδοί της ειρήνης στις δύο πλευρές! Διότι είναι και εκείνοι όμηροι της επίσημης πολιτικής της πλευράς τους. Οι κουβέντες μας στα διάφορα τραπέζια του φαγητού φτάνουν μονάχα μέχρι να ανοίξει το θέμα του στρατού και των εγγυήσεων. Μην σας κακοφαίνεται, μην με παρεξηγείτε, αλλά η συνεργασία των δικοινοτικών συμμοριών των λαθρεμπόρων και των κλεφτών είναι πολύ πιο προχωρημένη από τη συνεργασία μεταξύ των οπαδών της ειρήνης μεταξύ μας. Γιατί; Διότι οι συμμορίες των λαθρεμπόρων ρισκάρουν. Οι οπαδοί της ειρήνης δεν ρισκάρουν. Κανείς δεν βγαίνει εκτός των ορίων που χαράχτηκαν γι΄ αυτόν και δεν παραβιάζει αυτά τα όρια, όπως κάνουν οι λαθρέμποροι. Αν διοργανώσει συλλαλητήρια, τα διοργανώνει όσο του επιτρέπουν οι κρατούντες το καθεστώς. Αν φωνάξει, φωνάζει τόσο όσο να μην συλληφθεί. Μήπως είδατε ποτέ κάποιο πολιτικό μας κόμμα να καταδικάζει τα αποτελέσματα της στρατιωτικής επιχείρησης στις 20 Ιουλίου; Ή κάποιο να καταδικάζει την ανακήρυξη της ΤΔΒΚ στις 15 Νοεμβρίου; Μήπως είδατε κάποιους να καταδικάζουν την ελληνοκυπριακή ηγεσία που χαιρετάει το στρατό μαζί με Έλληνες αξιωματούχους στην εξέδρα των επισήμων κατά την επέτειο ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μήπως μέχρι σήμερα συναντήσατε κάποιον Ελληνοκύπριο πολιτικό που να έχει ρωτήσει «πού είναι ο αντιπρόεδρος αυτής της δημοκρατίας;»

Η κυριαρχία σε αυτό το νησί, που έχει θαφτεί στο μιλιταρισμό, ακόμα δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού, αλλά σε εκείνα των στρατιωτικών. Όπως γίνεται αντιληπτό θα υποφέρουμε πολύ ακόμη εδώ. Να παρακαλείτε να μην πληρώσουμε ξανά πολύ βαρύ τίμημα γι΄ αυτή μας την ανοησία και την βλακεία.

Κωδικός άρθρου: 909877
ΠΟΛΙΤΗΣ – 18/11/2009, Σελίδα: 13