Του Τασου Γιαννιτση*

Το ασφαλιστικό ξανά στην επικαιρότητα! Και μάλιστα σε συνθήκες εκρηκτικών προβληματικών καταστάσεων. Αν δούμε ψύχραιμα τι συμβαίνει, δεν θα ήταν παραδοξολογία να πω ότι δεν υπάρχει καν κάτι έκτακτο. Τα 2,5 δισ. ευρώ που αναζητούνται για τη στήριξη των ταμείων δεν είναι παρά το 1% του ΑΕΠ, που νομοθετήθηκε ως υποχρέωση του κράτους υπέρ του ΙΚΑ. Δεν είναι κάτι παραπάνω

Ομως και αυτό σήμερα δημιουργεί κρίση. Ετσι, τίθενται τρία ερωτήματα: Πώς και γιατί φτάσαμε ώς εδώ, τι επιπτώσεις συνεπάγεται η κατάσταση αυτή και αν μπορούμε να βρούμε λύσεις. Η πρώτη απάντηση είναι σχετικά απλή. Το ασφαλιστικό έχει την ιδιότητα να αυτο-επιδεινώνεται ανάλογα με το πόσο καθυστερεί η επίλυσή του. Ετσι, όποιος επιλέγει απραξία, σημαίνε ότι ταυτόχρονα, αφανώς, κάνει άλλες δύο επιλογές: την επιδείνωση του προβλήματος αύριο και πιο επώδυνες και δύσκολες λύσεις στο μέλλον. Ετσι, μια πολιτική πρόταση του 2000 δεν δίνει τα ίδια αποτελέσματα αν υιοθετηθεί το 2010. Σήμερα, πληρώνουμε τον λογαριασμό της αντίληψης ότι η πολιτική δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για το ασφαλιστικό, καθώς αυτό αφορά ένα θολό αόριστο μέλλον. Σήμερα, επίσης, διαπιστώνουμε πόσο δεν αρκούν παρεμβάσεις, όπως αυτές των τελευταίων ετών, για να δώσουν μια ανάσα μέσης διάρκειας στους ασφαλισμένους.

Η απάντηση για τις επιπτώσεις είναι πιο σύνθετη. Κατ’ αρχάς, κινδυνεύουμε να ξεπεράσουμε το σημείο, έπειτα από το οποίο το πρόβλημα θα είναι τόσο οξύ, ώστε πολιτικά όποια αντιμετώπιση θα είναι ανέφικτη. Στην περίπτωση αυτή, κακήν κακώς, θα λαμβάνονται κάθε τόσο κάποια μέτρα για να εξοικονομούνται πόροι, γνωρίζοντας ότι σύντομα θα χρειάζονται νέα μέτρα. Το ασφαλιστικό σύστημα θα εκφυλιστεί. Η πολιτική και κοινωνική σκηνή θα κυριαρχείται από κρίση, καθώς, επιπλέον, το ασφαλιστικό θα οδηγεί την ανάπτυξη, και συνεπώς τους πραγματικούς μισθούς και συντάξεις σε τέλμα.