Ο σωματικός πόνος και η ψυχική βλάβη από αυτά τα βασανιστήρια ξεπερνούν τα λόγια.

Μπορούσα μόνο να το αντέξω σιωπηλά και να προσευχηθώ στον Κύριο για έλεος! Αργότερα, δεν άντεχα άλλο και δυσκολεύτηκα να επιμείνω.

Zhu Chunlin

 

Ο Zhu Chunlin είναι ένας χριστιανός από το Shenzhen, ο οποίος καταδικάστηκε για «παράνομη συγκέντρωση χρημάτων». Κατήγγειλε γενναία αυτό που του συνέβη στη φυλακή, κάτι που αποτελεί περαιτέρω απόδειξη, ότι τα βασανιστήρια αποτελούν ρουτίνα στις κινεζικές φυλακές. Έστειλε μια μακροσκελή δήλωση σε πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων , η οποία δημοσιεύτηκε στα κινέζικα από το « Weiquanwang » στις 11 Σεπτεμβρίου.

Ο Ζου περιγράφει «την εμπειρία του από την έκτιση της ποινής μου στη 15η πτέρυγα της φυλακής Qingyuan… Η 15η πτέρυγα παράγει κυρίως ρούχα. Ήμουν στον πρώτο υποθάλαμο». Ο Zhu «μεταφέρθηκε από το κέντρο κράτησης της περιοχής Bao’an στο Shenzhen στη φυλακή Qingyuan στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ  τον Μάιο του 2017. Μετά από ένα μήνα εκπαίδευσης στη φυλακή, [αυτός] μεταφέρθηκε στην πρώτη υποπεριφέρεια της δέκατης πέμπτης περιφέρειας για να λάβει – εκπαίδευση και εργασιακή μεταρρύθμιση».

Εκεί, ο Zhu υποβλήθηκε στον «αυστηρό έλεγχο και τιμωρία που είναι κοινώς γνωστή ως «σκοποβολή» μεταξύ των κρατουμένων. Εφαρμόζεται από ορισμένους λεγόμενους κύριους κρατούμενους και αστυνομικούς φυλακών, όπως αρχηγούς ομάδων, επιθεωρητές ποιότητας και υπαλλήλους ταχυδρομείου, σύμφωνα με κάποιους άγραφους κανόνες που θέτουν οι ίδιοι. Κάθε απόγευμα πριν τελειώσουν τη δουλειά την εργάσιμη μέρα, μαζεύονται στο γραφείο της αστυνομίας για να δηλώσουν συμμετοχή. Όταν τελειώσει η εργασία, η αστυνομία ανακοινώνει τη λίστα των στοχευόμενων προσώπων μέσω μεγαφώνων και στη συνέχεια ένα ειδικό άτομο είναι υπεύθυνο για την εκτέλεση της πολιτικής».

«Όταν κάνει ουρά για ένα ομαδικό γεύμα», αναφέρει ο Zhu, «ο στοχευμένος κρατούμενος καλείται να σταθεί στην ουρά πίσω και να περιμένει. Μπορεί να πάρει το γεύμα του μόνο αφού όλοι οι άλλοι έχουν πάρει το δικό τους. Όσο για την ποιότητα και την ποσότητα του φαγητού που λαμβάνει, κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί. Κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, οι στοχευόμενοι κρατούμενοι δεν επιτρέπεται να κοιμηθούν ή να ξεκουραστούν, αλλά πρέπει να παραταχθούν στον διάδρομο έξω από τον κοιτώνα μέχρι να τελειώσει το μεσημεριανό διάλειμμα. Κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου μετά τη βραδινή συνάθροιση, οι στοχευόμενοι κρατούμενοι πρέπει να παραταχθούν σε μια καθορισμένη τοποθεσία και να σταθούν για κάποιο χρονικό διάστημα, συνήθως σε αίθουσα εκδηλώσεων ή χώρο άσκησης. Μερικές φορές τους πηγαίνουν στην παιδική χαρά έξω από το κτίριο (κάποτε με πήγαν στην παιδική χαρά έξω το χειμώνα και έμεινα εκεί παγωμένη).»

