του Α. Ανδριανόπουλου
Είμαστε ανεκδιήγητοι και αδιόρθωτοι. Η ειδησεογραφία είναι πλημμυρισμένη από εξελίξεις που χρωματίζουν με τον πλέον αρνητικό τρόπο τα δημόσια οικονομικά της χώρας. Η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Μέχρι τώρα ζούσε με δανεικά και η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί. Εν τούτοις η θεματολογία των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών ενημερωτικών (ας πούμε) εκπομπών δεν ασχολούνται παρά με ένα αποκλειστικά σχεδόν θέμα. Τι θα πάρουμε. Ποια και πόσα επιδόματα θα δοθούν. Ποιοι θα τα πάρουν. Πως θα μπορέσουν να πάρουν περισσότερα.

Εκεί δε που τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε όριο είναι στα περίφημα ασφαλιστικά. Ειδικοί αφαλιστικολόγοι και – κυρίως – εργατολόγοι δεν χάνουν ευκαιρία να κατακεραυνώσουν την κυβέρνηση και τους «ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού» (όπως τους αποκαλούν) Αλμούνια και Γιούνγκερ για το γεγονός πως πηγαίνουν για κατάργηση οι απίθανες περιπτωσιολογικές κι’ ανορθολογικά ευνοικές ρυθμίσεις του ελληνικού λαβυρινθώδους συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Εκπληκτος, γνωστός καθηγητής εργατολόγος (!) θεωρούσε απαράδεκτη την ρύθμιση η σύνταξη να υπολογίζεται στη βάση ολόκληρης της ασφαλιστικής πορείας του εργαζόμενου. Με άλλα λόγια, σωστό κατά την γνώμη του είναι κάποιος να πληρώνει για 30 χρόνια χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές αλλά η σύνταξή του να υπολογίζεται με βάση τις υψηλές αμοιβές που δήλωνε τα τελευταία 4-5 χρόνια!

Κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Και που συνδέονται άμεσα με το πώς θα βγεί στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου. Κι όχι με το τι θα πάρουμε – κι από πού. Αν δεν αποτινάξουμε από πάνω μας τις αλληλοσυμπληρούμενες νοοτροπίες του ραγιά, από την μια μεριά, και του κατσαπλιά, από την άλλη, θα συνεχίσουμε να κατρακυλάμε στην ανυποληψία και την παρακμή.

Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο ένας κατηγορεί τον άλλο για απάτες, ψέματα και παραπειστικά στοιχεία με τα οποία παραπλανούσε η χώρα μας την ΕΕ, ουδείς τολμά να αντικρύσει κατάματα την αλήθεια. Γιατί η Ελλάδα έλεγε διαχρονικά ψέματα; Tι ακριβώς φοβόταν και έκρυβε την αλήθεια; Προφανώς την οργή του κόσμου και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος. Διότι αν έλεγε την αλήθεια θα έπρεπε να δράσει και διαφορετικά. Να κόψει δηλ. δαπάνες, να μην κάνει διορισμούς, να μην κάνει παροχές και να μην μοιράζει επιδοτήσεις.

Ολοι λοιπόν είμαστε συνυπεύθυνοι για το κράτος ψευδολογίας στο οποίο ζούμε. Το ελληνικό κράτος δηλ. κατεξευτελίζεται για να μην δυσαρεστήσει και ξεβολέψει τους πολίτες του. Που έχουν μάθει να ζούν με παροχές, ευνοιοκρατία και δίχως ατομική υπευθυνότητα. Το πάρτυ όμως τώρα τελείωσε. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για προοπτικές και για σοβαρή δουλειά. Ξεχνώντας τους φτηνούς λαικισμούς.