Με αφορμή την ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων, η Τουρκία κατηγόρησε τη Γαλλία για γενοκτονία που διέπραξε στην Αλγερία. Ο ιστορικός Lugan Bernard υπενθυμίζει μερικές αλήθειες  :

«Ο κ. Ερντογάν βρίσκεται σε πολύ δυσμενή θέση για να μιλήσει για «γενοκτονία» στην Αλγερία, μια περιοχή η οποία ήταν για τρεις αιώνες μια οθωμανική αποικία υπό  το καθεστώς της Οθωμανικής Εντολής του Αλγερίου ( Wilayat al-Djezair στα αραβικά, αι Gezayir-i Garp  στα τουρκικά), στην οποία οι Τούρκοι Γενίτσαροι διακρίθηκαν με τις ιδιαιτέρα βάναυσες και συνοπτικές μεθόδους τους.

Το 1520, ο Sidi Ahmed η el Kadhi,  ήταν ο πρώτος Καβύλιος  αντιστασιακός κατά του τουρκικού αποικισμού, καταφέρνοντας να κατακτήσει το Αλγέρι και αναγκάζοντας τον αρχηγό της συμμορίας Khar ad-Din Barberos να υποχωρήσει στο Djidjelli. Το 1609, οι Καβύλιοι ήρθαν και κτύπησαν τα τείχη του Αλγερίου και, μεταξύ 1758 και 1770 σηκώθηκε ολόκληρη η Καβυλία. Στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, αρκετές εξεγέρσεις έλαβαν χώρα, ιδίως μεταξύ 1805 και 1813, στη συνέχεια το 1816 και τελικά το 1823. Το ίδιο έγινε στις Aures όπου οι Chaouias κατάφεραν να παρεμποδίσουν την ουσιαστική παρουσία της οθωμανικής εξουσίας. Η πόλη Constantine ήταν μια ειδική περίπτωση, διότι οι Οθωμανοί είχαν εκεί ισχυρούς συμμάχους, τη φυλή Zemoul, γεγονός που δεν εμπόδισε τις άλλες καβυλικές φυλές να εξεγερθούν τακτικά.

Όλα αυτά τα κινήματα πνίγηκαν στο αίμα, ακριβώς όπως ήταν ο κανόνας στη Λιβύη: «Η δύναμη χρησιμοποιήθηκε αλά τούρκα: τα τακτικά στρατεύματα, Τούρκοι και Couloughlis χρησιμοποίησαν το σπαθί, το τουφέκι και το κανόνι, έκαιγαν τις καλλιέργειες και τα χωριά, κατέλαβαν ομήρους, παλούκωσαν και αποκεφάλισαν, εκθέτοντας δεκάδες κομμένα κεφάλια. Η χρήση της βίας καταδεικνύει την αποφασιστικότητα του αφέντη και το μη αναστρέψιμο της κατάστασης».

Στην Εντολή του Αλγερίου, οι Τούρκοι άσκησαν έναν θεσμοθετημένο ρατσισμό, η πολιτική της κυβερνούσας οθωμανικής στρατιωτικής διοικητικής ελίτ ήταν να αποφύγει να διαλυθεί με γάμο με την μάζα του πληθυσμού. …»