Όπως αναφέρει η “Καθημερινή”, οι δικαιοπάροχοί τους ζήτησαν
από τα ελληνικά δικαστήρια να αναγνωριστούν ως νόμιμοι δικαιούχοι της
αποζημίωσης, που είχε καθοριστεί δικαστικώς στο ποσό των 26.208.826
μεταλλικών δραχμών.

Οι αιτήσεις τους απορρίφθηκαν το 1974, αλλά το Εφετείο δέχθηκε τις εφέσεις τους το 1977.

Εν συνεχεία, ασκήθηκε αίτηση αναιρέσεως της δευτεροβάθμιας απόφασης από το Δημόσιο, η οποία απορρίφθηκε το 2004.

Παρόλα αυτά, η Τράπεζα της Ελλάδος αρνήθηκεν αν καταβάλει το
χρηματικό ποσό, προβάλλοντας ότι για να νομιμοποιηθούν οι προσφεύγοντες
έπρεπε να προσκομίσουν κληρονομητήριο από ελληνικό δικαστήριο, διότι
δεδομένου του ότι το χρηματικό ποσό ήταν μεγάλο, δεν αποτελούσαν επαρκή
εγγύηση τα επίσημα μεταφρασμένα διοικητικά έγγραφα των τουρκικών αρχών.

Το ΕΔΔΑ δέχθηκε ότι οι ελληνικές εθνικές αρχές, με την
παράλειψή τους να συμμορφωθούν στις αποφάσεις του 2004 του Αρείου
Πάγου,  ώστε να καταβάλουν το ποσό, παραβίασαν το άρθρο 1 του πρώτου
Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου),
που προστατεύει την ιδιοκτησία.

Κατόπιν τούτου, υποχρέωσαν την Ελλάδα να πληρώσει σε κάθε
έναν από τους προσφεύγοντες, ως χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη,
το ποσό των 4.000 έως 4.800 ευρώ, συνολικά 36.600 ευρώ.+
http://www.thrakinea.gr/