Ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συναντάται αύριο με τον ΓΓ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, με την ελπίδα να γίνει το «θαύμα» και ν’ αρχίσουν εκ νέου οι συνομιλίες για το Κυπριακό, η Τουρκία επί του εδάφους οικοδομεί τη νέα οθωμανική αυτοκρατορία με πράξεις και όχι με λόγια. Και αυτή η πολιτική πνίγει τις προσδοκίες του Προέδρου και καθιστά αναποτελεσματική την εξευμενιστική του πολιτική, η οποία, όπως παραδέχεται δημόσια, δεν μπορεί να φέρει δίκαιη λύση! Η νεο-οθωμανική πολιτική οικοδομείται, εκτός των άλλων, με στρατιωτικές Βάσεις στη Λιβύη, στην Αλβανία, στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Κατάρ, στην Ερυθραία και στη Σομαλία. Κεντρική, βεβαίως, Βάση είναι το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Κύπρου, όπου η Τουρκία διαθέτει 40 χιλιάδες στρατού κατοχής με Βάση drones στο Λευκόνοικο, με την παράνομη χρήση του αεροδρομίου της Τύμπου και του λιμανιού της Αμμοχώστου, το οποίο έχει ήδη μετατρέψει σε ορμητήριο του στόλου της στην περιοχή.

Πώς δίνεται άλλοθι στον ΓΓ του ΟΗΕ να υποσκάψει το δίκαιο

Η αντικατάσταση του συστήματος εγγυήσεων και το ΝΑΤΟ

Πώς γλιστρά ο ΓΓ του ΟΗΕ

Η Κύπρος είναι στρατηγικός βατήρας και ασπίδα για την Τουρκία και τους σχεδιασμούς της, γεγονός που μειώνει τις πιθανότητες αποχώρησης των στρατευμάτων της από την Κύπρο, χωρίς κόστος και εναλλακτικές επιλογές δράσης. Η θέση του Προέδρου ότι η λύση δεν θα είναι δίκαιη και μάλιστα πριν από τη συνάντησή του με τον ΓΓ του ΟΗΕ, και προτού μιλήσει στη Γενική Συνέλευση, δίνει άλλοθι στον Γκουτέρες να γλιστρήσει από τις αρχές των Ην. Εθνών και μειώνει τις πιθανότητες πλήρους αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων. Ταυτοχρόνως, δε, δημιουργεί συνθήκες για μια διευθέτηση τουρκικών προδιαγραφών, εφόσον η αδικία είναι προϊόν του κατακτητή.

Κομπολόι τουρκικών αξιώσεων

Η Κύπρος θεωρείται αναπόσπαστο τμήμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και του νεο-οθωμανισμού τής Άγκυρας. Και αυτό είναι πρόδηλο από τον χάρτη που δείχνει τους τουρκικούς σχεδιασμούς (βλέπε εντός κειμένου). Βοηθά, δε, στην αποκωδικοποίηση των αξιώσεων της Τουρκίας, η οποία:

Πρώτο, διατηρεί από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα μια θαλάσσια περιοχή, την οποία χαρακτηρίζει ως δική της λίμνη και τμήμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Χωρίς τον έλεγχο της Κύπρου δεν μπορεί να συνεχίσει να ισχύει αυτό το τουρκικό γεωπολιτικό πλεονέκτημα. Συνεπώς, πώς θα απεγκλωβιστούμε χωρίς την πρόκληση κόστους στην Τουρκία; Με τον συμβιβασμό μαζί της και την μετατροπή της Κύπρου σε δορυφόρο;

Δεύτερο, ελέγχοντας την Κύπρο, μπορεί εν συνεχεία να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο για να μας αποκόψει από την Ελλάδα. Πώς επιδιώκει να το πράξει; Κλείνοντας τις ανατολικές πύλες του Αιγαίου, μεταξύ Κρήτης, Καρπάθου, Κάσου, Ρόδου. Με τον τρόπο αυτό εγκλωβίζει την Ελλάδα στο Αιγαίο, κόβοντάς της το οξυγόνο, καθότι της στερεί τον αέρα και από τα ανατολικά και από τα βόρεια, στα στενά των Δαρδανελλίων.

