Για προσωπικούς λόγους, το άρθρο αυτό γράφεται πέντε ημέρες πριν από τη δημοσίευσή του κι έτσι ο συντάκτης του δεν γνωρίζει αν τελικά η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την υπαγωγή της χώρας μας στο περίφημο «δίχτυ προστασίας», που αποφασίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και έτσι έχομε την ευκαιρία να αναδείξουμε για πολλοστή φορά το προέχον πρόβλημα της υπερχρέωσης του Δημοσίου (και όχι μόνο) και των καλπαζόντων ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού.

Να θυμίσουμε για πολλοστή φορά ότι η χώρα μας από το 1981 ως και σήμερα απολαμβάνει μια τεχνητή ευημερία, ζώντας πάνω από τις οικονομικές της δυνάμεις, καταφεύγοντας σε έναν εκτός ορίων δανεισμό, και ως κράτος και ως ιδιώτες, φορτώνοντας με χρέη επί χρεών κάθε επόμενο προϋπολογισμό του κράτους και κάθε νοικοκυριό, χωρίς να σκέφτεται ότι αυτά τα χρέη θα κληθούν να τα πληρώσουν και οι σημερινές και οι επόμενες γενιές, και μάλιστα πολύ πιο διογκωμένα λόγω του διαρκώς αυξανόμενου επιτοκίου με το οποίο μας δανείζουν.

Σε αυτή τη στήλη και στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», όλα αυτά τα 30 χρόνια, επίμονα και ασταμάτητα προειδοποιούσαμε για τον κατήφορο στον οποίον αφεθήκαμε με τις παροχές από άδεια ταμεία και με δανεικά, με τα οποία οι πρόθυμοι διεθνείς και εγχώριοι τραπεζίτες μας τροφοδοτούσαν αποκομίζοντας υψηλά κέρδη και υποθηκεύοντας το μέλλον μας. Και δυστυχώς, οι διανομείς δανεικού χρήματος και ψηφοθηρούντες με διορισμούς στον σπάταλο και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα και στην ακόμα πιο ασύδοτη τοπική αυτοδιοίκηση αδιαφόρησαν για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μηχανισμού και για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, που κι αυτές, ιδίως οι μεγάλες, κατάντησαν κρατικοδίαιτες απομυζώντας το προϊόν των δανείων και τα γενναιόδωρα κονδύλια των κουτόφραγκων συνεταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ οι άλλες, οι μικρές, φυτοζωούν ή η μία μετά την άλλη κλείνουν.