Πολύ μελάνι χύθηκε τις τελευταίες μέρες για την μη προσέλευση των δημοσίων υπαλλήλων στην αξιολόγηση που ομολογώ ότι δεν γνωρίζω σε ποιά βάση θα γίνονταν και με τι κριτήρια. 
Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή αποτελεί μνημονιακη υποχρέωση, οι εταίροι αξιωσαν το αυτονόητο για κάθε ευνομούμενο κράτος.
Με την ιδιότητα μου ως τέως υπάλληλος ΝΠΔΔ θέλω να καταθέσω κάποιες απόψεις και Ιστορικά γεγονότα τα οποία έζησα και τα οποία απετέλεσαν την απαρχή της σημερινής πλήρους απαξίας της Δημόσιας Διοίκησης.
Προσλήφθηκα στα μέσα της δεκαετίας του 70 κατόπιν εξετάσεων σε οργανισμό που υπάγονταν στο ΥΔΕ ως δόκιμος διοικητικός υπάλληλος (την εποχή εκείνη πρίν μονιμοποιηθεις εργαζόσουν επί διετία δοκιμαστικά, ο φάκελος της αξιολόγησης σου πήγαινε στο υπηρεσιακό συμβούλιο που αποτελείτο από ανώτατα στελέχη του Υπουργείου στο οποίο υπάγονταν η υπηρεσία σου και έναν δικαστικό εκπρόσωπο, εάν ο φάκελος σου κρίνονταν ικανός γινόσουν μόνιμος διαφορετικά πήγαινες σπίτι σου).
Ο φάκελος κάθε υπαλλήλου εμπεριείχε την κρίση του άμεσου προϊσταμένου, του τμηματαρχη του, του διευθυντή και του Γενικού διευθυντή του Οργανισμού, Επίσης συμπεριελάμβανε τις τυχόν ποινές που είχε ο υπάλληλος κατά την διάρκεια της θητείας του, οι οποίες ήταν κατα κανόνα χρηματικές,δηλαδή περικοπές μισθού.

Η ραχοκοκκαλιά της Δ. Διοίκησης στην Ελλαδα έσπασε με τον περίφημο νόμο Κουτσογιωργα 1232 του 1982 που αποτέλεσε την απαρχή των δεινών του κράτους δια της άλωσης της εξουσίας από τον κομματικό στρατό.

 Με τον νόμο αυτό καταργουντο οι γενικοί διευθυντες και στην θέση τους προσλαμβάνονται στα γραφεία των υπουργών και υφυπουργων, γενικοι γραμματείς, σύμβουλοι , μετακλητοί, και πάσης φύσεως συνεργάτες άσχετοι με το αντικείμενο και βεβαία υπέρογκα αμειβόμενοι. Όλοι αυτοι αλλαζαν καθε φορά που αλλαζε η κυβερνηση.

Επισεις αλλάζει και η σύνθεση των υπηρεσιακών συμβουλίων με την κατάργηση του δικαστικού εκπροσώπου και την εκπροσώπηση των υπαλλήλων από αιρετούς συναδέλφους .

Το Δημόσιο εισέρχεται αργά άλλα σταθερά στο βασίλειο του κομματισμού και των διακρίσεων. Καταργηθηκαν τοτε 175 γενικοι διευθυντές, αυτό δε το αποκάλεσαν “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΚΑΤΆΚΤΗΣΗ”

Οι πολιτικές παρεμβάσεις στην άσκηση Διοίκησης, αλλά και στους διορισμούς των υπαλλήλων, είχαν σα αποτέλεσμα αφενός να μην διορίζονται οι καλύτεροι, αφετέρου να παραλύσει η λειτουργία του μηχανισμού και ακολουθουν:

Η κατάργηση των φακέλων κρίσεως υπηρεσιακής επίδοσης που εξαγγέλθηκε με τυμπανοκρουσίες “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΆΚΤΗΣΗ ” κι αυτή.

Η κατάργηση της βαθμολογικής ιεραρχίας (βαθμολογιου) και η καθιέρωση της ανά διετία μισθολογικής προαγωγής όλων ανεξαιρέτως των δημοσίων υπαλλήλων “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΚΑΤΆΚΤΗΣΗ “.

ΣΥΝΈΠΕΙΑ. Κατάργηση παντός εσωτερικού ελέγχου της λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών

ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ. Αναξιοκρατία και εκτεταμένη διαφθορά

Την δεκαετία εκείνη και τα επόμενα χρόνια προσελήφθησαν 150.000 νέοι δημόσιοι υπάλληλοι , τόσοι όσους απαίτησε η Τρόικα να απολυθούν

Έκτοτε οι προϊστάμενοι και οι διευθυντές διορίζονται με κομματικά κριτήρια στο Δημόσιο που μέχρι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν που βρίσκονται απολύονται από τους επόμενους για να τοποθετηθούν πάλι ημέτεροι .

Λυπάμαι που θα στενοχωρησω φιλους του ΠΑΣΟΚ αλλα την κατάργηση της αξιοκρατίας την έφερε το προοδευτικό ΠΑΣΟΚ. και στη Δημόσια Διοίκησης και στην παιδεία με την κατάργηση τον προτύπων σχολείων και τις επεμβάσεις στα Πανεπιστήμια. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν στην συνέχεια για εξυγίανση του δημοσίου τομέα έπεσαν σε κενό, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν επέτρεπαν παρεμβάσεις και οι ίδιοι οι υπάλληλοι παρεμποδιζαν κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια. 

Κλείνοντας θα πω ότι όποια κυβέρνηση αναλάβει στην συνέχεια, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, αν δεν εξυγιανθεί ο Δημόσιος Τομέας που είναι ο πυλώνας της ανάπτυξης.