Τρίτο, Α) Δημιουργεί ένα κυκλωτικό τόξο στα Βαλκάνια, που εγκλωβίζει την Ελλάδα από την Αλβανία, το Κόσοβο, τα Σκόπια και φτάνει ώς τη Συρία και την Κύπρο, η οποία είναι κεντρικό κομβικό σημείο, που συνδέει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας με το Σουέζ, τις Βάσεις στην Αφρική και στο Κατάρ καθώς και ευρύτερα. Β) Δεν περιορίζεται στην τουρκική λίμνη, που δημιούργησε στα βόρεια της Κύπρου λόγω κατοχής, αλλά με την επέκτασή της στις Βάσεις που διαθέτει στη Λιβύη και την Αλβανία κλείνει μια τεράστια θαλάσσια έκταση από το Σουέζ προς το Γιβραλτάρ και μετατρέπει ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο σε τουρκική λίμνη. Γ) Βάζει χέρι στον Περσικό Κόλπο και στα στενά του Ορμούζ, με τη Βάση της στο Κατάρ, ενώ με τις Βάσεις στη Σομαλία και την Ερυθρά θέλει να έχει λόγο στις εισόδους και εξόδους του Σουέζ. Η Κύπρος είναι σημαντική διότι, μέσω αυτής, μπορεί να έχει έλεγχο επί των δρομολογίων από και προς το Σουέζ. Δ) Με τη Βάση στο Αζερμπαϊτζάν και την αδελφική σχέση που διατηρεί μαζί του, ενισχύει τη γεωπολιτική διείσδυση στις τουρκογενείς χώρες ώς την Κίνα.

Τέταρτο, συνδέει την Κύπρο με όλες τις στρατιωτικές τουρκικές Βάσεις εκτός του τουρκικού εδάφους. Επί τούτου είναι που μερικώς μπορεί ν’ αντιληφθεί κάποιος τα εξής: Αφενός τι εννοεί ο Ερντογάν όταν αναφέρει ότι η χώρα του εκτείνεται εκτός των κρατικών τειχών της και αφετέρου γιατί η Κύπρος είναι βατήρας, από τον οποίο μπορεί να διενεργεί γεωπολιτικά άλματα. Αλλά και γιατί είναι, ταυτοχρόνως, ασπίδα για την ηπειρωτική τουρκική χώρα.

Η άδικη λύση και βιωσιμότητα

Το Κυπριακό είναι κυρίως γεωπολιτικό ζήτημα και πρόβλημα κατοχής, που προκύπτει από την εισβολή της Τουρκίας και την παραβίαση του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Το βασικό ερώτημα είναι εάν θα αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα ή όχι. Και αυτό το ερώτημα γεννά άλλο ένα: Πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος ότι χωρίς κόστος θα ήταν δυνατό να σηκώσει η Τουρκία τον στρατό της από την Κύπρο; Και αυτή, δηλαδή η πλήρης αποχώρηση του Αττίλα, είναι μια βασική θέση του Προέδρου Χριστοδουλίδη για να προκύψει λύση, η όποια, όπως είπε, δεν θα είναι δίκαιη. Εφόσον όμως δεν θα είναι δίκαιη, πώς θα είναι βιώσιμη; Πώς μπορεί ο Πρόεδρος να αναφέρεται από τη μια σε άδικη λύση και από την άλλη σε απελευθέρωση; Και, ταυτοχρόνως, τι παραδέχεται ο Πρόεδρος; Ότι η ομοσπονδία δεν είναι δίκαιη λύση, αλλά άδικη, δηλαδή πρόκειται για τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Με άλλα λόγια, τον γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου. Τη διχοτόμηση.

