Σε κενό… πολιτικής

Του Jeremy Shapiro

Στην προεκλογική εκστρατεία, η υποψήφια για την προεδρία των Δημοκρατικών, Καμάλα Χάρις, φαίνεται σχεδόν αλλεργική σε συγκεκριμένες πολιτικές. Έχει συμμετάσχει μόνο σε μία συνέντευξη στο δίκτυο από τότε που ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν αποχώρησε από την κούρσα τον Ιούλιο, δεν έδωσε συνεντεύξεις τύπου και παρέδωσε μια σειρά από ομιλίες που στοχεύουν στη διάθεση και όχι στα ζητήματα.

Η Χάρις διεξάγει μια εκστρατεία “vibes”, ζητώντας από τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν για ένα συναίσθημα – για αισιοδοξία, για ενθουσιασμό, για χαρά – παρά για το φορολογικό της σχέδιο ή τη στρατηγική της για τη Μέση Ανατολή.

Οι αναλυτές της Ουάσιγκτον βρίσκουν αυτή την έλλειψη ακρίβειας προβληματική και, μερικές φορές, ακόμη και ανήθικη. Είναι λιγότερο σαφές ότι οι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται για την πολιτική, ακόμα κι αν εκφράζουν έλλειψη γνώσης για το ποια είναι η Χάρις και τι μπορεί να κάνει ως πρόεδρος. Η εκστρατεία του Τραμπ θέλει να καλύψει αυτό το κενό και να ορίσει την Χάρις ως μια υποψήφια χωρίς πολιτικές θέσεις στο μυαλό των ψηφοφόρων.

Αλλά η εκστρατεία Χάρις αντιστέκεται. Φαίνεται να διαισθάνεται ότι, στην προεδρική πολιτική των ΗΠΑ, η έλλειψη συγκεκριμένων πολιτικών είναι χαρακτηριστικό και όχι κάποια παράλειψη. Το να δίνουμε στους ψηφοφόρους αυτό που ισχυρίζονται ότι θέλουν δεν τους κάνει πάντα ευτυχισμένους. Ένας υποψήφιος που είναι άγνωστος μπορεί να είναι οτιδήποτε για οποιονδήποτε, ένας κενός καμβάς στον οποίο κάθε είδους ψηφοφόροι μπορούν να προβάλλουν τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Ο Μπαράκ Ομπάμα, γερουσιαστής για πρώτη φορά το 2008, όταν ήταν υποψήφιος για την προεδρία, συνέθεσε αυτήν την έλλειψη ορισμού σε πραγματικό καθεστώς μεσσία. Ενσάρκωσε μεταφορικά την ιδέα της ελπίδας και της αλλαγής, χωρίς ποτέ να πει πραγματικά τι ήλπιζε να αλλάξει. Στην Αμερική, οποιοσδήποτε ακριβής ορισμός των προθέσεων ενός υποψήφιου για την προεδρία είναι βέβαιο ότι θα απογοητεύσει πολλούς ψηφοφόρους.

Το πρόβλημα για οποιονδήποτε υποψήφιο σε αυτές τις εκλογές είναι ότι οι ψηφοφόροι επιθυμούν απεγνωσμένα την αλλαγή – φαίνεται να μισούν το “σύστημα”, καθώς και σχεδόν όλους τους θεσμούς της πολιτικής ζωής και, κυρίως, τους κατεστημένους ηγέτες. Αλλά οι πλειοψηφίες των ψηφοφόρων αντιπαθούν επίσης σχεδόν όλες τις συγκεκριμένες αλλαγές. Δεν τους αρέσουν οι μεταναστευτικές ροές ή οι μεταναστευτικοί έλεγχοι, οι αυξήσεις φόρων ή οι δαπάνες για το έλλειμμα, η παρέμβαση στο εξωτερικό ή η αδράνεια απέναντι στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εξωτερικό. Σε αυτό το περιβάλλον, οι ασαφείς δονήσεις μεταφέρουν μια αίσθηση χαράς και αισιοδοξίας. Οι συγκεκριμένες πολιτικές απλώς δίνουν στην αντιπολίτευση στόχους να επιτεθούν.

Project 2025
Για να δούμε τους εκλογικούς κινδύνους της συγκεκριμένης πολιτικής, αρκεί να δούμε την μοίρα του Project 2025 – την τεράστια πνευματική προσπάθεια ενός συνασπισμού δεξιών ομάδων σκέψης υπό την ηγεσία του Heritage Foundation να παράσχει τις πολιτικές ιδέες για την επόμενη ρεπουμπλικανική κυβέρνηση . Το Project 2025 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο πολιτικής πάνω από 900 σελίδων με τίτλο “Εντολή για την ηγεσία” το καλοκαίρι του 2022.

Το “Mandate for Leadership” δεν προοριζόταν ποτέ ως έγγραφο εκστρατείας. Είναι περισσότερο μια εκτεταμένη ομαδική αίτηση εργασίας που έχει σχεδιαστεί για να πείσει τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων, Ντόναλντ Τραμπ, ότι οι διάφοροι συγγραφείς έχουν την πίστη και την οξυδέρκεια να βελτιώσουν και να εφαρμόσουν το όραμά του για την Αμερική. Οι συγγραφείς είναι ένα κράμα πρώην αξιωματούχων Τραμπ που αναζητούν προαγωγή στην επόμενη θητεία και νέα φώτα που επιδιώκουν να δείξουν την αναδυόμενη λαμπρότητά τους. Τα διάφορα κεφάλαια, το καθένα με το δικό του σύνολο συγγραφέων, συχνά έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, αντανακλώντας τις διαφορές με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα σχετικά με το ποιο είναι το όραμα του Τραμπ ή που πρέπει να είναι.

