Στην πραγματικότητα, στο Ισραήλ, υπάρχουν δύο μόνον πολιτικά κόμματα: το κόμμα που φοβάται την απώλεια του Μεγάλου Ισραήλ δηλαδή, το κόμμα των εποίκων- και το κόμμα που φοβάται την απομόνωση του παγκόσμιου Ισραήλ, δηλαδή το κόμμα της Αμερικής.

Το κυβερνών Λικούντ εντάσσεται κυρίως στο πρώτο κόμμα, όπως και όλοι οι εταίροι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, στον κυβερνητικό συνασπισμό, εκτός από το Εργατικό Κόμμα. Και όμως, ο Νετανιάχου θα έπρεπε να έχει επαφές και με δύο προαναφερθέντα κόμματα, ή τουλάχιστον, να μην εμποδίζει τους Ισραηλινούς να διαλέξουν ένα εξ αυτών, επισείοντας σε όλους, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών διπλωματών και στρατηγών, την απειλή του Ιράν.

Η θέση του Νετανιάχου απεκαλύφθη τελικώς την περασμένη εβδομάδα, όχι μόνο εξαιτίας της διένεξής του με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, σχετικά με την ανέγερση νέων εποικισμών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ισως σημαντικότερο είναι αυτό που επεσήμανε ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, ότι η επί μακρόν στήριξη της Αμερικής στην πολιτική των εποικισμών του Ισραήλ, υπονόμευσε τη θέση και το κύρος στων ΗΠΑ στην περιοχή. Ο Νετανιάχου επιχειρεί να ισχυριστεί ότι η κρίση με την Ουάσιγκτον επισπεύστηκε από την κακή χρονική συγκυρία. Κανείς όμως στην αμερικανική κυβέρνηση δεν το πιστεύει αυτό. Φθάσαμε πλέον στη στιγμή της αλήθειας που από καιρό οφείλαμε να είχαμε φθάσει. Στην ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ την περασμένη εβδομάδα, ο Μπάιντεν αφιέρωσε αρκετό χρόνο στο να προβλέψει τις θέσεις του Νετανάχιου για το Ιράν και να καθησυχάσει τους Ισραηλινούς για την ύπαρξή τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπάιντεν μάλλον εξεπλάγη όταν διαπίστωσε ότι η μόνη φράση του που χειροκροτήθηκε έντονα ήταν όταν καταδίκασε την ανέγερση νέων ισραηλινών εποικισμών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Το γεγονός είχε ως συνέπεια, ο πρόεδρος της Κνεσέτ, ο Ρούμπι Λίβλιν, η συνείδηση του Λικούντ, να καταδικάσει με τη σειρά του, το ακροατήριο του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ.

Το ζήτημα είναι, ότι υπάρχει σήμερα μια κουλτούρα πολέμου στο Ισραήλ, και ο μόνος τρόπος για να την υπερκεράσει η προοδευτική πλευρά, είναι μόνον αν η Αμερική εξακολουθεί να ασκεί πιέσεις. Ασφαλώς και το Ισραήλ έχει τους εχθρούς του. Δεν είναι όμως ο φόβος της εξαφάνισής του, που το Ισραήλ εξυπηρετείται από την παρούσα κατάσταση, η οποία αποτελεί εφιάλτη για την ασφάλεια. Οι ηγέτες του Ισραήλ αντιστέκονται στην ιδέα της ειρήνης, εξαιτίας μιας ισχυρής και σκληρής μειοψηφίας, που αποτελείται ίσως από το ένα τρίτο των Ισραηλινών, και η οποία θεωρεί ότι η ειρήνη θα θέσει τέλος στην θεόσταλτη απομονωμένη ζωή που ζουν στην Ιερουσαλήμ και γύρω από αυτή. Η πιο κοσμοπολίτικη πλειοψηφία των υπολοίπων Ισραηλινών, η οποία ωστόσο φθίνει, δεν προτίθεται να συγκρουστεί μαζί της για χάρη των Παλαιστινίων – θα το κάνει, μόνον αν αναγκαστεί, προκειμένου να εξακολουθήσει να αποτελεί τμήμα του δυτικού κόσμου.

Κανείς στο Ισραήλ δεν γνωρίζει πόσο βίαια η ισραηλινή Δεξιά θα υπερασπιστεί την πολιτική των εποικισμών έναντι του ίδιου του κράτους του Ισραήλ. Στον βαθμό που η πολιτική στο Ισραήλ είναι κυρίως πολιτική εκλογικών αναμετρήσεων, η μάχη θα κριθεί από τους μετακινούμενους ψηφοφόρους: τους μετανάστες από την πρώην Σοβιετική Ενωση και τα παιδιά τους που έχουν εγκλιματιστεί στο Ισραήλ.