Πώς, λοιπόν, θα επιτύχει βιώσιμη λύση ο Πρόεδρος όταν θα είναι άδικη; Εάν θα είναι άδικη θα οδηγεί ή όχι στην υιοθέτηση τουρκικών θέσεων και ποιων; Άρα, η βιωσιμότητα της λύσης περνά μέσα από την αδικία, δηλαδή την επιβολή των θέσεων της Άγκυρας. Αυτά θα πει στον ΓΓ του ΟΗΕ ο Πρόεδρος; Όταν παραδέχεται ότι η λύση δεν θα είναι δίκαιη, πώς ο ΓΓ του ΟΗΕ θα εργαστεί προς την κατεύθυνση του δικαίου; Και πώς θα αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα; Και ποιος πιστεύει ότι το πλαίσιο της κ. Ολγκίν, που θα δώσει στους δυο ηγέτες ο κ. Γκουτέρες, όταν το αποφασίσει, δεν θα έχει τις νέες τουρκικές πινελιές για ισότιμη κυριαρχία, που θα είναι κρυμμένες πίσω από «εποικοδομητικές ασάφειες»; Υπό αυτές τις συνθήκες, το πλαίσιο Γκουτέρες θα αγκαλιάζει ακόμη περισσότερο τις τουρκικές θέσεις και θα βουλιάζει το Κυπριακό ακόμη πιο βαθιά σε μιαν άδικη, κατά τον Πρόεδρο, δηλαδή διχοτομική, ομοσπονδία.

Οθωμανικά πλοκάμια

Τι θα πει ενώπιον του ΓΓ του ΟΗΕ ο Πρόεδρος αλλά και από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ην. Εθνών; Ότι συμβιβάζεται με την αδικία; Βάζει ή όχι νερό στον μύλο της Τουρκίας αποδεχόμενος ότι η διευθέτηση του Κυπριακού θα βοηθά την τουρκική στρατηγική, η οποία: Α) Απλώνει τα πλοκάμια της εκτός Τουρκίας, για να οικοδομήσει στη βάση της αναθεωρητικής της πολιτικής τη νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αβύθιστο αεροπλανοφόρο την Κύπρο. Β) Αφού εξασφάλισε στο Κραν Μοντανά την ομοσπονδία, τώρα μιλά για ισότιμη κυριαρχία, δηλαδή για δυο κράτη με «συμβιβασμό» τη συνομοσπονδία για να ελέγχει τον βορρά, αλλά και τον νότο.

Εναλλακτικές θέσεις δίκαιης λύσης

Εάν ο Πρόεδρος απορρίψει την άδικη λύση, διότι δεν είναι λύση, αλλά υιοθέτηση τουρκικών θέσεων, θα ήταν δυνατό να κινηθεί, όταν αντιληφθεί το λάθος του, εντός και εκτός ΟΗΕ και της ΕΕ, στα εξής επίπεδα:

Πρώτο, βάση λύσης του Κυπριακού είναι: 1) Το άρθρο 1 του Χάρτη του ΟΗΕ για τον σεβασμό της κυριαρχίας των κρατών. 2) Το άρθρο 2, παρ. 4 του Χάρτη του ΟΗΕ, που αναφέρει ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιείται βία και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος, διότι είναι προϊόν χρήσης των όπλων. 3) Η αποκατάσταση της παραβιασθείσας από την Τουρκία εννόμου τάξεως. Η Κυπριακή Δημοκρατία ενετάχθη ολόκληρη στην ΕΕ με αναστολή του κεκτημένου στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα, λόγω κατοχής. Και η εφαρμογή του θέλει ομοφωνία. Δηλαδή και τη σύμφωνο γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εάν, λοιπόν, οι Τουρκοκύπριοι θέλουν ένταξη στην ΕΕ και τη σύμφωνο γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πρέπει να επανενσωματωθούν σε αυτήν και όχι να την καταργήσουν διά της νομιμοποίησης του ψευδοκράτους είτε ως ισότιμου συνιστώντος κράτους είτε ως χωριστού κράτους. 5) Η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2025 αναφέρει ότι το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να αναγνωριστεί από την Τουρκία. Και όχι να αναγνωρίσει η Κυπριακή Δημοκρατία το ψευδοκράτος, όπως η Άγκυρα αξιώνει, προκειμένου να επαναρχίσουν οι συνομιλίες.

