ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η ΝΔ βρίσκεται σε κρίση. Και δεν θα την ξεπεράσει όσο ο κόσμος δεν διαπιστώνει ριζική αλλαγή σε ιδέες, συμπεριφορές και, επομένως, σε πρόσωπα. Αν οι αλλαγές περιοριστούν στα πρόσωπα, η αποτυχία είναι βέβαιη όπως δείχνει το ιστορικό του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι κόμματα πολυσυλλεκτικά. Με μια θεμελιώδη διαφορά. Το ΠΑΣΟΚ συσπείρωνε πάντα ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος γύρω από μια κεντρική ιδέα, ένα όραμα όπως έλεγε. Ταυτόχρονα έδειχνε ένα σαφή αντίπαλο. Ο «σοσιαλισμός», η πρώτη και θεμελιώδης ιδέα, είχε τον εχθρό της, τη Δεξιά. Το όραμα και ο εχθρός ήταν οι πυλώνες που κρατούσαν ενωμένο το Κίνημα. Η ικανότητα του αρχηγού έκανε τα υπόλοιπα. Το ΠΑΣΟΚ εξουδετέρωνε τις εσωτερικές διαμάχες επειδή εκπροσωπούσαν «το μέρος» και όχι το σύνολο του οράματος. Οι διαφωνίες εμφανίζονταν ως επί μέρους προσωπικές αντιλήψεις, συγχωρητέες ενόσω δεν απειλούσαν τη συνοχή του Κινήματος και τη νομή της εξουσίας. Έτσι το ΠΑΣΟΚ έκανε άνετα αντιπολίτευση στον εαυτό του. Όταν το όραμα του σοσιαλισμού πνίγηκε στο βούρκο των αμαρτιών του ο κ. Σημίτης ανάρτησε τη σημαία του «εκσυγχρονισμού», οκταετούς αντοχής. Τώρα όμως οι εχθροί πολλαπλασιάστηκαν. Στη Δεξιά, προστέθηκε η εσωτερική σήψη του ΠΑΣΟΚ (ο κ. Σημίτης την έκρυψε προσωρινά προβάλλοντας νέα πρόσωπα) και, μετά τα Ίμια, ο «εθνικισμός». Τελευταίος, αλλά όχι έσχατος εχθρός, ήταν ο «ευρωσκεπτικισμός» που ταλανίζει ακόμα την Αριστερά και όχι μόνο αυτήν. Ο «εκσυγχρονισμός» χρεοκόπησε υπό το βάρος των ίδιων αμαρτιών περί διαφθοράς, όπως και ο προκάτοχος. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν πρότεινε καμία νέα ιδέα αλλά τούτο ισοσταθμίζεται από την εντύπωση ότι είναι «εθνική ανάγκη» η συσπείρωση για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Η ΝΔ πρόταξε την ιδέα της επανίδρυσης του κράτους αλλά, όπως ξέρουμε, εξόκειλε στα ρηχά. Το θέμα του πατριωτισμού ( ανοιχτό από την περίοδο Σημίτη) το χειρίστηκε αντιφατικά, με πλήρη ιδεολογική θολούρα. Βέτο στο Βουκουρέστι, όχι στο σχέδιο Ανάν, αλλά ναι στο γνωστό βιβλίο της Ιστορίας. Συσπείρωση προς τα έξω, αποσυσπείρωση και διχασμός εσωτερικά, καμία συναίσθηση ότι χωρίς εσωτερική συνοχή αποσαθρώνεται η εξωτερική πολιτική.
Τώρα το μόνο που έχει σημασία και ενδιαφέρει τον κόσμο είναι αν υπάρχει μια άλλη πρόταση εξόδου από την κρίση και αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας. Για να μην πάνε οι θυσίες χαμένες. Τα άλλα (η αυτοκάθαρση κλπ) θα έρθουν ως φυσιολογική συνέπεια. Διαφορετικά η κοινωνία, υπό πίεση, θα αναζητήσει, ανεξέλεγκτα, τις δικές της λύσεις.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 19-3-10