Το έργο δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι αντιπροσωπεύει την εκστρατεία του Τραμπ ή τον ίδιο τον Τραμπ. Αλλά η παρουσία περισσότερων από 140 πρώην αξιωματούχων Τραμπ στο έργο υπονοούσε ένα de facto επίσημο καθεστώς. Σε ένα πολιτικό περιβάλλον στο οποίο το να πεις στους ανθρώπους τι σκοπεύεις να κάνεις είναι αυτοτραυματισμός, η “Εντολή για ηγεσία” αποτελούσε μια πράξη πολιτικής αυτοκτονίας 900 σελίδων. Τα μέσα ενημέρωσης και οι Δημοκρατικοί έχασαν λίγο χρόνο για να ισχυριστούν ότι ήταν το βιβλίο παιχνιδιού Τραμπ και να εξορύξουν τις βαθιές ραφές των απαράδεκτων πολιτικών ιδεών του, που κυμαίνονταν από τις απαγορεύσεις αμβλώσεων μέχρι τον περιορισμό των παροχών των βετεράνων. Η προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ απέρριψε το έγγραφο και ο ίδιος ο Τραμπ αφιέρωσε μερικές αναρτήσεις στο Truth Social στους ισχυρισμούς ότι δεν το είχε διαβάσει ούτε καν ακούσει για αυτό (κάτι που, για να είμαστε δίκαιοι, φαίνεται πιστευτό).

Αυτές οι αρνήσεις δεν έχουν κάνει καμία διαφορά. Ομιλητές μετά από ομιλητές στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών τον Αύγουστο αναφέρθηκαν στο έγγραφο για να αποδείξουν ότι ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι σκόπευαν να ανακαλέσουν την προστασία του περιβάλλοντος, να αυξήσουν τις τιμές των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και να τερματίσουν τους γάμους ομοφυλοφίλων.

Το αστείο
Αυτή η διαδικασία έγινε σκετς κωμωδίας στο Saturday Night Live του Kenan Thompson, που χρησιμοποίησε το Project 2025 διατυπώνοντας μια μεγάλη εκδοχή του εγγράφου στο αναλόγιο και ρώτησε “είδατε ποτέ ένα έγγραφο που θα μπορούσε να σκοτώσει ένα μικρό ζώο και τη δημοκρατία ταυτόχρονα; Εδώ είναι.”

Το Project 2025 πέτυχε αναμφισβήτητα περισσότερο δημόσιο αντίκτυπο από οποιοδήποτε έργο think-tank στην ιστορία. Τώρα όμως θεωρείται πολιτική καταστροφή. Το Ίδρυμα Heritage απέλυσε τον Paul Dans, τον διευθυντή του έργου, προφανώς για το αμάρτημα της παραγωγής ενός εγγράφου πολιτικής που πραγματικά διάβασαν οι άνθρωποι. Διάφοροι συγγραφείς έχουν πρακτικά κρυφτεί σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μην τραβήξουν άλλο την προσοχή πριν από τις εκλογές. Μερικοί από αυτούς μου είπαν ότι ανησυχούν ότι η συσχέτισή τους με το έργο θα βλάψει την προσπάθειά τους να βρουν δουλειά σε μια υποτιθέμενη κυβέρνηση Τραμπ, η οποία φυσικά ήταν το κύριο σημείο της συμμετοχής στην πρώτη θέση.

Το μάθημα για τις μελλοντικές καμπάνιες είναι σαφές. Δεν θα υπάρξουν άλλες σημαντικές προσπάθειες για τον καθορισμό μιας πολιτικής ατζέντας για τους μελλοντικούς υποψηφίους οποιουδήποτε μέρους. Οποιαδήποτε τέτοια εργασία από επαγγελματίες της δημόσιας πολιτικής, ακόμη και αόριστα συνδεδεμένα με τα κόμματα, θα παρουσιάζει απλώς υπερβολικό πολιτικό κίνδυνο. Οι υποψήφιοι συγγραφείς θα ανησυχούν ότι η ακρίβεια της πολιτικής τους θα δώσει μόνο πυρομαχικά στους πολιτικούς αντιπάλους ή θα περιορίσει τη δυνατότητα των ψηφοφόρων να προβάλλουν τα δικά τους θέλω στον υποψήφιο.

Όσο κακές κι αν είναι πολλές από τις ιδέες στο Project 2025, αυτό το τελικό θανάσιμο χτύπημα στη συζήτηση για την πολιτική στην προεδρική πολιτική είναι κάτι για το οποίο πρέπει όλοι να θρηνήσουμε. Οι δονήσεις είναι σημαντικές, αλλά οι εκλογές υποτίθεται ότι αφορούν πολιτική.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.

Απόδοση-Επιμέλεια: Νικόλας Σαπουντζόγλου

Αναδημοσίευση από το capital.gr