Εγγυήτριες δυνάμεις και ΝΑΤΟ

Δεύτερο, πλήρης αποχώρηση στρατευμάτων και τερματισμός εγγυητριών δυνάμεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και αυτό σημαίνει:

Α) Αξίωση για την επιβολή εμπάργκο πώλησης στρατιωτικού υλικού από τα κράτη μέλη της ΕΕ, ενόσω υπάρχει κατοχή.

Β) Παραχώρηση οπλικών συστημάτων στην Κυπριακή Δημοκρατία από τα κράτη μέλη της ΕΕ, στο μοντέλο της Ουκρανίας, για ν’ αποτραπεί η τουρκική απειλή ως αποτέλεσμα της κατοχής, αλλά και για να δημιουργηθούν νέα ισοζύγια δυνάμεων, που θα βοηθήσουν στη λύση του Κυπριακού, καθώς και συνθηκών σταθερότητας στην περιοχή.

Γ) Αντικατάσταση του συστήματος των εγγυητριών δυνάμεων και πλήρους αποχώρησης τουρκικών στρατευμάτων με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, το οποίο είναι συνδεδεμένο θεσμικά και πρακτικά με το σύστημα ασφάλειας της ΕΕ. Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ αποδεικνύει τη σημασία και την ορθότητα αυτής της πολιτικής θέσης. Ότι, δηλαδή, δεν θα έχει η Άγκυρα επιχειρήματα για να την αντικρούσει και ότι δεν θα μας έχει κάτω από τη δική της ασφάλεια και κυριαρχία. Προφανώς δεν μας θέλει στα πόδια της ως ισότιμο στο ΝΑΤΟ εταίρο, αλλά μας θέλει εκτός της Συμμαχίας και υποτακτικό προτεκτοράτο. Ούτως ή άλλως η Κύπρος είναι ΝΑΤΟ, λόγω των εγγυητριών δυνάμεων. Άρα θα πάμε σε μια μεταβίβαση. Δηλαδή θα φύγουν από την Κύπρο οι εγγυήτριες δυνάμεις και θα γίνει το επίσημο κράτος μέλος του ΝΑΤΟ. Είναι μια win – win situation, που δημιουργεί συνθήκες συμμαχίας και ασφάλειας. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει από τώρα να επέλθει: 1) Η εμπλοκή της Κύπρου και της Ελλάδας στη Στρατηγική Πυξίδα της ΕΕ στην Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για υποσύστημα ασφάλειας της ΕΕ, που μπορεί να υλοποιηθεί από την Κύπρο και την Ελλάδα ως τις μόνες χώρες της ΕΕ στην περιοχή, ενώ η Ελλάδα ανήκει και στο ΝΑΤΟ. Υπάρχει δηλαδή το μείγμα. 2) Η ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας της Κύπρου και της Ελλάδας, καθότι η τελευταία συνιστά εγγυήτρια δύναμη και η νήσος τελεί υπό κατοχή. Αυτή η σχέση μπορεί να αναπτυχθεί μέσω της Στρατηγικής Πυξίδας και πάνω της θα ήταν δυνατό να κουμπώσουν και άλλα κράτη της περιοχής, πλην της Τουρκίας, η οποία για να το πράξει θα πρέπει να αποχωρήσει ο στρατός της από την Κύπρο.

Η ουτοπία και η Τουρκία…

Συνεπώς, επιλογές υπάρχουν. Και μπορούν να τεθούν ενώπιον του κ. Γκουτέρες και της ΕΕ. Το θέμα δεν είναι η τριμερής ή τετραμερής, αλλά πού αυτές θα οδηγήσουν. Υπάρχουν, πάντως, επιλογές. Φτάνει να υπάρχει ηγεσία που να θέλει και να μπορεί και όχι να κρύβεται πίσω από τον ισχυρισμό ότι: «Αυτά δεν γίνονται, είναι ουτοπία διότι δεν θα τα δεχθούν οι Τούρκοι…». Εάν είναι έτσι, τότε ας πουν στην Τουρκία να φέρει την «άδικη λύση» που θέλει για να την υπογράψουν. Και μέσω της αδικίας να δημιουργήσουν δίκαιο!..

