της Ελίνας Γαληνού
Η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε η μαζική εισροή λαθρομεταναστών τα τελευταία χρόνια, δείχνει τώρα αισθητά τις επιπτώσεις της. Δυστυχώς όμως, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, κατά τον οποίο η Ελλάδα επιβαρύνθηκε όχι με μερικούς μόνο μετανάστες, αλλά κανονικές λαοθάλασσες. Η χώρα μας, ως πύλη εισόδου-εξόδου μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, κατέληξε “κέντρο διερχομένων” ενώ παράλληλα, εκτρεφόταν εις βάρος μας και μια άθλια βιομηχανία δουλεμπορίου…

Το αποτέλεσμα το βιώνουμε πλέον καθημερινά. Η λύση της κατασκευής φράχτη στον Εβρο, δεν είναι βέβαια κακή, αλλά στο σημείο που έχει φτάσει το πρόβλημα, μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό. Ο Εβρος είναι συχνό σημείο διέλευσης, αλλά όχι το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Βέβαια, η συμφωνία με τη Frontex υποτίθεται ότι διασφαλίζει τα υδάτινα σύνορά μας, αλλά και αυτή άργησε να γίνει. Αν είχε γίνει πριν πέντε χρόνια ας πούμε, η κατάσταση θα ήταν αρκετά διαφορετική. Το θέμα όμως δεν σταματά εκεί. Ακόμα και αν η Ελλάδα βροντοφωνάξει ότι “δεν χωράμε άλλους μετανάστες πλέον”, πόσοι θα την ακούσουν και θα συγκινηθούν; Θα ακούσουν μήπως οι ορδές λαθρομεταναστών που δεν ξέρουν ελληνικά, παρά ζητούν απεγνωσμένα κάπου να στεριώσουν; Θα συμμορφωθούν μήπως οι διάφοροι διακινητές λαθρομεταναστών που κουβαλάνε μάζες ανθρώπων για λόγους προσωπικού συμφέροντος, ή για άλλους “περίεργους” λόγους;
Μάλλον απίθανο. Ως τότε, η Ελλάδα θα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα που συνεχώς διογκώνεται. Μόλις οι μετανάστες περάσουν τα σύνορα, εντοπίζονται και οδηγούνται στα κέντρα υποδοχής ώσπου να δούμε τι θα γίνει με αυτούς. Πρέπει να ξεκινήσουν διαδικασίες αν είναι να τους δοθεί άσυλο ή ένταλμα απέλασης από τη χώρα. Το άσυλο δίνει δικαίωμα παραμονής. Η απέλαση, προυποθέτει αποδοχή τους από άλλη χώρα, πράγμα όχι εύκολο γιατί οι περισσότερες ευρωπαικές χώρες, έχουν ήδη θέσει περιορισμούς. Και έτσι, καταλήγουν να ξεμένουν εδώ, σε εμάς τους “βολικούς”. Αρα το φαινόμενο της υπερπληθώρας μεταναστών στην Ελλάδα, δεν οφείλεται μόνο στην ολιγωρία και χαλαρότητά μας. Οφείλεται κατά κάποιο τρόπο και στην απροθυμία των χωρών της ΕΕ να συνεργαστούν προκειμένου να ελαφρυνθούμε εμείς. Εκείνες βέβαια για δικό τους όφελος, πολύ σωστά πράττουν. Εμείς παριστάνουμε τον “καλό Σαμαρείτη” μέχρις αυτοθυσίας και …μόνο προβλήματα φορτωνόμαστε εν τέλει.
Παράλληλα, αν προκύψει κακομεταχείριση μετανάστη εκ μέρους μας, μας έρχονται και οι ευρωκαταδίκες για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων…΄Πόσοι όμως έλληνες πολίτες έχουν κακοποιηθεί από μετανάστες, δεν το ρωτάει κανείς… Στερνή μας γνώση, να σ΄είχαμε και πρώτα. Αλλά έπρεπε να φτάσουμε στην κατάληψη της Νομικής Σχολής από 300 μετανάστες που ζητούν άσυλο, για να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος των λαθρομεταναστών, δεν σημαίνει απαραίτητα “ρατσισμό” και “άρνηση της διαφορετικότητας”….