Ελαβα προ τριημέρου ένα e-mail για την επικείμενη απεργία της 10ης Φεβρουαρίου και παρά τις προσπάθειες που έχω καταβάλει δυσκολεύομαι να καταλάβω αν οι συντάκτες των επιδιωκόμενων στόχων θεωρούν ότι απευθύνονται σε ανόητους ή απλώς δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. Θέλω να ελπίζω ότι συμβαίνει το πρώτο, μια και έχουμε συνηθίσει να ακούμε πολιτικούς και συνδικαλιστές να μας λένε όχι την πραγματικότητα, αλλά αυτά που θέλουμε ν’ ακούμε.

Διάβασα, λοιπόν, ότι θα πρέπει ν’ απεργήσουμε διεκδικώντας γενναίες αυξήσεις, μέχρι και διπλασιασμό, των κατώτερων ορίων μισθών και συντάξεων, ότι θα πρέπει ν’ αγωνιστούμε όχι μόνο να μην αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης, αλλά να μειωθούν και για μία πενταετία, ότι δεν θα πρέπει να υποκύψουμε στους εκβιασμούς των διεθνών αγορών και των Βρυξελλών που θέλουν να μας επιβάλουν σκληρή λιτότητα και γενικά ότι πρέπει ν’ αγωνιστούμε για ν’ ακυρώσουμε τα σκληρά μέτρα που εξαγγέλθηκαν ή ενδέχεται ν’ ακολουθήσουν.

Τι ακριβώς θα κάνουμε για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί, δεν περιλαμβανόταν στο e-mail. Για παράδειγμα, δεν έλεγε πώς θα γίνει να μην πληρώσουμε τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που χρωστάμε και από ποιους θα δανειστούμε για ν’ ανακυκλώσουμε το χρέος μας. Οπως δεν έλεγε από πού θα βρει το Δημόσιο τα λεφτά για να πληρώσει τις τεράστιες αυξήσεις των μισθών και πώς θα καταφέρουν τα ταμεία στα οποία «δεν υπάρχει σάλιο» να διπλασιάσουν τις συντάξεις.

Ελεγε κι άλλα τέτοια παλαβά το e-mail, χωρίς να μπαίνει, φυσικά, στον κόπο να εξηγήσει πώς θα ήταν δυνατό να συμβούν. Δεν εξηγούσε, για παράδειγμα, πώς θα γινόταν ν’ αυξηθούν κατακόρυφα οι μισθοί και να μην εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη ή να μην κλείσουν όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οπως δεν εξηγούσε και πώς θα γίνει το θαύμα να έχουμε από τη μια τις ευρωπαϊκές χώρες ν’ αυξάνουν η μία μετά την άλλη τα όρια συνταξιοδότησης κι από την άλλη να τα μειώνει κατά μία πενταετία μια χώρα που χρωστάει στους πάντες, ζει με δανεικά και οι κάτοικοί της ονειρεύονται μια θέση στο Δημόσιο.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι το άκρον άωτον της πολιτικής κοροϊδίας;
Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
ΕΘΝΟΣ