Τούρκος ΥΠΑΜ Γιασάρ Γκιουλέρ: Δεν φεύγουμε από την Κύπρο

Καθόλου τυχαία δεν ήταν η δήλωση του Τούρκου ΥΠΑΜ ότι η χώρα του θα συνεχίσει να είναι παρούσα στην Κύπρο, διότι αυτό επιβάλλει η νεο-οθωμανική πολιτική πρακτική που αποτυπώνεται επί της εγκαθίδρυσης στρατιωτικών Βάσεων από την Αλβανία ώς το Αζερμπαϊτζάν και τη Σομαλία, με την Κύπρο να διαδραματίζει τον κεντρικό βατήρα για νέα άλματα (βλέπε σχετικό χάρτη). Ο Τούρκος ΥΠΑΜ σβήνει τις ελπίδες που διάφοροι τρέφουν σε Αθήνα και Λευκωσία, ότι χωρίς κόστος η Τουρκία θα υποχωρήσει σε θέματα ασφάλειας επί του Κυπριακού εάν επαναρχίσουν οι συνομιλίες. «Θα ήθελα να επαναλάβω για άλλη μια φορά ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε παρόντες στο νησί για την ασφάλεια, την ειρήνη και τη σταθερότητα και για να υποστηρίξουμε τα νόμιμα συμφέροντα της αδελφικής ΤΔΒΚ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, καθώς και θα συνεχίσουμε τις δραστηριότητές μας στην Ανατολική Μεσόγειο με αποτελεσματικό και αποφασιστικό τρόπο», κατέληξε.

Ο χάρτης αποτυπώνει την εξάπλωση της Τουρκίας με στρατιωτικές Βάσεις εκτός των κρατικών τειχών όπως συνηθίζει να δηλώσει ο Ταγίπ Ερντογάν. Απλώνεται από τη Λιβύη, στην Αλβανία, στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Κατάρ, στην Ερυθραία και στη Σομαλία. Κεντρική Βάση είναι το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Κύπρου. Όταν λέει η Τουρκία ότι φτιάχνει, ανασυστήνει τη νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και με τον τρόπο αυτό πνίγει την εξευμενιστική πολιτική του Προέδρου και, ταυτοχρόνως, επιδιώκει: 1) Να κόψει το οξυγόνο στην Ελλάδα, αφού δημιουργεί ασφυκτικό τόξο – κυκλωτική κίνηση – στα Βαλκάνια, που φτάνει ώς την Κύπρο και την αποκόπτει από την Ελλάδα και αντίστροφα, στο ύφος της γραμμής Κρήτη, Κάρπαθος, Ρόδος. 2) Να ελέγξει ή να έχει λόγο σε στρατηγικά σημεία διέλευσης της παγκόσμιας ναυτιλίας (chokepoints), όπως αυτά του Σουέζ και του Μπαμπ Ελ Μπάντεμ, μέσω των Βάσεων στη Σομαλία, στην Ερυθραία και στην Κύπρο. Συν του ότι ελέγχει άλλα δυο στρατηγικά σημεία, όπως είναι αυτά της Κωνσταντινούπολης και των Δαρδανελλίων. Υπό αυτές τις συνθήκες, επιβάλλεται επειγόντως η αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής μέσω διαφόρων κινήσεων, αλλιώς, με ή χωρίς λύση, η Τουρκία θα επικυριαρχήσει πλήρως επί της Κύπρου και της Ανατολικής Μεσογείου, εντός και εκτός πλαισίου της «Γαλάζιας Πατρίδας».

*Δρ των Διεθνών Σχέσεων