Η τουρκική κυβέρνηση παρά την πρωτοβουλία της οποία ηγείται ο υπουργός Επικρατείας Φαρούκ Celik, για την εκπόνηση ενός οδικού χάρτη για τα δικαιώματα της κοινότητας των Αλεβιτών (μια πρωτοβουλία που περιελάμβανε ένα μεγάλο αριθμό διημερίδων και της οποίας τα αποτελέσματα ήταν ανύπαρκτα)στην πραγματικότητα προσπαθεί να καταστρέψει τις παραδόσεις τους και να τους αφομοιώσει.

Ετσι την ώρα που λένε “οι Αλεβίτες είναι αδέρφια μας” επιβάλλουν την υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευση για τα παιδιά των Αλεβιτών και κατασκευάζουν τεμένη στα χωριά των Αλεβιτών , με αποτέλεσμα όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν οι Αλεβίτες αυτή η αδελφοσύνη, μας είναι παντελώς άγνωστη

Διάχυτο είναι το αίτημα των αλεβιτών για ισότητα, για θρησκευτική ελευθερία και σεβασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων τους κάτι που σημαίνει ταυτόχρονα και την εξάλειψη κάθε κρατικής παρέμβασης στα ζητήματα αυτά. Στα διαχρονικά αυτά αιτήματα δεν υπήρξε καμιά απάντηση από την Τουρκική Κυβέρνηση.

Είναι γεγονός πώς η κοινότητα των Αλεβιτών είχε παραμείνει σιωπηλή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα παρά τις σκληρές δοκιμασίες τις οποίες είχε υποστεί όμως το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι αποφασισμένη να αντιδράσει ισχυρά τόσο εντός της Τουρκίας όσο και στην Ευρώπη προσπαθώντας παράλληλα να επιτύχει την συνένωση των Αλεβιτών

Μια από τις αποφάσεις των Αλεβιτών στο Παγκόσμιο συνέδριο που πραγματοποίησαν την Κυριακή 16-01-2011 είναι να καταθέσουν μαζικές αγωγές εναντίον της υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευσης στην Τουρκία στα Τουρκικά Δικαστήρια (η Τουρκία το 2007 καταδικάστηκε απο το Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίων Δικαιωμάτων για το γεγονός αυτό) και να προχωρήσουν σε μαζικές κινητοποιήσεις με πρώτη στην Σμύρνη στις 6 Μαρτίου με σκοπό να ασκήσουν πίεση στην Τουρκική Κυβέρνηση.

Τον κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά την λήξη του συνεδρίου περιλαμβάνει τα έξι βασικά αιτήματα των Αλεβιτών που είναι: η κατάργηση της υποχρεωτικής θρησκευτικής εκπαίδευσης, η διάλυση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, η μετατροπή του Ξενοδοχείου Mάντιμακ στην Σεβάστεια  σε Μουσείο ( το 1993 τριάντα επτά διανοούμενοι Αλεβίτες οι οποίοι συμμετείχαν σε πολιτιστική εκδήλωση  στη μνήμη του Αλεβίτη λαϊκού ποιητή του 16ου αιώνα, Pir Sultan Abdal βρήκαν τον θάνατο όταν το κτίριο πυρπολήθηκε από φανατικούς ισλαμιστές) τον τερματισμό των πολιτικών της αφομοίωσης να επιστρέψει ο έλεγχος των μονών τους στα χέρια τους και να αναγνωριστούν τα (cemevi) ως χώροι λατρείας των Αλεβιτών

Παράλληλα αποφασίστηκε να διοργανωθούν περιφερειακά συνέδρια σε πόλεις και χώρες όπου υπάρχουν πληθυσμοί Αλεβιτών και αναφέρονται χαρακτηριστικά οι Βρυξέλλες η Κολωνία, καθώς και τα Βαλκάνια, το Ιράν και το Ιράκ.)

Το ποσοστό των Αλεβιτών κυμαίνεται μεταξύ 15% και 30% του τουρκικού πληθυσμού
Πηγή:Χουρριέτ