Του Γιώργου Κουρή
Το θέμα των ημερών και μέχρι το τέλος του μήνα είναι ο προϋπολογισμός και η φοροεπιδρομή που μας έρχεται. Πολλά τα αίτια για τους επιπλέον φόρους, αλλά ένα είναι το κορυφαίο που βγάζει μάτι από την πρώτη ανάγνωση, το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ. Εκτός από όποια ίδια έσοδα εισπράττουν τα ασφαλιστικά Ταμεία, ο κρατικός προϋπολογισμός καλύπτει τα ελλείμματα τους με επιχορηγήσεις που εφέτος θα φτάσουν τα 17,2 δισ. ευρώ. Ποσό που αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς της τάξης των 2,5 δισ. ευρώ ετησίως. Το ύψος δε της κρατικής «αιμοδοσίας» προς τα Ταμεία αντιστοιχεί στο 35% των καθαρών εσόδων του 2009, ενώ ήταν μόλις 11% το 2000.

Η οικονομική κατάσταση στα ασφαλιστικά Ταμεία είναι τραγική για μια σειρά από λόγους: Η μέση διάρκεια ζωής όλο και αυξάνεται (καλό για εμάς όχι για την τσέπη μας). Η εισφοροδιαφυγή είναι μεγάλη και διογκώνεται σε περιόδους οικονομικής ύφεσης. Έχουν πάρει πρόωρη σύνταξη πολλές ομάδες συμπολιτών μας, ιδιαίτερα γυναίκες, που ενώ επιβαρύνουν τα Ταμεία δεν συνεισφέρουν. Η διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων των Ταμείων σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι η καλύτερη (ούτε Γ’ κατηγορίας βιβλία κρατούν). Πολλές συντάξεις αναπήρων πολέμου δεν δικαιολογούνται, κλπ.

Τα ασφαλιστικά Ταμεία βάζουν και σημαντικά «φέσια», κυρίως στα νοσοκομεία. Η κυβέρνηση ρυθμίζοντας τα χρέη των νοσοκομείων, που είναι της τάξης των 6 δισ. ευρώ, ουσιαστικά καλύπτει σε μεγάλο βαθμό χρέη των Ταμείων προς τα νοσοκομεία. Τα Ταμεία κατά πάγια πρακτική πληρώνουν το νοσήλιο των ασφαλισμένων τους, αλλά δεν πληρώνουν τα φάρμακα και άλλα υλικά που χρησιμοποιούνται κατά την νοσηλεία. Έτσι δημιουργείται ένα «αλληλοφέσωμα» από τα Ταμεία προς τα νοσοκομεία και από τα τελευταία προς τους προμηθευτές τους.

Δύο από τις πιο πολύκροτες αποκρατικοποιήσεις, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, πρόσθεσαν σημαντικότατα βάρη στον προϋπολογισμό και τον φορολογούμενο, γιατί έγιναν με νομοθεσία που υπαγορεύει ότι τα ελλείμματα των Ταμείων θα τα καλύπτει ο προϋπολογισμός. Σήμερα, για τα ανοίγματα των Ταμείων του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, ο φορολογούμενος πληρώνει 1,6 δισ. ευρώ, ποσό που το 2004 ήταν μόνο 800 εκατ. ευρώ. Ας ελπίσουμε ότι και η μεταφορά του ασφαλιστικού των υπαλλήλων των τραπεζών στο ΙΚΑ δεν θα ακολουθήσει τον ίδιο βηματισμό.

Δικαιολογημένα ασφαλώς διαμαρτύρονται όσοι θίγονται. Πολλοί σήμερα, παρά πολλοί αύριο και όλοι μας μεθαύριο. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε ότι τα ελλείμματα των ασφαλιστικών Ταμείων προκαλούν σοβαρότατες εκταμιεύσεις και έλλειμμα στον προϋπολογισμό, ενώ στη συνέχεια αυξάνουν το Δημόσιο Χρέος. Άρα, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν το σύνολο των Δημόσιων οικονομικών σε κατάρρευση.

Το οικονομικό τέλμα των Ταμείων δεν είναι δυνατόν να διορθωθεί άμεσα, αλλά μόνο από δεκαετία σε δεκαετία και υπό την προϋπόθεση ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις αποφασίσουν να πάρουν σημαντικό πολιτικό κόστος (κ. Ανδρέα Λομβέρδε διαβάζεις Capital;). Όλοι πιστεύουν ότι επειδή ορισμένα δισ. ευρώ χάνονται λόγω της εκτεταμένης εισφοροδιαφυγής, το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, αν αυτή περιοριστεί.

Ξεχνούν ότι η εισφοροδιαφυγή χαμηλώνει το κόστος παραγωγής και συγκρατεί την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, που διαφορετικά θα ήταν πολύ χειρότερη. Η σύλληψη της, δυστυχώς, θα δημιουργήσει σημαντικές στρατιές ανέργων, που στη συνέχεια δεν θα εισφέρουν στα Ταμεία. Αν δεν αυξηθούν τα ανώτατα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ακόμα και αν σε όλα τα άλλα προβλήματα υπάρξει βελτίωση, το σύστημα θα φτάσει σε μερικά χρόνια σε σημείο «έκρηξης».
capital.gr