Γράφει ο Α. Λυκαύγης
ΧΩΡΙΣ καθόλου να υποτιμάται ο ρόλος του επικεφαλής των Τουρκοκυπρίων, εντούτοις: Οσα συνιστούν τις πολιτικές πραγματικότητες σ’ αυτό τον χώρο, δεν επιτρέπουν σ’ εμάς (ή και άλλους) ψευδαισθήσεις.Θα ήτο εκτός όχι απλώς πραγματικότητος, αλλά και λογικής, να προσδιορίζονται οι προοπτικές του Κυπριακού από την οπτική της νέας (και ακραίας) τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Γιατί; Διότι:

1. Κατά ποια λογική μπορεί ν’ αφεθεί ένα ελάχιστο πληθυσμιακό μέγεθος -της τάξεως μερικών δεκάδων χιλιάδων- να κατευθύνει τις πολιτικές και κυρίως τις στρατηγικές επιλογές μιας περιφερειακής υπερδυνάμεως;

2. Η Τουρκία ως «μητέρα πατρίδα» κι εν πολλοίς «προστάτιδα χώρα», δεν έχει ασφαλώς επενδύσει τόσα δισεκατομμύρια και δεν έχει κυριολεκτικά υποθηκεύσει τις πολιτικές και προοπτικές της για τα μάτια των εκατό χιλιάδων Τουρκοκυπρίων.

Αυτές δεν αποτελούν -έστω και αν φαίνονται τέτοιες- απλουστευτικές προσεγγίσεις. Είναι, αντιθέτως, αδυσώπητες διαλεκτικές. Τα παράγωγα των οποίων και θα εισπραχθούν από εμάς στη συνέχεια. Γιατί: Ενώ δεν θα μπορέσει ο εθνικιστής Ερογλου να εκτροχιάσει τη δεδομένη πολιτική της Αγκυρας στο Κυπριακό -αλλά θα ενεργεί εκών ή άκων ως υπάκουο κινούμενό της-ταυτοχρόνως μπορεί ν’ αποβαίνει άλλοθι για την ίδια την Τουρκία, εφόσον αυτό τη βολεύει.

Η Αγκυρα έπαιζε (κι ενέπαιζε) τη διεθνή κοινότητα με αυτές τις στρατηγικές. Οδηγώντας τις εκάστοτε διαδικασίες από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. Εισπράττοντας πάντοτε κάτι ως λύτρα εξαγοράς του. Με αποτέλεσμα η ελληνική πλευρά (που κατατρύχεται από αυτές τις μικροπολιτικές και περισπάται από τα ήσσονα) να διολισθαίνει ολοένα και βαθύτερα στην παγίδα της νομιμοποιήσεως των τετελεσμένων.
ΕΘΝΟΣ