Αυτό δεν ισχύει καθόλου.
Πρώτα απ’ όλα πρόκειται για ένα οικονομικά παράλογο και κοινωνικά άδικο επιχείρημα του πελατειακού (και άρα αντιμνημονιακού) κατεστημένου για να δικαιολογήσει την μεγάλη αύξηση του κρατισμού στην Ελλάδα. Όμως δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι που ξέρουν να καταναλώνουν. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μειώσουμε τους μισθούς και συντάξεις για να χρηματοδοτήσουμε ένα πρόγραμμα στήριξης στους άνεργους οικογενειάρχες του ιδιωτικού τομέα. Που στο κάτω κάτω της γραφής βρίσκονται σε εξαιρετικά πιο δύσκολη θέση. Και οι οποίοι επίσης ξέρουν να καταναλώνουν.
Δεύτερον, το 2009 η ελληνική κυβέρνηση είχε πρωτογενές έλλειμμα 24 δις, δηλαδή ένα βουνό χρήμα έπεσε στην αγορά για κατανάλωση. Και όμως το 2009 είχαμε ύφεση 4%.
Αλλά το τρίτο και κύριο λάθος σε αυτό το επιχείρημα είναι ότι δεν ισχύει ότι αυτό που λείπει είναι η κατανάλωση. Η Ελλάδα έχει πρόσβαση σε μια ενιαία αγορά 500 εκατομμυρίων πλούσιων Ευρωπαίων με τεράστιο διαθέσιμο εισόδημα για κατανάλωση. Αυτό που λείπει είναι η παραγωγή για τους προσφέρουμε προϊόντα και υπηρεσίες. Και δεν έχουμε παραγωγή διότι το πελατειακό/διαπλεκόμενο κράτος καταστρέφει την ανταγωνιστικότητα της χώρας μας. Έτσι όταν το 2003 η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας ήταν στην θέση 35 παγκοσμίως, το 2009 ήταν στην θέση 71.
Το ότι δεν πρέπει να μειώνονται οι δαπάνες για μισθοδοσία και συντάξεις έτσι ώστε να υπάρχει κατανάλωση είναι απλώς η δικαιολογία που έχουν χρησιμοποιήσει οι υπερασπιστές του πελατειακού κατεστημένου για να κοροϊδέψουν τον κόσμο και να διατηρήσουν τις υπέρογκες κρατικές δαπάνες που πηγαίνουν στους ίδιους. Δείτε στο παρακάτω γράφημα πόσο αυξήθηκαν σε ευρώ σταθερής αξίας οι αντίστοιχες κρατικές δαπάνες (εδώ η ανάλυση του γραφήματος):

Στην πραγματικότητα βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι η διόρθωση των στρεβλώσεων που περιορίζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Όπως αποδεικνύει η παγκόσμια εμπειρία μια βασική προϋπόθεση είναι μια φιλελεύθερη οικονομία κάτω από κρατικό έλεγχο ως προς την εφαρμογή των κανόνων. Αυτό είναι το μοντέλο που παντού στον κόσμο φέρνει ανάπτυξη – ενώ παντού στον κόσμο το μοντέλο του κρατισμού φέρνει μιζέρια. Οι στρεβλώσεις που εμποδίζουν την παραγωγικότητα είναι γνωστές. Εν συντομία είναι η γραφειοκρατία/διαφθορά (τα δυο είναι αλληλένδετα), η αργοπορία της δικαιοσύνης, τα συντεχνιακά προνόμια (στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα), οι υψηλοί φόροι όταν συνδυάζονται με χαμηλή κοστο-αποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα, κοκ. (Οι φόροι όταν παράγουν κοστο-αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες είναι η καλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει μια κοινωνία – αλλά ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι ο μακράν λιγότερο αποτελεσματικός στην ευρωζώνη, με άλλα λόγια ο ελληνικός λαός πληρώνει πανάκριβα για κακές υπηρεσίες.)
Και όπως αποδεικνύεται από την ευρωπαϊκή εμπειρία μεγάλο εμπόδιο για την ανάπτυξη μιας οικονομίας είναι η υπερβολική συνταξιοδοτική δαπάνη. Που είναι λογικό: Όταν το κράτος παίρνει σε υπερβολικό βαθμό πλούτο από τον παραγωγικό τομέα που τον δημιουργεί για να τον μεταφέρει στον μη παραγωγικό τομέα – τότε ο παραγωγικός τομέας πνίγεται. Δείτε στο παρακάτω γράφημα (εδώ ο αντίστοιχη ανάλυση) πόσο στενή σχέση υπάρχει μεταξύ υψηλής συνταξιοδοτικής δαπάνης και χαμηλής ανάπτυξης:

Από την άλλη, όπως επίσης αποδεικνύουν τα δεδομένα της ευρωπαϊκής εμπειρίας, το βιώσιμο επίπεδο συνταξιοδοτικής δαπάνης εξαρτάται από την δύναμη της οικονομίας. Το οποίο επίσης είναι λογικό: Όσο πιο παραγωγική μια οικονομία στο σύνολό της, τόσο μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου που παράγει μπορεί να μεταφερθεί στο μη παραγωγικό τομέα της.
Οι σημερινοί συνταξιούχοι που εξαπατήθηκαν από τις υποσχέσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων πρέπει να γνωρίζουν το εξής: Αν στην αρχή της οικονομικής κρίσης είχαμε διορθώσει τα στραβά του οίκου μας όπως είναι η κατάργηση όλων των πελατειακών προνομίων περιλαμβανομένων των συνταξιοδοτικών (χωρίς να έχουμε την οικονομική δυνατότητα δημιουργήσαμε το πιο γενναιόδωρο συνταξιοδοτικό σύστημα στον ανεπτυγμένο κόσμο, και παρά την οικονομική κρίση 500.000 πρόωροι συνταξιούχοι έπαιρναν μέση σύνταξη “γήρατος” 1.200 ευρώ το μήνα που είναι περισσότερο από τον μέσο μισθό ενός παραγωγικά εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα), τότε δεν θα είχαμε τόσο μεγάλη ύφεση και σήμερα θα βρισκόμασταν σε σημαντική ανάπτυξη. Επειδή όμως ο ελληνικός λαός πίστεψε στα ψέματα των αντιμνημονιακών και έτσι δεν διορθώσαμε τα στραβά, διαλύθηκε περαιτέρω η παραγωγική μας οικονομία και τώρα νομοτελειακά οι συντάξεις θα μειωθούν περισσότερο από ήταν απαραίτητο. Το καλό νέο είναι ότι σύμφωνα με την ευρωπαϊκή εμπειρία αν κάνουμε το σωστό (όχι μόνο στις μειώσεις των συντάξεων αλλά σε όλους τους τομείς) τότε πολύ γρήγορα οι συντάξεις θα μπορούν να αυξηθούν ξανά στο σημερινό επίπεδο και ακόμα παραπέρα.

εγκυκλοπαίδεια-αντιμνημονιακής-μπουρδολογίας