Επιπλέον, «αυτές οι πρακτικές γίνονται ρουτίνα και συχνά πραγματοποιούνται χωρίς καμία παύση» με το όνομα «ενισχυμένη μάθηση». Όταν ο Ζου αντιτάχθηκε ότι αυτές οι τιμωρίες ήταν παράνομες, δύο αστυνομικοί, αναφέρει, «μου έβαλαν χειροπέδες και σίδερα στα πόδια. Οι χειροπέδες ήταν κοινές χειροπέδες, αλλά τα σίδερα στα πόδια ήταν πολύ ξεχωριστά. Ήταν βαριά σιδερένια δεσμά από δύο κλειδωμένα σιδερένια δαχτυλίδια και τρία σιδερένια κομμάτια στη μέση. Ήταν κυλινδρικά σιδερένια αντικείμενα και ζύγιζαν περίπου 15 κιλά συνολικά. Μου έβαλαν δύο σιδερένια δαχτυλίδια γύρω από τα πόδια μου και τα κλείδωσαν γύρω από τους αστραγάλους μου. Για ένα διάστημα μετά, μπορούσα να περπατήσω μόνο με δυσκολία σέρνοντας τα βαριά σιδερένια δεσμά. Περνούσα κάθε μέρα συνοδευόμενος από τους κρατούμενους που κανόνιζαν. Είτε πήγαινα στο εργαστήριο είτε πίσω στον κοιτώνα, δεν μπορούσα παρά να συρθώ βήμα-βήμα. Μερικές φορές δεν μπορούσα να συρθώ άλλο, οπότε έπρεπε να σηκώνω τα τρία σιδερένια κομμάτια στη μέση με τα χέρια μου για να κινηθούν τα πόδια μου. Αλλά το περπάτημα έτσι ήταν επίσης πολύ δύσκολο, και έπρεπε να σκύψω και να τα κρατήσω με τα δύο χέρια. Επιπλέον, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να ανεβοκατέβεις τις σκάλες. Αναγκάστηκα να σταματήσω αρκετές φορές στη διαδρομή.. Δεν πρέπει να γλιστρήσω και να πέσω και να κυλήσω κάτω, διαφορετικά θα έσπαγαν τα πόδια μου. Ο σωματικός πόνος και η ψυχική βλάβη που προκλήθηκαν από αυτά τα βασανιστήρια ξεπερνούν τα λόγια».

«Τη νύχτα», συνεχίζει ο Zhu, «Ήμουν με χειροπέδες και δέσμιος όλη τη νύχτα. Ήταν κρύα και δυσκόλευαν την κίνηση. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο άβολα ήταν. Είχα δει μόνο άλλους να υποβάλλονται σε τέτοιου είδους βασανιστήρια πριν, και άνθρωποι σε άλλες φυλακές το είχαν φορέσει επίσης. Δεν περίμενα ότι αυτή τη φορά θα ήταν η σειρά μου να το ζήσω εγώ. Ωστόσο, ενώ υποβαλλόμουν σε αυτού του είδους τα βασανιστήρια, ο «αυστηρός έλεγχος» και η κακοποίηση εξακολουθούσαν να επιβάλλονται πάνω μου χωρίς σταματημό».

«Αυτό ήταν», εξηγεί ο Ζου, «η πιο σκοτεινή στιγμή στη ζωή μου. Μπορούσα μόνο να το αντέξω σιωπηλά και να προσευχηθώ στον Κύριο για έλεος! Αργότερα, δεν άντεχα άλλο και δυσκολεύτηκα να επιμείνω. Το Φεστιβάλ της Άνοιξης (σ.σ. η Πρωτοχρονιά των Κινέζων) πλησίαζε, οπότε έπρεπε να ακολουθήσω τις εντολές τους και να γράψω μια αυτοκριτική. Το διάβασα δημόσια σε ολόκληρη την περιοχή της φυλακής κατά τη διάρκεια του δείπνου… Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος που δεν υπάκουα στα μέτρα τιμωρίας τους και υποσχέθηκα ότι θα τους υπακούσω στο μέλλον».

Τέλος, λέει ο Zhu, ήταν η χριστιανική του πίστη που τον οδήγησε σε κακοποίηση και βασανιστήρια. Εκφράζει τη βεβαιότητά του ότι, με τους δικούς του τρόπους, ο Θεός θα κοιτάξει τον Κινέζο λαό του και θα βάλει τέλος σε όλα αυτά.

ΠΗΓΗ: Bitter Winter