του Αν. Ανδριανόπουλου
Το 70% ετησίων δαπανών της χώρας είναι μισθοί του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το 20% των δαπανών είναι τόκοι και τοκοχρεωλύσια για εξυπηρέτηση του εθνικού μας χρέους. Και το 10% των δαπανών πηγαίνει σε δραστηριότητες (έργα, προμήθειες, αγορές, εξοπλισμοί, εργολαβίες, επιδοτήσεις). Από αυτό το 10% προέρχονται τα ποσά που κατευθύνονται στην διαπλοκή και στους διάφορους ημέτερους. Δεν φθάνουν όμως αυτά για να δικαιολογήσουν την τραγική σημερινή οικονομική μας κατάσταση. Και για να βρούμε «που πήγαν, ακριβώς, τα λεφτά».

Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Και λένε την δική τους ιστορία. Οι μισθοί του δημοσίου πλησιάζουν τα 30 δις τον χρόνο. Στα δέκα τελευταία χρόνια του βαρύτατου δανεισμού συμποσούνται σε 300 δις ευρώ. Αυτές είναι οι αμοιβές του δημοσίου τομέα. Ακριβώς το χρέος της χώρας δηλαδή. Χρηματοδοτούμε ουσιαστικά δανειζόμενοι τον μεγαλύτερο δημόσιο τομέα από κάθε χώρα που βρίσκεται εκτός υπαρκτού σοσιαλισμού. Εχει μεγαλύτερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων (συμπεριλαμβανομένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και της αστυνομίας) ο Νομός Πειραιώς για παράδειγμα από μιά ίση πληθυσμιακά με την Ελλάδα Πολιτεία των ΗΠΑ (λ.χ. το Οχάιο η την Αλαμπάμα) Τι ακριβώς κάνουν όλοι αυτοί;

Πως μιά μικρή χώρα σαν την δική μας έχει ανάγκη μιάς τόσο μεγάλης γραφειοκρατίας για την διεκπεραίωση των κοινωνικών και διοικητικών της υποχρεώσεων; Η λογική εκτίμηση είναι πως το δημόσιο πέφτει θύμα των εκλογικών αναγκών του πολιτικού συστήματος και μετατρέπεται σε παραλήπτη των πελατειακών αναγκών των κομμάτων και του πολιτικού τους προσωπικού. Η χώρα είναι αδύνατον να ορθοποδήσει και να ξεφύγει από την κατρακύλα προς το χάος αν δεν αλλάξει ριζικά το θεσμικό πλαίσιο άσκησης της πολιτικής. Η δομή δηλ. του πολιτικού συστήματος.

Οι πολιτικοί σαν μεμονωμένα άτομα είναι αδύνατον να αντέξουν το τεράστιο πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η αναπόφευκτη μείωση του δημόσιου τομέα, με κατάργηση φορέων και υπηρεσιών, και η συνακόλουθη απόλυση υπαλλήλων. Αν όμως δεν μειωθεί δραστικά το κράτος δεν υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης. Τα νούμερα είναι και εδώ αμείλικτα. Αυτή την ώρα το χρέος της χώρας βρίσκεται στο 120% του ακαθαρίστου εθνικού προιόντος. Και χρειαζόμαστε σε ετήσια βάση περίπου 50 δις, ευρώ, συν τις όποιες δημόσιες εισπράξεις, για να ξεπληρώσουμε τις εσωτερικές και διεθνείς μας (δάνεια) υποχρεώσεις. Με βάση την όποια λογική πορεία των επιτοκίων και την διακύμανση του εθνικού εισοδήματος έχει υπολογισθεί πως αν μπορέσουμε να μηδενίσουμε το έλλειμμα (σε ετήσια βάση δηλ. να μην μπαίνουμε μέσα) το χρέος το 2013 θα φθάσει το 130% !!

Με το σταυρό προτίμησης και τα δεσμά των πελατειακών σχέσεων αυτό είναι αδύνατο. Η οριστική καταστροφή είναι προ των πυλών.

