Τάκης Λαϊνάς

To έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού σαφώς και είναι ένα κρίσιμο μέγεθος. Είναι πολύ καλό που υποχώρησε κατά 40% σε σχέση με πέρσι και δείχνει πως πράγματι γίνονται σοβαρές προσπάθειες από τη μία να αυξηθούν τα έσοδα και από την άλλη να μειωθούν οι δαπάνες. Ενδεχομένως δε, μέχρι το τέλος του χρόνου, όταν θα αρχίσουν να αποδίδουν και τα υπόλοιπα μέτρα, οι επιδόσεις να είναι καλύτερες.

Ωστόσο το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν είναι το μόνο έλλειμμα. Υπάρχουν ελλείμματα πιο ύπουλα. Των τρεχουσών συναλλαγών και κυρίως αυτό των εμπορικών συναλλαγών. Από εκεί μπορεί να καταλάβει κανείς ποια είναι η εικόνα και η δυναμική και η προοπτική μιας οικονομίας. To πιο κρίσιμο ωστόσο είναι το έλλειμμα νοοτροπίας.

Όταν παράγεις και εξάγεις λιγότερα από όσα καταναλώνεις νομοτελειακά είσαι καταδικασμένος. Δυστυχώς ελάχιστα παράγουμε και ακόμη λιγότερα εξάγουμε. Μέχρι τώρα τα βάζουμε με το παμφάγο δημόσιο και καλά κάνουμε αφού τις δικές του αμαρτίες εν πολλοίς πληρώνουμε, αλλά έχουμε ξεχάσει πως ότι ίσου σοβαρές είναι οι ευθύνες του ιδιωτικού τομέα. Με τα δικά του ελλείμματα , είτε οικονομικά είτε “νοοτροπίας” τι γίνεται;

Τα 36 χρόνια από την μεταπολίτευση και μετά, ο ιδιωτικός τομέας , και με δική του ευθύνη αναπτύχθηκε στρεβλά, απομυζώντας επιδοτήσεις και κρατική στήριξη να κάνει τις δουλειές του και μόνο όταν άνοιξε η ΝΑ Ευρώπη έκανε βήματα να ανοιχθεί στην περιοχή. Εδώ κάνουμε δε ένα λάθος.

Όταν λέμε πως στην περιοχή υπάρχουν χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις, θα πρέπει να δούμε πόσοι έλληνες είναι αυτοί που πήραν των ομματιών τους και έφυγαν για μία καλύτερη τύχη ανοίγοντας μία επιχείρηση στις χώρες αυτές, οπότε τυπικά μιλάμε για ελληνόκτητες και όχι ελληνικές επιχειρήσεις, και πόσες είναι θυγατρικές των εδώ. Ας μην ξεχνάμε ότι ουκ ολίγοι αφού πήραν τις επιδοτήσεις, έκλεισαν σε λίγο καιρό και μετά έστησαν την επιχείρηση εκτός συνόρων με κανένα όφελος για την Ελλάδα.

Αλλά μήπως όσοι έμειναν εδώ, έκαναν κάτι για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους; Η μόνιμη επωδός ήταν, είτε να μειωθούν οι φόροι είτε να περιοριστούν τα εργασιακά δικαιώματα. Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία ουδέποτε σκέφθηκε πως το κόστος μπορεί να χαμηλώσει με σύγχρονη παραγωγή, με καταπολέμηση των ενδοεταιρικών αντιαναπτυξιακών δομών, και την καταπολέμηση σπάταλων παραγωγικών διαδικασιών. Και δεν το σκέφθηκε, γιατί πολύ απλά στην περίοδο των παχιών αγελάδων αυτά είναι ψιλά γράμματα. Η παροιμία των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν ήταν πολύ αναχρονιστικό. Τρε ντεμοντέ.

Τα ίδια ελλείμματα, διαδικασιών και νοοτροπίας είχαν βέβαια και οι μικρομεσαίοι, που μπορεί μεν να είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας αλλά είναι μία σπονδυλική στήλη πλήρης καρκινωμάτων. Το ίδιο ισχύει και για τον εμπορικό κόσμο. Μόνο απληστία μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τα 200% και 300% περιθώρια κέρδους. Ο λόγος απλός. Όταν έχεις καταναλωτικό κοινό, που ζει με δανεικά, και δεν έχει καμία καταναλωτική συνείδηση, ευκαιρία ψάχνεις να αισχροκερδήσεις. Το διαπιστώνουμε σήμερα που αγοράζουμε ένα πουλόβερ 22 ευρώ ( τόσο το αγόρασα), όταν πριν δύο χρόνια το αγόραζες 60. Και είναι βέβαιο πως ακόμη και σήμερα δεν το πουλάει με χασούρα. Σήμερα κλαίνε με μάυρο δάκρυ

Ένα ακόμη τραγικό έλλειμμα, είναι αυτό στην παροχή τουριστικών υπηρεσιών. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τον κ. Μποτρίνι ούτε την κυρία Βαμιαδάκη να μας δείξουν τα χάλια και την αντιεπαγγελματική νοοτροπία της συντριπτικής πλειοψηφίας των παρεχόντων τέτοιου είδους υπηρεσιών. Και όπως φάινεται μυαλό δεν βάζουν. Οι ίδιες απαράδεκτες πανάκριβες υπηρεσίες.

