του Δελαστίκ
Μελαγχολική είναι η σημερινή επέτειος της συμπλήρωσης ενός έτους από την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του Μπαράκ Ομπάμα, του πρώτου μαύρου προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ. Κανείς δεν έχει τη διάθεση να πανηγυρίσει. Ούτε καν οι πιο φανατικοί οπαδοί του Ομπάμα. Ιδίως αυτοί – γιατί αυτοί είχαν τις μεγαλύτερες ελπίδες. Ανήκουν στην «αριστερή» -για τα αμερικανικά δεδομένα, φυσικά- πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος.

Είχαν μεγάλες προσδοκίες από τον Ομπάμα. Η αλλαγή που περίμεναν όμως δεν ήλθε μέχρι τώρα και όλοι φοβούνται ότι πιθανότατα δεν θα έρθει ποτέ. Το αμερικανικό κατεστημένο αποδείχθηκε πανίσχυρο και ενσωματώνει τον Ομπάμα και την πολιτική του με καλπάζοντες ρυθμούς. Τα ελάχιστα μέτρα εκδημοκρατισμού (κλείσιμο των φυλακών της CIA σε άλλες χώρες, απαγόρευση βασανιστηρίων εις βάρος κρατουμένων από τις αμερικανικές υπηρεσίες) υιοθετήθηκαν τους πρώτους δύο – τρεις μήνες μετά την αναρρίχηση του Ομπάμα στην εξουσία. Κατόπιν άρχισε η αντίστροφη πορεία.
Μαζί της και η κατάρρευση της δημοτικότητας του Ομπάμα. Ξεκίνησε τη θητεία του με ρεκόρ αποδοχής από τους πολίτες των ΗΠΑ και έκλεισε τον πρώτο του χρόνο στην προεδρία επίσης με ρεκόρ, αλλά αρνητικό αυτή τη φορά: το δεύτερο χειρότερο ποσοστό όλων των εποχών αναφορικά με την επιδοκιμασία της πολιτικής προέδρου έναν χρόνο μετά την εκλογή του!

Οι προοδευτικοί Αμερικανοί -αυτοί δηλαδή που έβγαλαν τον Ομπάμα- κατάλαβαν ότι το παιχνίδι χανόταν για τις ιδέες τους, όταν είδαν τον πρόεδρο να εξωθεί με την πολιτική του σε παραίτηση τον Γκρεγκ Κρέιγκ, το πιο φιλελεύθερο στοιχείο του Λευκού Οίκου. Στον Κρέιγκ είχε αναθέσει ο Ομπάμα το ξήλωμα του ολοκληρωτικού κράτους που είχαν οικοδομήσει ο Τσένι, ο Ράμσφελντ, ο Γούλφοβιτς και τα άλλα ακροδεξιά νεοσυντηρητικά γεράκια της κυβέρνησης Μπους.

Ηδη από τον Μάιο ο Ομπάμα άρχισε να παραμερίζει τον Κρέιγκ και να αναθέτει τη διαμόρφωση του «αντιτρομοκρατικού» πλαισίου στον σατανικό προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, το πιο δεξιό στοιχείο της κυβέρνησης, ονόματι Ραμ Εμάνιουελ.

Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Στις 13 Νοεμβρίου του 2009 ο Ομπάμα ανακοίνωσε την αντικατάσταση του Γκρεγκ Κρέιγκ. Την ίδια μέρα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ερικ Χόλντερ ανακοίνωσε ότι ορισμένοι από τους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκουαντάναμο, αυτού του «Νταχάου του 21ου αιώνα» όπως έχει αποκληθεί, θα δικαστούν μυστικά από… έκτακτα στρατοδικεία που είχε συγκροτήσει ο Μπους! Αυτό το νομικό αίσχος που είχε καταγγείλει με σφοδρότητα ο Ομπάμα προεκλογικά, γινόταν τώρα δική του πολιτική! Το ηθικό και τα όνειρα των προοδευτικών υποστηρικτών του Ομπάμα έγιναν συντρίμμια…

Η απογοήτευση των Ευρωπαίων ήταν ακόμη μεγαλύτερη, παρόλο που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τον ενθαρρύνουν.

Μέχρι που διέσυραν σε απερίγραπτο βαθμό το ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο κύρος του βραβείου Νομπέλ Ειρήνης, δίνοντάς το στον Ομπάμα παρόλο που αυτός όχι μόνο διεξάγει, αλλά και κλιμακώνει τους δύο κατακτητικούς πολέμους των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Ακόμη και ο «δολοφόνος Κίσινγκερ», όπως έχει καταγραφεί στην ελληνική πολιτική ιστορία, όταν πήρε το Νομπέλ Ειρήνης βρισκόταν τουλάχιστον τυπικά σε φάση συνομιλιών με τους Βιετναμέζους και παρ’ όλα αυτά ουδέποτε αποκαταστάθηκε έκτοτε το Νομπέλ Ειρήνης, παραμένοντας εσαεί με το στίγμα του βραβείου κυνικής πολιτικής σκοπιμότητας.

Υπάρχει όμως ένα αξίωμα. Ενας πρόεδρος των ΗΠΑ κερδίζει ή όχι την επανεκλογή του βάσει της πολιτικής που ασκεί στο εσωτερικό της χώρας. Ο Ομπάμα είχε υποσχεθεί μια ριζική αλλαγή στο πανάθλιο για τους φτωχούς αμερικανικό σύστημα υγείας. Η μεταρρύθμιση που ακόμη προωθεί δεν έχει, βέβαια, καμιά σχέση με τις υποσχέσεις του, είναι όμως σίγουρα καλύτερη από το τίποτα. Συνιστά βελτίωση για αρκετά εκατομμύρια ανασφάλιστων Αμερικανών. Ισως αυτό και μόνο αποδειχθεί αρκετό για να του εξασφαλίσει την επανεκλογή του – όχι φυσικά ως ενός οραματιστή προέδρου που υπόσχεται αλλαγή, αλλά ως συμπαθούς διαχειριστή του κατεστημένου.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Συνεχιστής αντί αρνητής του Μπους

Κινδυνεύει ο Ομπάμα να περάσει στην Ιστορία ως ασήμαντος πρόεδρος των ΗΠΑ, με μόνο σημείο αναφοράς το χρώμα του δέρματός του, αν συνεχίσει και στο υπόλοιπο της θητείας του την πολιτική που ακολούθησε τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του. Ολοι περίμεναν να υλοποιήσει τη ριζική τομή σε σχέση με την πολιτική Μπους, αλλά αυτός εμφανίζεται ως συνεχιστής της επί της ουσίας, απλώς με διαφορετικό ύφος άσκησης της εξουσίας. Ο Ρίγκαν και ο Μπους έβαλαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην αμερικανική πολιτική. Ακόμη και ο Κλίντον, αρνητικά έστω, φέρνοντας και πάλι τον πόλεμο στην Ευρώπη. Για την πολιτική του Ομπάμα θα έχει άραγε τίποτα να πει η Ιστορία;
ethnos.gr