ΟΙ «ΚΑΚΟΙ» ΞΕΝΟΙ Μας εγκατέλειψαν λοιπόν οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας. Σε μια άσχημη για την Ελλάδα στιγμή οι ξένοι βρέθηκαν απέναντι, αντί να είναι στο πλευρό μας. Οι Γερμανοί μάλιστα τόλμησαν να ασκήσουν κριτική για κάποια ιερά θέσφατα της δημόσιας ζωής μας. Όπως είναι οι πρόωρες συντάξεις σε υγιέστατες γυναίκες και σε κόρες κρατικών λειτουργών. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να στρέφονται εναντίον μας εκείνοι ακριβώς που σε τέτοιες ώρες όφειλαν να μας στηρίξουν και να μας απελευθερώσουν απo τα αρπακτικά νύχια των διεθνών κερδοσκόπων; Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κεντρική καινούργια αφήγηση που διακινείται από πολιτικά στελέχη διαφορετικών χώρων, σχολιαστές και ΜΜΕ προς τα αυτιά ενός ουσιαστικά αποσβολωμένου λαικού ακροατηρίου. Και κινδυνεύει να γαλουχήσει ψυχώσεις και αρνητικά αντανακλαστικά που θα πληρώσουμε και πάλι ακριβά στο μέλλον. Μόνιμα για το κάθε τι δυσάρεστο αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους. Που θα μας καθησυχάσουν ψυχικά και θα από-ενοχοποιήσουν κάθε ίχνος ενδεχόμενης ευθύνης που κάποιοι πιθανότατα θα μπορούσαν ενδόμυχα να αναπτύξουν. Υπάρχουν κατ αρχήν ζητήματα θεσμικής φύσης που επιμένουμε να αγνοούμε. Η συνθήκη του Μάαστριχτ απαγορεύει ρητά την οικονομική στήριξη μέλους της ευρωζώνης που αδυνατεί να ανταποκριθεί στα κριτήρια του ελλείμματος. Κι από την άλλη η βασική ανησυχία της Γερμανίας και άλλων χωρών είναι η σταθερότητα του νομίσματος. Κάτι εξ άλλου που έχει διατυπωθεί και σε απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας. Κινήσεις λοιπόν χρηματοδότησης που βρίσκονται έξω από τις προυποθέσεις δημιουργίας της ευρωζώνης αποτελούν για τους Γερμανούς παράνομες κινήσεις, ικανές να οδηγήσουν την χώρα, την Γερμανία δηλ., εκτός ζώνης του ευρώ!! Μέσα στο πλαίσιο αυτό οφείλει κάποιος να εκτιμήσει και τις δικές μας πολιτικές που προκάλεσαν το πρόβλημα. Υπερδανεισμός για κατανάλωση, «αναδιανομή»(!) εισοδήματος με δανεικά, το δημόσιο μηχανισμός απορρόφησης της ανεργίας και, μέσω διαφθοράς, «σκοτεινής» διόγκωσης των εισοδημάτων. Επίπλαστη ευημερία με χρήματα που δεν υπήρχαν και με τις ενισχύσεις της ευρωπαικής ένωσης – που σήμερα βέβαια – μετά τις αποκαλύψεις – ενοχλεί τους σκληρά εργαζόμενους λαούς της. Οσο για την συνωμοσία των κερδοσκόπων εναντίον της χώρας μας παραθέτω αποσπάσματα από το εξαιρετικό σημείωμα του Στέφανου Αναστασιάδη στην ιστοσελίδα e-rooster (Credit Default Swaps: Λαϊκισμός & Πραγματικότητα): «Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι η αγορά των CDS χρησιμοποιήθηκε για «κερδοσκοπία» εναντίον της Ελλάδος. Αντίθετα, αυτή η αγορά προσφέρει τα εργαλεία και την ρευστότητα που είναι αναγκαία για την διαχείριση ρίσκου των επενδυτών. Εάν δεν υπήρχαν τα CDS, οι επενδυτές των ομολόγων θα ζητούσανε μεγαλύτερο spread σαν αποζημίωση για την έλλειψη ρευστότητας και την συνεπακόλουθη αύξηση επενδυτικού ρίσκου» Μετά την αναθεώρηση του ελλείμματος προς τα πάνω, γίναμε η χώρα με το μεγαλύτερο έλλειμμα και την μικρότερη αξιοπιστία στην ΕΕ, μειώνοντας την δυνατότητα εξυπηρέτηση του χρέους. Η έλλειψη μέτρων για αρκετούς μήνες έκανε τα πράγματα χειρότερα. Όσοι επενδυτές είχαν ελληνικά ομόλογα έτρεξαν να αγοράσουν ασφάλεια. Η ασφάλεια ακρίβυνε, ακολουθώντας τα spreads των ομολόγων. Κάποια hedge funds στοιχημάτισαν υπέρ της χρεοκοπίας ενώ κάποια άλλα κατά. Μετά τα μέτρα και κάποιες λεκτικές εγγυήσεις, η πιθανότητα χρεοκοπίας μειώθηκε. Κάποια hedge funds βγάλανε λεφτά, κάποια άλλα έχασαν. Είναι φανερό πως μοναχά κοιτώντας στον καθρέφτη θα αντικρύσουμε τον πραγματικό υπεύθυνο των σημερινών μας αδιεξόδων. Κάποιοι όμως που στον καθρέφτη βλέπουν μόνιμα τον Μεγαλέξανδρο δύσκολα θα ομολογήσουν την αλήθεια. Ανακουφίζονται ανακαλύπτοντας υπεύθυνους κάπου αλλού. Τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, τους Εβραίους, τους κερδοσκόπους, την παγκοσμιοποίηση και, βέβαια, τους μεταρρυθμιστές και τους …νεοφιλελεύθερους. Δεν βλέπουν ποτέ την δική μας τσαπατσουλιά, απληστία, πονηριά και, πολλές φορές, ανικανότητα. Δυστυχώς, τώρα πιά άρχισαν να τα βλέπουν όλοι οι άλλοι.
andrianopoulos.gr