Ωραία λοιπόν είναι όσα λέμε για ανάπτυξη, για ενίσχυση του ΑΕΠ, για νέες θέσεις εργασίας, για τόνωση της κατανάλωσης, αλλά για τα ελλείμματα που αναφέραμε τι σκοπεύουμε να κάνουμε;

Σήμερα βλέπουμε ότι το δημόσιο αργά ή γρήγορα αλλάζει. Συρρικνώνεται, μειώνει τις σπατάλες του, μειώνει τις θέσεις εργασίας, κάνει τέλος πάντων κάποιες προσπάθειες να συμμαζευτεί. Ο ιδιωτικός τομέας τι κάνει;

Δυστυχώς μέχρι σήμερα παρά την λαίλαπα της κρίσης, παρά τις μέχρι σήμερα αμείλικτες συνέπειες της, τα μόνα που ακούγονται είναι συντεχνιακές κραυγές και καμιά σοβαρή αυτοκριτική. Ο επιχειρηματικός κόσμος από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσει αν πραγματικά θέλει να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της χώρας.
reporter.gr

Η κατάντια του τουρισμού

Tου Σταυρου Tζιμα Μια οικογένεια γνωστών θέλησε να περάσει τις ημέρες του Πάσχα σε χωριό της ορεινής Δυτικής Μακεδονίας και, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, έψαξε νωρίς για χώρο διαμονής. Τηλεφώνησε σε ένα από τα αγροτουριστικά καταλύματα και ζήτησε ένα δίκλινο δωμάτιο. Οταν άκουσε την τιμή, πάγωσε: 250 ευρώ τη βραδιά με πρωινό και 30 ευρώ το άτομο επιπλέον για το «πασχαλινό ρεβεγιόν».Εψαξε για κάτι φθηνότερο και τελικά βρήκε, σε έναν ξενώνα, δωμάτιο με δύο κρεβάτια με 120 ευρώ τη βραδιά συν –αυτό ήταν προαιρετικό στην τιμή, 30 ευρώ και εκεί– ένα επιπλέον ποσό για το ρεβεγιόν. Οι άνθρωποι, θέλοντας να περικόψουν τα έξοδα, δήλωσαν πως δεν επιθυμούν συμμετοχή στο πασχαλινό τραπέζι, προτιμώντας να γλεντήσουν σε κάποια από τις ταβέρνες του χωριού, με τις φημισμένες σούβλες.Ο ξενοδόχος, όμως, τους ενημέρωσε ότι ανήμερα το Πάσχα οι ταβέρνες παραμένουν κλειστές και –προκειμένου να τηρήσουν το έθιμο– συμφώνησαν να πληρώσουν το εξηντάρι, 30 για τον κάθε έναν δηλαδή, και να «κάνουν Χριστός Ανέστη» στο ξενοδοχείο.Για να μη μείνουν νηστικοί, συμμετείχαν σε ένα μάλλον σαρακοστιανό, παρά πασχαλινό, τραπέζι και, όταν αργότερα κατέβηκαν για μια βόλτα στο χωριό, με έκπληξη διαπίστωσαν ότι οι ταβέρνες, όχι μόνον ήταν ανοιχτές, αλλά και γεμάτες κόσμο που απολάμβανε αρνιά και παραδοσιακά κοντοσούβλια.«Αλίμονο, γιατί να είμαστε κλειστά; Εμείς τέτοιες μέρες περιμένουμε για να δουλέψουμε», ήταν η απάντηση ενός ταβερνιάρη, στον οποίο εξομολογήθηκαν το πάθημά τους. Ο πονηρός ξενοδόχος έκρυψε από τους πελάτες του την εκτός ξενώνα (του) επιλογή του πασχαλινού τραπεζιού, για να κερδίσει εξήντα ευρώ και πράγματι τους τα πήρε.Τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες έχουν να διηγηθούν πολλοί απ’ όσους κατέφυγαν τις μέρες του Πάσχα σε ξενοδοχεία και αγροτουριστικά καταλύματα για να περάσουν τις γιορτές. Οι καπάτσοι του τουρισμού έδρασαν γδέρνοντας και εξαπατώντας τον κόσμο, πιστοί στη λογική της αρπαχτής. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για μια νοοτροπία ευρέως διαδεδομένη στον τουρισμό μας, η οποία υπονομεύει τη μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας.Σε ένα παλαιότερο σχόλιο της στήλης για το τι συμβαίνει τα καλοκαίρια στα νησιά με τους αετονύχηδες, ένας Ελληνας υψηλόβαθμος αξιωματούχος στον Οργανισμό Τουρισμού της Ελβετίας μου περιέγραψε, μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος, απίστευτες μαρτυρίες Ελβετών τουριστών, όπως τις κατέθεσαν, επιστρέφοντας στην πατρίδα τους. Το φαινόμενο βέβαια της χαμηλής ποιότητας παροχής υπηρεσιών δεν έιναι καινούργιο ούτε απότοκο της σημερινής οικονομικής κρίσης. Είναι απορίας άξιο, όμως, πώς δεν αντιλαμβάνονται όσοι ζουν από τον τουρισμό ότι με τέτοιες συμπεριφορές το μόνο που πετυχαίνουν είναι να πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται.kathimerini.gr