Ο ​Θεόδωρος Βασιλάκης, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα, ήταν ένας «τελειομανής» επιχειρηματίας, κατά την έκφραση του Στέφανου Μάνου. Οι εταιρείες που έχτισε πέτυχαν επειδή έκαναν το έργο τους πολύ καλά, με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια. Δεν πέτυχαν επειδή είχε πολλά κεφάλαια ή κάποια ιδιαίτερη πρόσβαση στην εξουσία.

Δεν ήταν αδίστακτος ανταγωνιστής, ούτε τζογαδόρος. Ούτε έφερε κάποια ανατρεπτική καινοτομία. Ηταν μεθοδικός, προσηλωμένος, αυστηρός, έντιμος. Διάλεγε συνεργάτες και έχτιζε οργανισμούς. Και με τον τρόπο αυτό κέρδιζε στον ανταγωνισμό.

Τη «στρατηγική της αποτελεσματικότητας», που ενσάρκωσε, τη συναντάμε δυστυχώς πολύ σπάνια σε ελληνικές επιχειρήσεις. Διαφέρουμε σε αυτό από τις περισσότερες ανεπτυγμένες δυτικές χώρες. Αυτό οφείλεται εν μέρει σε πολιτισμικές αιτίες. Το να είσαι Θόδωρος Βασιλάκης απαιτεί ιδιαίτερο ήθος, αυτοπειθαρχία και σοβαρότητα.

Δεν χαρακτηρίζει τους περισσότερους από εμάς. Κυρίως, όμως, η διαφορά οφείλεται στο θεσμικό περιβάλλον. Νόμοι και κανόνες που αλλάζουν συχνά, υπερβολικοί φόροι που επιβαρύνουν μόνο τους συνεπείς και οργανωμένους, απρόβλεπτα γραφειοκρατικά εμπόδια: όλα αυτά αποθαρρύνουν την επίμονη, σταδιακή βελτίωση των διαδικασιών και των προϊόντων, που χτίζει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε βάθος χρόνου.

Για τη συνέχεια kathimerini